Oil Wars - Earth

[Πολύς ο λόγος τις τελευταίες ημέρες για το πυρηνικό ή «πυρηνικό», αν προτιμάτε, πρόγραμμα του Ιράν. Οι τιμές του πετρελαίου στα ύψη, οι αγγλοαμερικανοί απειλούν το Ιράν με χρήση πυρηνικών όπλων. Οι ανά τον κόσμο γραφιάδες και αναλυτάδες δεν ασχολούνται παρά με το αγαπημένο τους (φαγάκι! φαγάκι!) άθλημα: το management του φόβου. Λαός φοβισμένος πάντα ηττημένος...

Το παρακάτω κείμενο γράφτηκε την 1η Σεπτεμβρίου 2005 - ή λίγο πριν. Εξηγεί, νομίζω, κάποιες πτυχές της πρόσφατης (και εν εξελίξει από το... 2004) global crisis...]


@ Oil_Wars. Earth

Γίνονται, άραγε, πόλεμοι για το πετρέλαιο στον πλανήτη μας;

Πιθανώς, ίσως, ποιος ξέρει…

Μπορεί να γίνονται πόλεμοι για την ανατροπή δικτατορικών καθεστώτων, για την αποτροπή χρήσης όπλων μαζικής καταστροφής από κάποια «rogue states» – που λένε και οι φίλοι μας από τα States. Ίσως να γίνονται πόλεμοι για τον εκδημοκρατισμό κάποιων χωρών, ακόμη-ακόμη και για τη μη ανάπτυξη πυρηνικών όπλων από αυτές.

Ποιος ξέρει, ίσως, πιθανώς, μπορεί…

Ας πάρουμε το παράδειγμα του πολέμου στο Ιράκ.

Οι Αμερικανοί και οι Σύμμαχοί τους εισέβαλαν στο Ιράκ, για να αποτρέψουν την ανάπτυξη όπλων μαζικής καταστροφής από το καθεστώς του Σαντάμ Χουσεΐν. Φτηνή δικαιολογία, ακόμη φτηνότερο ψέμα. [Από εκείνα τα ψεύδη που «αποδεικνύουν» την εγκυρότητα των New York Times, για παράδειγμα, που αφού πρώτα κατάπιαν αμάσητα όλα τα «επιχειρήματα» της κυβέρνησης Μπους, μετά ζήτησαν και συγνώμη γιατί οι «πληροφορίες» προέρχονταν αποκλειστικά και μόνον από το αμερικανικό administration. Don’t worry guys! Και την επόμενη φορά τα ίδια θα κάνετε.]

Α, ναι! Την επόμενη φορά!

Ο επόμενος «πόλεμος για το πετρέλαιο» θα γίνει στο Ιράν; Περί αυτού προσπαθούν να μας πείσουν οι διάφοροι «έγκυροι» αναλυτές και δημοσιογράφοι της Δύσης –«αριστεροί», «προοδευτικοί» και «ανθρωπιστικώς ευαίσθητοι», συνήθως–, ισχυριζόμενοι ότι ο… Αννίβας βρίσκεται προ των πυλών της Τεχεράνης. Οι «εγκυρότατοι» κάνουν καλά τη δουλειά «τους», και αυτή μάλλον συνίσταται στο να στρέψουν την προσοχή μας μακριά από τον πόλεμο στο Ιράκ.

Οι Ιρανοί είναι «καλά» παιδιά –«good fellas», καταλαβαίνετε–, και πριν πάρουμε στα σοβαρά δηλώσεις του τύπου «οι Ιρανοί εφοδιάζουν με όπλα την ιρακινή αντίσταση» (Ντ. Ράμσφελντ) και ανησυχίες του τύπου «είμαι βαθύτατα καχύποπτος όσον αφορά τις προθέσεις του Ιράν» (Τζ. Μπους Β΄), καλό θα ήταν να ρίξουμε μια ματιά στους χάρτες που δημοσιεύονται στον τύπο, και όπου καταγράφονται οι τοποθεσίες όπου σημειώνονται επιθέσεις της «ιρακινής αντίστασης». Θα διαπιστώσουμε ότι οι «τρομοκρατικές» ή «βομβιστικές» επιθέσεις, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, σημειώνονται στο κέντρο της χώρας, με μία μικρή απόκλιση προς το βορρά. Και αν είμαστε εξίσου παρατηρητικοί, θα διαπιστώσουμε από κάποιους άλλους χάρτες, ότι οι ιρακινοί του νότου, που δεν αντιστέκονται, είναι στη συντριπτική τους πλειοψηφία σιίτες μουσουλμάνοι, ενώ οι ιρακινοί του βορρά είναι Κούρδοι. Και πως μόνον οι σουνίτες μουσουλμάνοι, που διαβιούν στις κεντρικές περιοχές της χώρας, είναι εκείνοι που «αντιστέκονται» στην συμμαχική κατοχή. Άρα θα ήταν ορθότερο να γίνεται λόγος για «σουνιτική αντίσταση» και όχι για «ιρακινή αντίσταση». Και τα περισσότερα θύματα των τυφλών επιθέσεων της σουνιτικής αντίστασης είναι σιίτες μουσουλμάνοι.

Οι σουνίτες μουσουλμάνοι, που αποτελούν τη συντριπτική πλειονότητα των μουσουλμάνων στον κόσμο, είναι μειονότητα στο Ιράκ. Η σιιτική πλειοψηφία και οι Κούρδοι είναι εκείνοι που προωθούν, σε αγαστή συνεργασία με τις δυνάμεις κατοχής, το νέο σύνταγμα της χώρας, που θα τεθεί προς έγκριση σε δημοψήφισμα στις 15 Οκτωβρίου. Το νέο σύνταγμα απορρίπτεται από τους σουνίτες, επειδή αυτοί είναι ριζικά αντίθετοι με το ομοσπονδιακό σύστημα που προωθείται, καθώς οι βόρειες και νότιες περιοχές είναι εκείνες που είναι πλούσιες σε πετρέλαιο και οι αντίστοιχοι πόροι θα κατέληγαν στους σιίτες και στους Κούρδους…

Φτάνουμε, λοιπόν, αβίαστα στο συμπέρασμα ότι ο πόλεμος στο Ιράκ δεν ήταν πόλεμος κατά του Ιράκ, αλλά πόλεμος κατά των Σουνιτών του Ιράκ. Και πως οι Αμερικανοβρετανοί σε καμία περίπτωση δεν θα επιχειρούσαν εισβολή στη χώρα αν δεν είχαν πρώτα εξασφαλίσει τη συνεργασία των σιιτών και των Κούρδων, που είχαν υποστεί τα πάνδεινα επί Σαντάμ Χουσεΐν. Βλέπουμε, λοιπόν, ότι οι Κούρδοι και οι σιίτες του Ιράκ αναδεικνύονται σε στρατηγικούς συμμάχους της Δύσης στο χώρο της Μέσης Ανατολής, κάτι που όσον αφορά τους Κούρδους έχει εξοργίσει τα μάλα το «βαθύ κράτος» της Τουρκίας.

Από την άλλη πλευρά, το γειτονικό Ιράν είναι η μοναδική μουσουλμανική χώρα στην οποία κυριαρχούν οι σιίτες, που αποτελούν το 90% του πληθυσμού. Και είναι εξαιρετικά απίθανο οι σιίτες του Ιράκ να μην έχουν τη σύμφωνη γνώμη της Τεχεράνης όσον αφορά τις θέσεις τους για το μετα-σανταμικό Ιράκ.

Αποτελεί άραγε και το Ιράν στρατηγικό σύμμαχο της Δύσης;

Παρανοϊκό, εκ πρώτης όψεως, ερώτημα. Όμως υπάρχουν κάποιες συμπτώσεις που «βγάζουν μάτι». Η Δύση έδειξε να εξοργίζεται την περασμένη άνοιξη με την εκλογή του «σκληροπυρηνικού» Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ ως προέδρου του Ιράν. Ο Τζωρτζ Μπους Β΄ δήλωσε ότι εξετάζονται κάποιοι «ισχυρισμοί» σύμφωνα με τους οποίους ο Μ. Αχμαντινετζάντ είχε δώσει δυναμικό παρόν στην «κρίση των ομήρων», όταν το 1979-1980 σκληροπυρηνικοί φοιτητές είχαν καταλάβει την πρεσβεία των ΗΠΑ στην Τεχεράνη και είχαν κρατήσει ως ομήρους 52 Αμερικανούς πολίτες επί 444 ημέρες.

Δύο τινά μπορεί να συμβαίνουν. Είτε ο Μ. Αχμαντινετζάντ δεν συμμετείχε στην κατάληψη της πρεσβείας, οπότε ποιος ο λόγος να τον «πιστώσουν» οι Αμερικανοί με ένα «επαναστατικό» παρελθόν άμεσα εξαργυρώσιμο στο εσωτερικό του «επαναστατικού» Ιράν, είτε συμμετείχε, οπότε τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα. Οι όμηροι απελευθερώθηκαν τελικά, με αντάλλαγμα αμερικανικά όπλα, κατόπιν συμφωνίας κάποιων αμερικανικών «κύκλων» και Ιράν. Την παράνομη αυτή συμφωνία –οι ΗΠΑ είχαν επιβάλει εμπάργκο όπλων στο Ιράν– λέγεται ότι την έκλεισε ο Τζωρτζ Μπους Α΄, που ορκίστηκε αντιπρόεδρος των ΗΠΑ υπό τον Ρ. Ρήγκαν. Απαράβατος όρος της συμφωνίας, που είναι γνωστή με το κωδικό όνομα October Surprise, ήταν η απελευθέρωση των ομήρων να γίνει μετά τις προεδρικές εκλογές του 1980, ώστε να μην «πιστωθεί» την επιτυχία ο πρόεδρος Τζίμμυ Κάρτερ και να εκλεγεί έτσι ο Ρ. Ρήγκαν. Και ποιος ήταν τότε ο ρόλος του Μ. Αχμαντινετζάντ, αν βέβαια είχε παίξει κάποιο ρόλο…

Πόλεμοι «για» το πετρέλαιο ή πόλεμοι «υπέρ» του πετρελαίου;