"Το μόνο που μας έμεινε
Κάποτε, επισκεπτόμασταν μία από τις πιο όμορφες -όπως αποδείχτηκε- πόλεις στον πλανήτη. Βρισκόμασταν εκεί όχι γιατί γνωρίζαμε κάτι για την πόλη, αλλά γιατί λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα, βρίσκεται ένας από τους πιο σημαντικούς αρχαιολογικούς χώρους [της χώρας, της ηπείρου, του πλανήτη], κι αυτός μας είχε "οδηγήσει" ως εκεί.
Ρωτώντας μία αλλοδαπή κυρία, που είχε και κάποια σχέση με τα μουσεία, αν θα ερχόταν μαζί μας, μάς έδωσε την εξής καταπληκτική απάντηση: "Αν έχεις επισκεφτεί το Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης στην Αθήνα, όλα τα άλλα περισσεύουν!". Δεν ήρθε μαζί μας. Προτίμησε τις βόλτες στην πόλη...
Αυτήν την περίοδο, και μέχρι τις 16 Σεπτεμβρίου, φιλοξενείται στο Μουσείο η έκθεση "Η Μορφή της Αρχής - Καλλιτέχνες του Εικοστού Αιώνα και η Αρχαία Ανατολική Μεσόγειος". Έκθεση η οποία μελετά την επιρροή που άσκησε η "πρωτόγονη" τέχνη των λαών της Ανατολικής Μεσογείου, στους καλλιτέχνες της μοντερνικότητας του πρώτου -κι όχι μόνον- ημίσεος του εικοστού αιώνα.
Στην έκθεση φιλοξενούνται σχεδόν 200 έργα, "πρωτόγονα" και "μοντέρνα", και οι επιρροές των πρώτων στα δεύτερα είναι κάτι παραπάνω από εμφανής. Τυχαία; Καθόλου! Καλλιτέχνες όπως οι Μπρανκούζι, Ντεραίν, Τζιακομέττι, Ματίς, Μουρ, Πικάσσο, Ροντέν, Αρσιπένκο είχαν μελετήσει την πρωτόγονη τέχνη, επηρρεάστηκαν από αυτήν, την "χώνεψαν" και, στη συνέχεια, την "ανέδειξαν" εκ νέου μέσα από τα έργα τους. Αν και μερικές φορές δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι το "αντίγραφο" είναι καλύτερο από το "πρωτότυπο".
Δύσκολο να περιγράψει κανείς αυτή τη σημαντικότατη έκθεση, που επιμελήθηκαν, αποκλειστικά για το Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης, ο Friedrich Teja Bach, καθηγητής της Ιστορίας της Τέχνης στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης και η αρχαιολόγος επιμελήτρια του Μουσείου Μαρία Τόλη. Επισκεφθείτε την, όσο είναι καιρός...
Μην ξεχάσετε να δείτε και το σχετικό φιλμάκι, διάρκειας 15 λεπτών, για την έκθεση. Είναι αρκετά κατατοπιστικό. Η μόνιμη συλλογή είναι επίσης πάντα εκεί και είναι μοναδική. Το καφενείο λειτουργεί πάντα...
Σημείωση: Η έκθεση ενδείκνυται και για Ελληναράδες. Να 'χουν να λένε για τις αντιγραφές...
F. Botero, από τη σειρά Αμπού Γκράιμπ
F. Botero, "Ιησούς" [λεπτομέρεια]Ακόμη ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον άρθρο του καθηγητή Τζέιμς Πέτρας σχετικά με "Το [εβραϊκό] Λόμπυ και την Ισραηλινή Εισβολή στον Λίβανο: Τα Γεγονότα τους και τα Δικά μας", δημοσιευμένο χθες στην Αντικαθεστωτική Φωνή [Dissident Voice].
Μικρό απόσπασμα:
"Το Ραββινικό Συμβούλιο Αμερικής [Rabbinical Council of America-RCA] κάλεσε τους ισραηλινούς στρατιωτικούς να επανεκτιμήσουν τους στρατιωτικούς κανόνες πολέμου υπό το πρίσμα της "αδίστακτης χρησιμοποίησης" από τη Χεζμπολάχ, " πολιτών, νοσοκομείων, ασθενοφόρων, τζαμιών κ.ο.κ. ως ανθρώπινες ασπίδες", όπως αναφέρει η Jerusalem Post {21 Αυγούστου 2006]. Το RCA και η Eminah, μοντέρνα οργάνωση ορθόδοξων [σ.σ. εβραίων] γυναικών, εκπροσωπούν πάνω από ένα εκατομμύριο εβραίους στις ΗΠΑ. Η έκκλησή τους για τη μεγιστοποίηση του αριθμού των θανάτων πολιτών ώστε να ελαχιστοποιηθεί ο "κίνδυνος" για τους "δικούς μας" (Ισραηλινούς εβραίους) στρατιώτες ταιριάζει απόλυτα με εκείνη των στρατιωτικών ιερέων της Βέρμαχτ που υποκινούσαν τη στρατηγική της καμένης γης στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
Οι ομόλογοί τους στο Ισραήλ, οι ραββίνοι Ελιγιάχου και Ντρόρι, επανέλαβαν τις "λεπτές επικρίσεις" του RCA με περισσότερο γλαφυρούς και δίχως αναστολές όρους: "Οι διεφθαρμένοι στρατιωτικοί μας, που μας λένε ότι οι στρατιώτες μας πρέπει να θέσουν σε κίνδυνο τις ζωές τους για να προστατεύσουν τους πολίτες του εχθρού, είναι η αιτία που χάσαμε τον πόλεμο", σύμφωνα με τον μειλίχιο ραββίνο Ελιγιάχου, που θεωρεί όλους τους μη-εβραίους πολίτες που αντιτίθενται στην πολιτική του Ισραήλ ως εχθρούς που τους αξίζει η αποτέφρωση. Μη θέλοντας να υστερήσει, ο καλός ραββίνος Ντρόρι κατηγόρησε την υπόλοιπη Δύση ως "αντισημιτική", γιατί τρομοκρατήθηκε από τον θηριώδη όλεθρο του Ισραήλ. "Οι αντισημίτες ζητούν να κάνουμε χρήση της χριστιανικής ηθικής ενώ οι εχθροί μας δρούν ως βάρβαροι" (Jerusalem Post, 21 Αυγούστου 2006). Προφανώς η δολοφονία και το σακάτεμα πλέον των χιλίων Λιβανέζων πολιτών, κυρίως γυναικών και παιδιών, δεν ικανοποιεί αυτόν τον φρενιασμένο ραββίνο.
Κι αν κάποιος νομίζει ότι αυτοί οι αμερικανοί και ισραηλινοί ραββίνοι είναι απλώς τρελαμένοι ή μεμονωμένοι ψυχοπαθείς, τρεις εβδομάδες νωρίτερα κάποιος ραββίνος Ντοβ Λιόρ, μιλώντας για λογαριασμό του Συμβουλίου των Ραββίνων Yesh (που έχει εκατοντάδες χιλιάδες υποστηρικτές στο Ισραήλ), δήλωσε ότι "όταν οι εχθροί μας κρατούν με το ένα χέρι ένα μωρό και με το άλλο μας πυροβολούν, ή όταν οι πύραυλοι σκόπιμα στρέφονται κατά πολιτών στη Γη του Ισραήλ αδιαφορώντας κατάφωρα για την ηθική, είμαστε υποχρεωμένοι να δράσουμε σύμφωνα με την εβραϊκή ηθική, που επιτάσσει το "αν κάποιος θελήσει να σε σκοτώσει, σκότωσέ τον πρώτος"" (Jerusalem Post, 21 Αυγούστου 2006).
Οι άγιοι άνδρες των Αγίων Τόπων, δίνουν post-factum τη θρησκευτική τους ευλογία για τις δολοφονίες περισσότερων από τριακόσια παιδιά του Λιβάνου και προτρέπουν στη δολοφονία ακόμη περισσότερων παιδιών στο μέλλον. Όλα αυτά, μας λένε, είναι σύμφωνα με την "εβραϊκή ηθική". Σίγουρα, πολλοί εβραίοι στις ΗΠΑ, ειδικά οι φιλελεύθεροι αλλά ακόμη και οι συντηρητικοί, αντιτίθενται στις ραββινικές εντολές για τη σφαγή παιδιών, αλλά η ευγενική τους σιωπή είναι εκκωφαντική."
Η συνέχεια στο άρθρο.
"Η Απάτη της Υγρής Βόμβας: Οι Ευρύτερες Επιτπώσεις". Ένα ενδιαφέρον άρθρο [στα αγγλικά] από τον καθηγητή James Petras, σχετικά με τις πρόσφατες συλλήψεις στη Μεγάλη Βρετανία δεκάδων μουσουλμάνων που, σύμφωνα με τις αγγλοαμερικανικές αρχές, ετοιμάζονταν να ανατινάξουν εννέα αμερικανικά αεροπλάνα χρησιμοποιώντας "υγρές βόμβες". Πρόκειται για "καραμπινάτη" απάτη, με σαφείς πολιτικούς στόχους, για εσωτερική κατανάλωση στη Μεγάλη Βρετανία και στις ΗΠΑ...
Ο Τζέιμς Πέτρας δίδασκε Κοινωνιολογία στο Πανεπιστήμιο Μπίνγκαμτον της Νέας Υόρκης, συμμετέχει εδώ και 50 χρόνια στην πάλη των τάξεων, είναι σύμβουλος των ακτημόνων και των άνεργων στη Βραζιλία και στην Αργεντινή, συν-συγγραφέας με τον Χένρι Βελτμέγιερ του βιβλίου Η Παγκοσμιοποίηση Χωρίς Μάσκα: Ο Ιμπεριαλισμός στον 21ο Αιώνα [Globalization Unmasked: Imperialism in the 21st Century, στα ελληνικά κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΚΨΜ, μετ. Όλγα Συκιώτη, Αθήνα 2005].
Στο τελευταίο του βιβλίο, Η Ισχύς του Ισραήλ στις Ηνωμένες Πολιτείες [The Power of Israel in the United States], που κυκλοφόρησε φέτος, αναλύει και τεκμηριώνει την επιρροή που ασκεί στην πολιτική των ΗΠΑ για τη Μέση Ανατολή το ισραηλινό-εβραϊκό-φιλοσιωνιστικό λόμπυ. Ο Τζ. Πέτρας θεωρεί ότι τα συμφέροντα του Ισραήλ και όχι εκείνα των μεγάλων πετρελαϊκών εταιρειών είναι εκείνα που οδήγησαν τις ΗΠΑ στον καταστροφικό πόλεμο κατά του Ιράκ και στις απειλές κατά της Συρίας και του Ιράν...
Από το διαφημιστικό φυλλάδιο της ταινίας
Παίζεται αυτές τις ημέρες σε κινηματογραφικές αίθουσες της Αθήνας το ντοκυμανταίρ "Η Κατάληψη" ["The Take"] των Άβι Λιούις [Avi Lewis] και Ναόμι Κλάιν [Naomi Klein]. Οι δύο συντελεστές της ταινίας, που αποτελούν ζευγάρι και στην πραγματική ζωή, αυτοχαρακτηρίζονται ως "ακτιβιστές-δημοσιογράφοι". Ακτιβιστές του κινήματος της αντι-παγκοσμιοποίησης.
Στο ντοκυμανταίρ εξιστορείται η κατάληψη του Forja, ενός εργοστασίου κατασκευής ανταλλακτικών αυτοκινήτων στα προάστια του Μπουένος Άιρες, από μία ομάδα πρώην εργαζομένων σ' αυτό, που είχαν μείνει άνεργοι μετά το κλείσιμο του εργοστασίου. Τίποτε το εξαιρετικά ασυνήθιστο. Μετά το οικονομικό κραχ που έπληξε την Αργεντινή στα τέλη του 2001, και είχε ως αποτέλεσμα να βρεθεί άνεργο ποσοστό άνω του 50% του πληθυσμού, εκατοντάδες επιχειρήσεις σε ολόκληρη τη χώρα, που τα αφεντικά τους τις είχαν κλείσει, κατελήφθησαν από τους εργαζόμενους σ' αυτές, που άρχισαν να τις λειτουργούν υπό μορφή συνεταιρισμών.
Στην ταινία γίνεται αναφορά και σε άλλες 2-3 υπό κατάληψη επιχειρήσεις [κεραμοποιΐα Zanon, εργοστάσιο κατασκευής ετοίμων ενδυμάτων Brukman], κάποιες αναφορές στην ιστορία της Αργεντινής και πολύ περισσότερες στην πολιτική κατάσταση που επικρατούσε στη χώρα την περίοδο που γίνονταν τα γυρίσματα του ντοκυμανταίρ [χειμώνας-άνοιξη του 2003]. Κι όλα αυτά εν μέσω αναφορών στην οικονομική κατάσταση της Αργεντινής, στην πολιτική που επέβαλε στη χώρα το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και η Παγκόσμια Τράπεζα, στα νομικά προβλήματα του καθεστώτος λειτουργίας των υπό κατάληψη εργοστασίων.
Και κάπου εδώ, το ντοκυμανταίρ τελειώνει. Ποιον μπορεί να ενδιαφέρει μια τέτοια ταινία, που, με περισσή υπερβολή, το διαφημιστικό της φυλλάδιο χαρακτηρίζει ως "πολιτικό θρίλερ"; Αυτούς ίσως που ενδιαφέρονται για τα τεκταινόμενα στην Λατινική Αμερική και στην Αργεντινή. Εκείνους που ενδιαφέρονται για τον "εργατικό έλεγχο", όρος που ακούγεται συχνά-πυκνά στην ταινία. Α! Και φυσικά τους ακτιβιστές του κινήματος της "αντι-παγκοσμιοποίησης".
Η αίσθηση που είχα όταν τέλειωσε η ταινία και άναψαν τα φώτα στην αίθουσα ήταν απλώς καλή. Ένα ντοκυμανταίρ και τίποτε παραπάνω. Ίσως και κατιτίς παρακάτω. Ο Στέλιος Κούλογλου ή ο Γιώργος Αυγερόπουλος έχουν γυρίσει πολύ πιο ενδιαφέροντα ντοκυμανταίρ και είμαι σίγουρος ότι αν είχαν ασχοληθεί με την Αργεντινή θα τα είχαν καταφέρει πολύ καλύτερα από το ζεύγος Λιούις-Κλάιν. Ας είναι...
"Διεφθαρμένοι, πολιτικοί, τραπεζίτες, δικαστές". Γκράφιτι-σύνθημα στο κέντρο του Μπουένος Άιρες.
Το blog μπλόκαρε!
Τις τελευταίες ημέρες ο blogger αναβάθμισε τις υπηρεσίες του, παρέχοντας σε κάποιους χρήστες τη δυνατότητα να μεταβούν στο blogger in beta, που προσφέρει διάφορα καλούδια [labels (θεματικές κατηγορίες), λιγότερο παίδεμα με τον κώδικα και διάφορα άλλα].
Χτες το μεσημέρι, λοιπόν, είχα τη φαεινή ιδέα να μεταφέρω αυτό το blog στο blogger in beta και... πάπαλα. Η σελίδα γέμισε "κινέζικα", η δεξιά στήλη, που αποτελείται σχεδόν αποκλειστικά από "πειραγμένο κώδικα" είχε σχεδόν εξαφανιστεί, δεν μπορούσα να "ανεβάσω" κανένα μήνυμα. Υποτίθεται ότι ο blogger θα μου έστελνε e-mail για να με πληροφορήσει ότι το blog είχε αναβαθμιστεί. Το μήνυμα δεν ήρθε ποτέ. Αντίθετα το πρόβλημα παρέμεινε μέχρι κάποια στιγμή σήμερα το πρωί, όταν το blog επανήλθε στην προηγούμενη κατάσταση. Ένα μήνυμα με πληροφόρησε ότι ήταν αδύνατη -προς το παρόν- η μετάβαση στο blogger in beta. Τέλος καλό όλα καλά.
Παρ' όλα αυτά το μόνο που δούλευε καλά το τελευταίο εικοσιτετράωρο ήταν το τμήμα των σχολίων. Στο post "Ιδεολογικοί τρομοκράτες και εθνικιστές του κερατά" ο φίλος Your_Shrink είχε προσθέσει ένα αιχμηρότατο σχόλιο, εγώ είχα απαντήσει, ο Your_Shrink επανήλθε.
Φευ! Σήμερα το πρωί, μετά την μη αναβαθμισμένη αναβάθμιση και την επιστροφή στα παλιά, τα σχόλια είχαν εξαφανιστεί! Αναγκαστικά τα προσθέτω στο σχετικό post. Μην απορήσετε, λοιπόν, αν δείτε ότι τα σχόλια αυτά εστάλησαν σήμερα με διαφορά λίγων λεπτών. Τα τρία πρώτα είχαν "ανεβεί" χτες. Σήμερα απλώς "ξαναανέβηκαν".
Ζητώ την κατανόησή σας!
Ο Στάθης [Σταυρουλάκης] δημοσίευσε χθες στον Ναυτίλο του στην Ελευθεροτυπία ένα πολύ ενδιαφέρον κείμενο σχετικά με την ιδεολογική -και όχι μόνον- τρομοκρατία που ασκούν οι Ισραηλίτες. Με κάποιες επιμέρους επιφυλάξεις, μπορώ να πω ότι το κείμενο αυτό θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελεί περίληφη κάποιων "κεφαλαίων" από Το Γκόλεμ του Πλάτωνα. Ακολουθούν κάποια αποσπάσματα:
Εχοντας, από αιώνες. μετατρέψει την ιστορία τους και τη μυθολογία τους σε θρησκεία, οι Ισραηλίτες είναι οι μόνοι που κατέχουν αυτό το παράδοξο μέσω
ακριβώς της θρησκείας τους να έχουν μετατρέψει τα βιβλία της ιστορίας τους (και της μυθολογίας τους) σε ιερά κείμενα. Μάλιστα σε ιερά κείμενα και των άλλων δύο βιβλικών-μονοθεϊστικών θρησκειών. [...]Τα «ιερά» αυτά «κείμενα», απ' τον Ησαΐα έως τους Μακκαβαίους, βρίθουν παραινέσεων εξόντωσης των άλλων, είτε απ' τον Θεό τον ίδιο, είτε απ' τους προφήτες του. Τούτο όχι μόνον ενοχλεί τους Ισραηλίτες αλλά αντιθέτως απαιτούν απ' όλους τους άλλους να αλλάξουν και να απαλείψουν απ' τα δικά τους ιερά κείμενα οτιδήποτε είναι δυνατόν να υπάρχει ή να ανιχνευθεί σε αυτά ως αιχμή ή υπαινιγμός που οι Ισραηλίτες θα μπορούσαν να χαρακτηρίσουν ...αντισημιτισμό. Παράλογο;
Οχι. «Εξυπνο»!
«Εξυπνο» στο πλαίσιο της ιδεολογικής τρομοκρατίας που ασκούν κατά πάντων.[...]
Ούτε τα χριστιανικά, ούτε τα μουσουλμανικά κείμενα παροτρύνουν στον φόνο του γείτονα, την αρπαγή της γυναίκας του, την καταπάτηση του αγρού του, μόνον στα εβραϊκά ιερά κείμενα ευλογούνται αυτές οι ανδραγαθίες απ' τον ίδιον τον Θεό, πότε με μεσσία τον Κύρο και πότε με σπάθη τον Δαρείο. Κι όμως οι Ισραηλίτες ζητούν απ' τους άλλους ν' αλλάξουν τα κείμενά τους, ενώ τα δικά τους τα κρατούν απαραβίαστα. [...]
Εθνικιστές του κερατά οι ίδιοι, διαβρώνουν συστηματικά, ιδίως μέσα απ' τις τέχνες τα γράμματα και τον Τύπο, το αίσθημα πατριωτισμού και αυτογνωσίας των άλλων συκοφαντώντας τα ως εθνικιστικά.
Εκτρέφοντας τσιράκια στον προνομιακό χώρο της επικοινωνίας ή προστατεύοντας καριέρες, καθιστούν ύποπτον ρατσισμού, ρατσιστή ή αντισημίτη, όποιον αντιστρατεύεται τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους που εξαπολύουν ή αντιστέκεται (κυρίως μέσα στις ΗΠΑ αλλά και την Ευρωπαϊκή Ενωση) στο παραλήρημα θανάτου που είναι πλέον το κράτος-στρατός που διαθέτουν.
Αυτό κάποτε θα σταματήσει, πόσον και σε πόσους ακόμα θα κοστίσει, είναι το ερώτημα. [...]
Η πολιτική ορθότης, ο μεταμοντερνισμός, η αποκοπή απ' τα ανθρωπιστικά γράμματα, μπορεί προσώρας να δουλεύουν το ίδιο καλά όσον τα άρματα μάχης, αύριο όμως θα δουλέψουν καλύτερα απ' τα μπούμερανγκ. Οι Ισραηλινοί πρέπει να βρουν τον δρόμο της συμβίωσης με τους Αραβες, αλλοιώς θα αλλάζουμε όλοι διαρκώς θέσεις στο Αουσβιτς.
Αντιγράφω από το βιβλίο της Έλλης Παππά, χήρας του Νίκου Μπελογιάννη, Αποχαιρετισμός στον Αιώνα μου [εκδ. Κέδρος, Αθήνα 2005, σελ. 133, οι υπογραμμίσεις δικές μου]:
Ουσιαστικά, το μόνο αποτέλεσμα αυτού του πολέμου ήταν η απογύμνωση των επιχειρημάτων που χρησιμοποίησαν οι πρωταγωνιστές του για να πείσουν τους αφελείς για το "δίκαιο" του πολέμου τους. Το κύριο επιχείρημά τους, τα όπλα μαζικής καταστροφής του Σαντάμ που "απειλούσαν" την ανθρωπότητα, δεν ήταν παρά ένα ψεύδος. Ένα σκόπιμο ψεύδος, κάτι που βεβαίως δεν είναι ξένο ούτε στην πολιτική πράξη ούτε στην πολιτική φιλοσοφία - όπως άλλωστε διδάσκει ο Πλάτωνας, ο πρώτος διανοητής που όχι μόνο ασχολήθηκε εξαντλητικά με το θέμα του πολιτικού ψεύδους αλλά και το ευλόγησε, με τη διαφορά πως ο αρχαίος φιλόσοφος το θέλει "γενναίον" το πολιτικό ψεύδος, δηλαδή καλοφτιαγμένο, κατάλληλο για την κάθε περίπτωση, ώστε να είναι πειστικό.Και συνεχίζει η Έλλη Παππά [σελ. 138]:
Ο αρχαίος φιλόσοφος, ο Πλάτωνας, που πρώτος δίδαξε τη νομιμοποίηση του ψεύδους στην πολιτική, είχε διατυπώσει μια επιφύλαξη: όσο καλοδουλεμένο, όσο γενναίον κι αν είναι το ψεύδος δεν έχει πολλές ελπίδες να γίνει πιστευτό από τους ανθρώπους με κάπως ώριμη σκέψη, γι' αυτό και παίρνει τα μέτρα του ο φιλόσοφος: περιορίζει τη χρήση του πιο χοντροκομμένου ψεύδους στους απολύτως ανώριμους, στους κάτω των δέκα ετών εγκεφάλους. Ο Μπους κι ο Μπλερ φάνηκαν πιο τολμηροί ή πιο αισιόδοξοι. Απευθύνθηκαν στους ενήλικες ζητώντας τους να πιστέψουν τα χοντροκομμένα ψεύδη τους και, στην πρώτη τουλάχιστον φάση, πέτυχαν το στόχο τους. Πολλοί τους πίστεψαν τότε και περισσότεροι προσποιήθηκαν ότι τους πίστευαν. Το ζητούμενο ήταν να απλωθεί ο Τρόμος.Η Έλλη Παππά έγραφε τα παραπάνω σχετικά με τα όπλα μαζικής καταστροφής που υποτίθεται ότι διέθετε το καθεστώς του Σαντάμ Χουσεΐν. Τα ίδια ακριβώς ισχύουν και όσον αφορά την υποτιθέμενη απόπειρα Βρετανών μουσουλμάνων πολιτών να ανατινάξουν αεροπλάνα πάνω από αμερικανικές πόλεις χρησιμοποιώντας εκρηκτικά σε υγρή μορφή.
Πώς συμπεριφέρθηκαν [οι Εβραίοι] απέναντι στην κριτική, που οι Χριστιανοί κάνουν γενικά στη θρησκεία για να απαλλάξουν την ανθρωπότητα από την πιο επικίνδυνη αυταπάτη, από την πρωταρχική πλάνη; Έχουν νομίσει ότι ο αγώνας αυτός αφορά μόνο το Χριστιανισμό και επειδή μόνο αυτό σκέφτηκαν, ποιά βάσανα και μαρτύρια τούς επιφύλαξε η κυριαρχία του Ευαγγελίου, εσωτερικά ένιωσαν άπειρη χαρά, όταν η κριτική -από τον καιρό του Λέσσινγκ, δηλαδή από τότε που άρχισαν κάτι ν' ακούνε για τις πράξεις της- καταπιάστηκε με το Χριστιανισμό.Τα παραπάνω και άλλα πολλά έγραφε ο Μπρούνο Μπάουερ στο κείμενό του "Η Ικανότητα των Σημερινών Εβραίων και Χριστιανών να Γίνουν Ελεύθεροι" [1843], που περιλαμβάνεται στο βιβλίο του Θέσεις της Καθαρής Κριτικής, εκδ. Γερ. Αναγνωστίδη, μετ. Σταύρος Καμπουρίδης, Αθήνα χ.χ., σελ. 192-3.
Στάθηκαν τόσο περιορισμένοι, που μέσα στη χαιρεκακία τους δεν αντελήφθησαν, ότι γκρεμίζεται ο Χριστιανισμός, ο τελειωμένος Ιουδαϊσμός, πρέπει να γκρεμίζεται μέσω της θρησκείας τους και τώρα ακόμα δεν ξέρουν τι συμβαίνει γύρω τους. Είναι τόσο απαθείς και αδιάφοροι απέναντι στη γενική υπόθεση της θρησκείας και της ανθρωπότητας, που δεν κάνουν τίποτα κατά της κριτικής και τόσο δουλικά πιασμένοι στη θρησκευτική πλάνη, που δε συμπολέμησαν ακόμα με τις στρατιές που έχουν εκστρατεύσει κατά της ιεραρχίας και της θρησκείας. Κανένας Εβραίος δεν έχει προσφέρει κάτι σημαντικό στην κριτική, κανένας κάτι εναντίον της.
Οι Χριστιανοί ζηλωτές που κινούν γη και ουρανό κατά της κριτικής, είναι περισσότερο ανθρώπινες φιγούρες απ' τον Εβραίο, που μόνο γαργαλιέται, όταν ακούει από μακριά ότι ακόμα μια φορά κάτι συμβαίνει με το Χριστιανισμό και η αντίθεσή τους με την κριτική αποδείχνει, ότι βασικά και οι ίδιοι είναι μπλεγμένοι, έστω και ζεμένοι μαζί της. Πιστεύουν ότι είναι υποχρεωμένοι να παλαίψουν μαζί της, γιατί νιώθουν πως στον αγώνα αυτό πρόκειται για την υπόθεση της ανθρωπότητας. Ο Εβραίος ωστόσο πιστεύει στον εαυτό του κλεισμένος στον εγωισμό του, σκέφτεται μόνο τον εχθρό του, τον Χριστιανισμό κι όμως δεν προσκόμισε ποτέ κάτι αποφασιστικό εναντίον του.
Η άποψη ότι η Ρώμη υπήρξε το λίκνο του χριστιανισμού δεν είναι και τόσο νέα. Ο πρώτος που διατύπωσε την άποψη ότι η αναζήτηση του χριστιανικού λίκνου στον χώρο της Παλαιστίνης ήταν σκέτη ματαιοπονία ήταν ο Μπρούνο Μπάουερ το 1877 με το βιβλίο του Christus und die Caesaren. Der Hervorgang des Christentums aus dem romischen Griechentum (Ο Χριστός και οι Καίσαρες. Η Καταγωγή του Χριστιανισμού από τον Ρωμαϊκό Ελληνισμό). Ο Μπρούνο Μπάουερ αρνήθηκε φυσικά την ιστορικότητα του Ιησού. Θεώρησε ως «πατέρα» του χριστιανισμού τον Φίλωνα τον Αλεξανδρέα και ως «θείο» του τον στωικό φιλόσοφο Σενέκα, δάσκαλο και «υπουργό» του Νέρωνα. Το έργο του Μπάουερ, όπως ήταν αναμενόμενο, αγνοήθηκε, επηρεάζοντας μόνον κάποιους εκπροσώπους της Ολλανδικής Ριζοσπαστικής Σχολής. Ο μόνος που αφιέρωσε ένα ολόκληρο κεφάλαιο του βιβλίου του στον Μπάουερ ήταν ο Άλμπερτ Σβάιτσερ, που προσέγγισε το έργο του Μπάουερ με τη μεγαλύτερη δυνατή νηφαλιότητα. [Ο Σβάιτσερ εξαιτίας των αντιδράσεων που προκάλεσε το βιβλίο του αναγκάστηκε να «αυτοεξοριστεί» στην Αφρική και να εργαστεί εκεί ως γιατρός-ιεραπόστολος, κερδίζοντας και το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης το 1952.]Κι ακόμα παλιότερα έγραφα:Ο Μπρούνο Μπάουερ, ως «δεξιός» χεγκελιανός, αγνοήθηκε και από τη «μαρξιστική αριστερά». Αργότερα ήρθαν οι εποχές που οι σοσιαλδημοκράτες αναζητούσαν «ψηφαλάκια» και από τη μεσαία τάξη, οπότε κατέβασαν τον Ιησού από το θεϊκό του βάθρο και τον ανέβασαν σε εκείνο του κοινωνικού επαναστάτη. Οι εποχές που ο «πολύς» Βλαδίμηρος Ίλιτς Λένιν χαρακτήριζε «αντιδραστικό» κάθε «αστό θεολόγο» που διακήρυσσε ότι ο Ιησούς ήταν μυθολογικό πρόσωπο. Ενώ ο Ιησούς, ως ιστορικό πρόσωπο και επαναστάτης, εξυπηρετούσε καλύτερα τους σκοπούς της «προλεταριακής επανάστασης»...
Το έργο του αγνοήθηκε σχεδόν από όλους, και όσοι δεν το αγνόησαν, αγνοήθηκαν και αυτοί με την σειρά τους [...]Νάτη πάλι η ανάμειξη ιουδαϊσμού και πλατωνισμού...
Στην Ελλάδα ο Μπάουερ είναι παντελώς άγνωστος. Μόλις τελευταία ασχολήθηκε με το έργο του ο καθηγητής της θεολογίας Σάββας Αγουρίδης σε άρθρο του στην Ελευθεροτυπία (23 Δεκεμβρίου 2000). Ο κ. Αγουρίδης ασχολείται στο άρθρο του κατά τα δύο τρία με τον Μπάουερ και κατά το ένα τρίτο με το έργο του «αποστάτη» Καρλ Κάουτσκυ, Η Καταγωγή του Χριστιανισμού (εκδ. Αναγνωστίδη). Και ενώ κατακρίνει –και σωστά– το έργο του Κάουτσκυ, αποφεύγει να κάνει κάτι τέτοιο με το έργο του Μπάουερ. «Μέσα σε έναν κόσμο», γράφει, «όπου Ιουδαϊσμός και Πλατωνισμός αναμίχτηκαν κατά τέτοιον τρόπο, τι θα προσέθετε –συλλογίστηκε ο Μπάουερ– η ιστορικότητα του Ιησού; Τίποτε, είναι η απάντησή του». Τελεία. Δεν είναι καθόλου δύσκολο, διαβάζοντας ανάμεσα στις γραμμές του άρθρου του, να κατατάξουμε τον Σ. Αγουρίδη στους φιλελεύθερους θεολόγους, στους οποίους μόλις αναφερθήκαμε.
"Αιωνία η μνήμη γι' αυτούς που ο σύλλογος σιωπά..."
Μπρούνο Μπάουερ (1809–1882)
Γερμανός θεολόγος και ιστορικός, έχασε την έδρα του στο πανεπιστήμιο το 1842 επειδή αμφισβητούσε την ιστορικότητα του Ιησού. Έκτοτε έζησε "εν κατατρεγμώ και πενία". Επηρέασε τους πάντες στο χριστολογικό ζήτημα και αγνοήθηκε σχεδόν από όλους.
Η φίλη ΑΘΗΝΑ είχε γράψει σε κάποιο σχόλιό της σ' αυτές τις σελίδες ότι "η κόλαση στη Μέση Ανατολή είναι τα απόνερα της διάλυσης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας".
Απαντώντας στο σχόλιό της ανέφερα μεταξύ άλλων ότι "στα απόνερα της διάλυσης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ξεπλύθηκαν οι αυτοκρατορίες Αγγλίας και Γαλλίας, στα απόνερα της διάλυσής τους ξεπλύθηκαν και ξεπλένονται οι κάθε λογής αραβικοί εθνικισμοί, η σοβιετία, το Ισραήλ, το -ο Αλλάχ να το κάνει- Ισλάμ και η αμερικανική αυτοκρατορία".
Αναζητώντας τις τελευταίες ημέρες περισσότερες πληροφορίες για τα "απόνερα" της διάλυσης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας δεν θα μπορούσα βέβαια παρά να ξαναπέσω πάνω στη μυστική Συμφωνία Sykes-Picot, που είχαν υπογράψει μεσούντος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, στις 9 Μαΐου 1916, ο σερ Μαρκ Σάικς εκ μέρους της Μεγάλης Βρετανίας και ο Ζωρζ Πικό εκ μέρους της Γαλλίας.
Η Συμφωνία, που υπογράφτηκε και με τη συγκατάθεση της αυτοκρατορικής Ρωσίας, αφορούσε το διαμελισμό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και τη μετατροπή των υπό τουρκική κατοχή Συρίας, Ιράκ, Λιβάνου και Παλαιστίνης σε περιοχές υπό γαλλική και βρετανική διοίκηση.
Στη συμφωνία υπήρχαν οι εξής όροι:
Το ότι οι Ρότσιλντ συνεισέφεραν τα μέγιστα στη δημιουργία του κράτους του Ισραήλ είναι πέραν πάσης αμφιβολίας. Λες και η Οικογένεια Α. Ε. θα επέτρεπε ποτέ τη δημιουργία μιας ενιαίας αραβικής οντότητας που θα εκτεινόταν από το Ιράκ μέχρι το Μαρόκο, στις ακτές του Ατλαντικού. Εξάλλου, η υπόθεση είχε και έχει πολύ πετρέλαιο. [Παρεμπιπτόντως: το 1916 υπογράφτηκε μεταξύ Αγγλίας και Γαλλίας μία μυστική συμφωνία σχετικά με τον έλεγχο των εδαφών που μέχρι τότε ανήκαν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία στην περιοχή της Μέσης Ανατολής. Η συμφωνία είναι γνωστή ως Σύμφωνο Σάικς-Πικό, από τα ονόματα των δύο διπλωματών που υπέγραψαν τη συμφωνία για λογαριασμό των χωρών τους. Μήπως ο Γάλλος διπλωμάτης Σαρλ Μαρί Φρανσουά Ζωρζ-Πικό ήταν αδελφός της γιαγιάς του Βαλερύ Ζισκάρ Ντ’Εσταίν; Μήπως;]Λίγο πιο πάνω στο άρθρο αναφέρονταν και τα εξής για το γενεαλογικό δέντρο του Βαλερύ Ζισκάρ ντ'Εσταίν, πρώην προέδρου της Γαλλικής Δημοκρατίας:
Ο παππούς του Ζισκάρ ντ’Εσταίν –από την πλευρά της μητέρας του– Ζακ Μπαρντού (1874-1959) υπήρξε γερουσιαστής, ενώ ο προ-προπάππος του, Αγήνωρ Μπαρντού (1829-1897), υπήρξε και εκείνος με τη σειρά του γερουσιαστής καθώς και υπουργός Δημοσίων Έργων.Αυτά όσον αφορά στη συγγένεια ντ'Εσταίν-Πικό...
Αρκεί όμως αυτό για να χαρακτηριστεί η οικογένεια, οικογένεια πατρικίων; Δεν νομίζω. Εκτός και αν ο προπάππος της προγιαγιάς του ήταν βασιλιάς της Γαλλίας. Και αυτό είναι γεγονός σύμφωνα με το ακόλουθο –απλουστευμένο- γενεαλογικό δέντρο: Βαλερύ Ζισκάρ ντ’Εσταίν–Μαίυ Μπαρντού–Ζενεβιέβ Ζωρζ Πικό (1876-1949)–Μάρθα Μπασασσόν ντε Μονταλιβέ (1844-1914)–Καμίλ Μπασασσόν, κόμης Μονταλιβέ (1801-1880)–Αδελαΐδα ντε Σαιν Ζερμαίν (1769-1850)–Λουδοβίκος IΕ΄, βασιλιάς της Γαλλίας (1710-1774).
Πάνε εικοσιπέντε χρόνια από τότε που, αμέσως μετά την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, είχαμε καταλάβει το πανεπιστήμιο με ποιος-θυμάται-τώρα-πια τι αιτήματα.
Εκεί, στον γκρίζο τοίχο ενός αμφιθεάτρου είχα γράψει με κόκκινη μπογιά το σύνθημα:
