Χωρίς [σ]ειρμό

Η φωτογραφία δημοσιεύεται στην πρώτη σελίδα του σημερινού Βήματος. Λίγο πριν από τα εγκαίνια τμήματος της Εγνατίας Οδού. Ασπροβάλτα. Ελλάς. Ευρώπη. Γη.

Η γλυκειά μας πατρίδα μοιάζει με τραίνο που εκτροχιάζεται. Ή, μάλλον, βρίσκεται σε μόνιμη κατάσταση εκτροχιασμού.

Ένας σιδηροδρομικός συρμός που από κάπου έρχεται, κάπου πάει, κάπου βρίσκεται.

Μόνον που, για το τραίνο "Η Ελλάς", κανένας δεν θυμάται το σημείο εκκίνησης, κανένας δεν γνωρίζει τον προορισμό, και -το κυριότερο- κανένας δεν νοιάζεται για το πού βρίσκεται.

"Σκάνδαλα υπήρχαν, αλλά δεν υπάρχουν πια", είχε πει κάποιος ιταλός πολιτικός πριν από τριάντα χρόνια. Προχωρώντας σε μία άλλη ανάγνωση αυτής της ρήσης, μπορούμε να πούμε ότι στην Ελλάδα υπήρχαν σκάνδαλα αλλά δεν υπάρχουν πια, διότι ολόκληρη η ελληνική κοινωνία αποτελεί ένα σκάνδαλο από μόνη της.

Καρτέλ γάλακτος, πολιτικές κουμπουριές, πολιτικές κουμπαριές, δημοσιογραφικές παπαριές, μίζες, στελέχη που τα πιάνουν, βουλευτές με σπόνσορες, ανίδεοι και ανίκανοι άρχοντες [βουλευτές, υπουργοί, δήμαρχοι, νομάρχες, στελέχη του κρατικού μηχανισμού...], τζάμπα μάγκες με τα λεφτά άλλων -τα λεφτά του κράτους, δηλαδή τα λεφτά των ηλιθίων που πληρώνουν φόρους-, διορισμοί, ρουσφέτια, αυθαίρετα... - ο κατάλογος δείχνει ατέλειωτος...

Διαφθορά, λένε. Και ποιος νοιάζεται για τη διαφθορά; Κανείς!

Δηλαδή, ποιος έχει μούτρα να καταγγείλει τη διαφθορά σ' αυτή τη χώρα;

Ο cafe-businessman που πουλάει στο συνοικιακό μαγαζάκι του τον καφέ δυο φορές -και τρεις- ακριβότερα από όσο τον αγοράζει κανείς στο κέντρο του Παρισιού ή του Βερολίνου, θα βγει να καταγγείλει το καρτέλ του γάλακτος;

Ο εστιάτορας που πουλά στον τουρίστα το καταΐφι για μουσακά [συνέβη σε ελληνικό νησί] θα βγει να καταγγείλει το καρτέλ των βιομηχανιών τροφίμων;

Ο -ιδιώτης- ελεύθερος επαγγελματίας [70 με απόδειξη, 50 χωρίς απόδειξη] θα βγει να καταγγείλει τον μιζωμένο εφοριακό;

Ο μιζωμένος κρατικός λειτουργός θα βγει να καταγγείλει το εκπαιδευτικό σύστημα που παράγει στούρνους και τον αναγκάζει [;] να τα ακουμπάει -μαύρα- στους ιδιαιτερατζήδες των παιδιών του;

Ο ιωταχής που σταθμεύει όπου βρει, που οδηγεί μεθυσμένος και έχει τον ΚΟΚ γραμμένο στα παλαιότερα των υποδημάτων του, θα βγει να καταγγείλει την ελλιπή αστυνόμευση;

Ο έμπορος που χλευάζει τον ανάπηρο γιατί ο δεύτερος πληρώνει υπέρογκους φόρους, θα βγει να καταγγείλει τη διαπλοκή εργολάβων-πολιτικών;

Ο φακελάκιας γιατρός θα βγει να καταγγείλει το καρτέλ του φαρμάκου;

Ο εξοχικάκιας με το αυθαίρετο που κλέβει νταμιτζάνα-νταμιτζάνα το κρασί [ολόκληρο το βαρέλι!] του γείτονα, θα βγει να καταγγείλει τον Αλβανό που κλέβει ένα κιλό πατάτες για να φάει;

Ο παραγωγός που καρφώνει στην αστυνομία τους αλλοδαπούς εργάτες για να γλυτώσει τα δεδουλευμένα, θα βγει να διαμαρτυρηθεί για τις τιμές των οπωροκηπευτικών;

Ο μηχανικός-εργολάβος που χτίζει για τον πελάτη 200 τετραγωνικά μέτρα παραπάνω από όσα επιτρέπει ο ΓΟΚ -στα μπετά είναι το κέρδος-, θα βγει να καταγγείλει τη μιζωμένη πολεοδομία;

[Συμπληρώστε τον κατάλογο...]

Σ' αυτή την ελληνική κοινωνία υπάρχει πρόβλημα διαφθοράς; Αυτή η κοινωνία είναι ο ορισμός της διαφθοράς.

Στο σπίτι του κρεμασμένου όχι μόνον δεν μιλάνε για το σκοινί, έχουν ξεχάσει και τον ίδιο τον κρεμασμένο.

Α! Υπάρχει και η άλλη Ελλάδα. Σίγουρα. Μόνον που δεν φαίνεται πουθενά. Εξαφανισμένη. Που χαλάει τη βιτρίνα της ελληνικής κοινωνίας - της κοινωνίας των καρτέλ, των κλικών, των φαμελιών, των κυκλωμάτων, των παρεών, των μιζών, της διαπλοκής... Και, στην κοινωνία του θεάματος, ό,τι δεν φαίνεται δεν υπάρχει!

Λένε πως οι λαοί έχουν τους ηγέτες που τους ταιριάζουν. Και τα τραίνα που βρίσκονται σε μόνιμη κατάσταση εκτροχιασμού έχουν τους μηχανοδηγούς που τους αξίζουν. Τραίνα που δεν βρίσκονται ούτε πάνω στις ράγες, ούτε εκτός αυτών, που δεν έχουν αφετηρία και προορισμό, ώρα αναχώρησης και άφιξης, που κανένας επιβάτης δεν νοιάζεται για όλα αυτά, που δεν νοιάζεται καν για το πού βρίσκεται το τραίνο...

Υπάρχουν, βέβαια, και οι άλλοι επιβάτες. Λίγοι; Πολλοί; Ολοένα και λιγότεροι πάντως...

Οι άλλοι επιβάτες. Οι τρελοί του τραίνου.

Κι όπου τρελός κι η τρέλα του...

Γιατί, όπως είπε κι ο συγγραφέας:

Μόνον τα νεκρά ψάρια κολυμπάνε με το ρεύμα...