Από τον Νέο "Αντι-Σημιτισμό" στο Πυρηνικό Ολοκαύτωμα

Το περασμένο σαββατοκύριακο δημοσιεύτηκε στον ιστότοπο του Counterpunch, το ενδιαφέρον άρθρο του Jonathan Cook From the New "Anti-Semitism" to Nuclear Holocaust - How Israel is Engineering the "Clash of Civilizations" [23/24 Σεπτεμβρίου 2006, Από τον Νέο "Αντι-Σημιτισμό" στο Πυρηνικό Ολοκαύτωμα - Πώς το Ισραήλ Απεργάζεται τη "Σύγκρουση των Πολιτισμών", το άρθρο υπάρχει μεταφρασμένο στα ελληνικά σε σελίδα του indymedia Αθηνών].

Ο βρετανός δημοσιογράφος Τζόναθαν Κουκ ζει τα τελευταία πέντε χρόνια στη Ναζαρέτ - την πόλη του Ισραήλ που κατοικείται αποκλειστικά από Άραβες [μουσουλμάνους και
χριστιανούς]- και δηλώνει άθεος.

Στο άρθρο του επιχειρεί μία προσέγγιση στο ζήτημα του νέου "αντι-σημιτισμού", μιας καλοστημένης επιχείρησης του ισραηλινού κράτους και των ισραηλινών λόμπυ στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ, που ξεκίνησε το 2002, και έχει ως στόχο τη φίμωση οποιασδήποτε φωνής -κυρίως από τα αριστερά- στρέφεται κατά της πολιτικής του Ισραήλ. Ακολουθούν κάποια χαρακτηριστικά αποσπάσματα από το άρθρο:

Αυτό που διέκρινε το νέο αντισημιτισμό από τον παραδοσιακό αντι-εβραϊκό ρατσισμό του είδους που οδήγησε στα στρατόπεδα συγκέντρωσης της Γερμανίας, έλεγαν οι κήρυκές του, ήταν ότι αυτή τη φορά περιλάμβανε την προοδευτική αριστερά μάλλον αντί για την άκρα δεξιά [...]

Όπως και για τους προδρόμους του, υποστήριζαν οι απολογητές του Ισραήλ, για το τελευταίο κύμα αντισημιτισμού ήταν υπεύθυνα τα Δυτικά προοδευτικά κινήματα [...]

Ο πρώτος στόχος, και πιθανά και ο καλύτερα κατανοητός, ήταν η κατάπνιξη κάθε κριτικής ενάντια στο Ισραήλ, ιδιαίτερα στις ΗΠΑ. Κατά τη διάρκεια του 2003 γινόταν όλο και πιο φανερό σε δημοσιογράφους όπως εγώ ότι τα Αμερικανικά ΜΜΕ, και σύντομα πολλά από τα Ευρωπαϊκά ΜΜΕ, γίνονταν όλο και πιο διστακτικά στο να τυπώνουν ακόμη και την ήπια κριτική του Ισραήλ που συνήθως επέτρεπαν. Έως τη στιγμή που το Ισραήλ ξεκίνησε να επιταχύνει το ρυθμό κατασκευής του τερατώδους τείχους του κατά μήκος της Δυτικής Όχθης την άνοιξη του 2003, οι συντάκτες ήταν απρόθυμοι ακόμη και να αγγίξουν το θέμα [...]

Στη Γαλλία, για παράδειγμα, σε περίεργες αντισημιτικές επιθέσεις δόθηκε πολύ μεγάλη κάλυψη από τα ΜΜΕ: από έναν υψηλόβαθμο ραβίνο ο οποίος μαχαιρώθηκε (μόνος του, όπως αποδείχθηκε αργότερα) μέχρι μια νεαρή Εβραία που δέχθηκε επίθεση σε ένα τρένο από αντισημίτες κακοποιούς (μόνο που, όπως φάνηκε αργότερα, δεν ήταν Εβραία) [...]

Και καταλήγει ο Τζόναθαν Κουκ:

Αντιμέτωπο με τα διαβολικά σχέδια των «Ισλαμιστών φασιστών», όπως αυτών του Ιράν, το πυρηνικό οπλοστάσιο του Ισραήλ – και το πυρηνικό Ολοκαύτωμα που το Ισραήλ μπορεί και φαίνεται έτοιμο να εξαπολύσει – ίσως παρουσιαστούν ως η σωτηρία του πολιτισμένου κόσμου.

Στο ιστότοπο του Counterpunch φιλοξενούνται αρκετά άρθρα του Τζ. Κουκ. Μεταξύ αυτών ξεχωρίζω τα εξής:

Στο άρθρο του, How I Found Myself with the Islamic Fascists [Πώς Βρέθηκα στο Πλευρό των Ισλαμοφασιστών, 11 Αυγούστου], αφού αναφέρει διάφορα "κοινά σημεία" που έχει με τους Βρετανούς -πακιστανικής καταγωγής- που υποτίθεται ότι τον περασμένο Αύγουστο σχεδίαζαν να πλήξουν με κάποια αεροσκάφη αμερικανικές πόλεις ή να τα ανατινάξουν πάνω από τον Ατλαντικό, θέτει το ερώτημα σχετικά με το αν ο αγώνας του Μπους κατά του "ισλαμοφασισμού" δεν αφορά τον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας αλλά περισσότερο τη φίμωση όλων εκείνων που αντιτίθενται στους διαρκείς πολέμους της Δύσης κατά της Μέσης Ανατολής.

Ενδιαφέρον παρουσιάζει και το άρθρο του Israeli Myths - Deception as a Way of Life [Ισραηλινοί Μύθοι - Η Εξαπάτηση ως Τρόπος Ζωής, 31 Αυγούστου], στο οποίο αποδομεί όλα τα ψεύδη του ισραηλινού κράτους σχετικά με τον τελευταίο πόλεμο κατά του Λιβάνου.

Περισσότερα άρθρα του Τζόναθαν Κουκ υπάρχουν στην ιστοσελίδα του, όπου θα βρείτε και πληροφορίες για το πρώτο βιβλίο του Blood and Religion: The Unmasking of the Jewish and Democratic State [Αίμα και Θρησκεία: Το Εβραϊκό Δημοκρατικό Κράτος Χωρίς Μάσκα].

Όπως αναφέρει ο ίδιος, το βιβλίο ασχολείται με "μεταχείριση από το Ισραήλ των παλαιστινίων πολιτών του στη διάρκεια της δεύτερης Ιντιφάντα, και τους πραγματικούς λόγους για την πολιτική του εδαφικού διαχωρισμού, την απεμπλοκή του Ισραήλ από τη Λωρίδα της Γάζας και την κατασκευή του Τείχους στη Δυτική Όχθη". Το Ισραήλ, συνεχίζει ο Τζ. Κουκ, εκτιμώντας ότι σύντομα ο παλαιστινιακός πληθυσμός θα είναι μεγαλύτερος του εβραϊκού στο εσωτερικό του Ισραήλ και στα Κατεχόμενα, "αποφάσισε να δημιουργήσει ένα εκτεταμένο κράτος-φρούριο, όπου θα μετράνε μόνον το εβραϊκό αίμα και η εβραϊκή θρησκεία".