Περί αντισημιτισμού και άλλα τινά

Ας ευλογήσω και λίγο τα γένια μου.

Γράφει, μεταξύ άλλων, ο Παντελής Μπουκάλας στο άρθρο του "Ο «καρκίνος» και το φόβητρο", που δημοσιεύτηκε χθες στην Καθημερινή:

Kατά τύχην όλως, η αθώωση από το τριτοβάθμιο δικαστήριο του Παρισιού, την περασμένη εβδομάδα, του Εβραίου φιλοσόφου και κοινωνιολόγου Εντγκάρ Μορέν ήρθε σε στιγμές που η μορφή του «αντισημιτισμού» εξαπολύεται εναντίον όσων καταδικάζουν την εισβολή των ισραηλινών στρατευμάτων στον Λίβανο και το «σωφρονιστικό» σμπαράλιασμά του. Για «αντισημιτισμό» ακριβώς και για «φυλετική δυσφήμιση» είχε κατηγορηθεί ο Μορέν (όπως και ο ευρωβουλευτής Σαμί Νασίρ και ο συγγραφέας Ντανιέλ Σαλνάβ), είχε μάλιστα καταδικαστεί το 2005 από το εφετείο των Βερσαλλιών [...]

Η μομφή του «αντισημιτισμού «χρησιμοποιείται πολύ συχνά σε όλο τον δυτικό κόσμο σαν φόβητρο, σαν μέθοδος λογοκριτική. Οσοι βιάζονται να αποδώσουν τη μομφή αυτή, ταυτίζουν τεχνηέντως, πρώτον, τους Ισραηλινούς με τους Εβραίους (αλλά ο Μορέν, λ.χ., είναι Εβραίος χωρίς να είναι Ισραηλινός) και, δεύτερον, τον λαό του Ισραήλ με την πολιτική και στρατιωτική του ηγεσία.

Σημειωτέον ότι μηνυτές του Εντγκάρ Μορέν ήταν οι οργανώσεις "Δικηγόροι Χωρίς Σύνορα" και "Γαλλία-Ισραήλ", που, όπως αναφέρει ο Π. Μπουκάλας, "είχαν σκανδαλιστεί" από ένα άρθρο του, δημοσιευμένο στην εφημερίδα «Λε Μοντ» στις 4 Ιουνίου 2002, υπό τον τίτλο «Ισραήλ - Παλαιστίνη: ο καρκίνος». Αποσπάσματα αυτού του άρθρου, καθώς και το ιστορικό της δίωξης και της αθώωσης, δημοσιεύτηκαν την περασμένη Πέμπτη στην εφημερίδα Τα Νέα.

Η Ελευθεροτυπία δημοσιεύει σήμερα το άρθρο του Τάκη Φωτόπουλου, "Στόχος της σφαγής: η συντριβή κάθε αντίστασης", όπου αναφέρονται και τα εξής:

Η λύση αυτή [σ.σ. του ενιαίου εβραιο-παλαιστινιακού κράτους] άλλωστε ήδη αποκλείεται, όταν το 86% των Ισραηλινών έχει φτάσει στην εξαχρείωση, να υποστηρίζει τους κτηνώδεις βομβαρδισμούς λεωφορείων στον Λίβανο και προηγούμενα την απάνθρωπη ισοπέδωση της Γάζας και όταν η πλειοψηφία των Εβραίων της Διασποράς, εκτός από κάποιες τιμητικές εξαιρέσεις, όχι μόνο δεν καταδικάζουν έμπρακτα τα εγκλήματα αυτά -διακόπτοντας την τεράστια οικονομική στήριξή τους προς τους σιωνιστές- αλλά και κατεβαίνουν σε διαδηλώσεις υπέρ του σιωνιστικού Ισραήλ!

Χαρακτηριστικά, στη Βρετανία, όπου βρίσκεται η πολιτικά ισχυρότερη εβραϊκή κοινότητα μετά την αμερικανική και όπου το «αντικειμενικό» BBC δίνει μεγαλύτερη έμφαση στα θύματα της «τρομοκρατίας» από τα υπερδεκαπλάσια θύματα της σιωνιστικής τρομοκρατίας (προφανώς ακολουθώντας τη ρατσιστική ρήση του σιωνιστή πρωθυπουργού ότι η ζωή ενός Εβραίου είναι πολύ πιο σημαντική από αυτήν ενός Παλαιστινίου), η συντριπτική πλειοψηφία της εβραϊκής κοινότητας υποστηρίζει με κάθε μέσο το σιωνιστικό κράτος.

Δεν είναι λοιπόν περίεργο ότι όταν ο διευθυντής του Συμβουλίου των αντιπροσώπων των Βρετανο-Εβραίων ερωτήθηκε γιατί το επίσημο αυτό όργανο δεν επέκρινε την ισραηλινή πολιτική, η θρασύτατη απάντησή του ήταν «δεν έχω τίποτα να πω για τις επιθέσεις στη Γάζα, αλλά εάν διαπιστώσουμε οποιαδήποτε έξαρση των αντι-σημιτικών επιθέσεων εξαιτίας του τρόπου που παρουσιάζονται τα γεγονότα (από τα ΜΜΕ), αναμφίβολα θα μιλήσουμε».

Η στάση αυτή επιβεβαιώνει άλλη μια φορά τη θέση του προοδευτικού Εβραίου Finkelstein για τη δημιουργία μιας πελώριας «βιομηχανίας του Ολοκαυτώματος» από τους σιωνιστές, οι οποίοι εκμεταλλεύονται την ιστορική αυτή τραγωδία για να καλύψουν κάθε έγκλημα των σιωνιστών σήμερα και να τρομοκρατήσουν ιδεολογικά οποιονδήποτε θα αντιταχθεί στα εγκλήματα αυτά με την ταμπέλα που κολλάνε ακόμη και σε επιφανείς προοδευτικούς Εβραίους ως... αντισημίτες!

Ο Νόρμαν Φινκελστάιν, που αναφέρεται στο προηγούμενο άρθρο είναι ο συγγραφέας του βιβλίου, Η Βιομηχανία του Ολοκαυτώματος, στο οποίο είχα αναφερθεί σε παλαιότερο κείμενό μου. Σε άλλο κείμενό μου είχα παρουσιάσει και το βιβλίο του ίδιου συγγραφέα Εικόνα και Πραγματικότητα της Ισραηλινο-Παλαιστινιακής Διαμάχης. Δύο ακόμη βιβλιοπαρουσιάσεις μου ίσως σας ενδιαφέρουν: Εβραίοι εναντίον του Σιωνισμού (επιμ. Γιώργος Καραμπελιάς) και Πίσω από την Ιντιφάντα του 21ου Αιώνα [συλλογικό έργο του περιοδικού Aufheben].

Τελευταίο, αλλά όχι έσχατο. Ο Σπύρος Λίτσας αναφέρει μεταξύ άλλων στο άρθρο του "Το Ισραήλ και η Λακεδαιμόνια Πολιτεία", που δημοσιεύεται σήμερα στην Ημερησία:

Tο Tελ Aβίβ ασκεί μεθοδικά το Θουκυδίδιο δόγμα της άσκησης ποσοτικά μεγαλύτερου διλήμματος ασφάλειας στις εχθρικές χώρες από αυτό που λαμβάνει το ίδιο από αυτές. Kι αυτό το βλέπουμε να συμβαίνει σήμερα στο Λίβανο και τη Γάζα.

Ολα τα παραπάνω μας οδηγούν στο ακόλουθο συμπέρασμα. Tο ισραηλινό οικοδόμημα και οι κανόνες που διέπουν τη λειτουργία του σήμερα αποτελούν την ιστορική προέκταση της Λακεδαιμόνιας πολιτείας. Η γνώση των βαθύτερων κινήτρων της συμπεριφοράς του Iσραήλ είναι ένα χρήσιμο εργαλείο για τους αξιωματούχους, που σε σύντομο χρονικό διάστημα θα κληθούν να διευθετήσουν την κρίση στη Mέση Aνατολή.

ΥΓ. Οι υπογραμμίσεις στα κείμενα είναι δικές μου. Έχει διατηρηθεί η ορθογραφία των πρωτότυπων.