Νέα Τάξη - Νέα Εποχή [Εισαγωγή Ic]

Προηγούμενο

Η Ανοιχτή Συνωμοσία

Η Μαίρυλιν Φέργκιουσον στο βιβλίο της Η Συνωμοσία του Υδροχόου αναφέρει ότι «Ένα χωρίς ηγεσία αλλά πανίσχυρο δίκτυο εργάζεται για να προκαλέσει ριζικές αλλαγές στις Ηνωμένες Πολιτείες […] Το δίκτυο αυτό είναι η Συνωμοσία του Υδροχόου»[1]. Στην επόμενη σελίδα τονίζει ότι «υπάρχουν λεγεώνες συνωμοτών» που βρίσκονται σε μεγάλες επιχειρήσεις, σε πανεπιστήμια, «στο επιτελείο του Λευκού Οίκου, σε νομοθετικά στρώματα […] κυριολεκτικά σε όλες τις πολιτικές αρένες των Ηνωμένων Πολιτειών». Για να μην θεωρηθεί, όμως, ότι η συνωμοσία του Υδροχόου είναι μια πολιτική συνωμοσία, αμέσως μετά η Φέργκιουσον συμπληρώνει: «όποιοι κι αν είναι η θέση ή η παιδεία τους, οι συνωμότες είναι συνδεδεμένοι, αδελφωμένοι από τις εσώτερες ανακαλύψεις και σεισμούς». Αυτές οι «εσώτερες» ανακαλύψεις αλλάζουν τους συνωμότες που με τη σειρά τους θα μετασχηματίσουν ολόκληρο τον κόσμο.

Ο μετασχηματισμός ολόκληρου του κόσμου θα είναι προς την κατεύθυνση της παγκόσμιας κυεβέρνησης; Η Φέργκιουσον δεν αναφέρει κάτι τέτοιο στο βιβλίο της, δεν είναι όμως δύσκολο να καταλήξουμε σε κάποια συμπεράσματα.

Η συνωμοσία του Υδροχόου δεν είναι, για τη Φέργκιουσον, μια «μυστική» συνωμοσία, αλλά «φανερή» και «ανοιχτή», κάτι που γίνεται φανερό και από τις εγκωμιαστικές αναφορές της στον Χ. Τζ. Ουέλλς: «Στην “Ανοιχτή Συνωμοσία: Σχέδια για μια Παγκόσμια Επανάσταση” (1928), ο μυθιστοριογράφος και ιστορικός Χ. Τζ. Ουέλλς έλεγε ότι έχει ωριμάσει ο καιρός να συνενωθούν μικρές ομάδες σε ένα ευέλικτο δίκτυο που θα μπορούσε να γεννήσει την παγκόσμια αλλαγή»[2].

Η παγκόσμια αλλαγή του Ουέλλς είναι, άραγε, ίδια με την παγκόσμια αλλαγή της Φέργκιουσον; Αυτό δεν διευκρινίζεται από τη συγγραφέα, που αναφέρεται και σε άλλο σημείο του βιβλίου της στην Ανοιχτή Συνωμοσία: «Είναι αξιοσημείωτο ότι ο Χ. Τζ. Ουέλλς είχε προβλέψει το 1928 στο σχέδιό του για μια νέα κοινωνία ότι η Ανοιχτή Συνωμοσία δεν θα είχε “συνήθεις” οπαδούς […] Η μορφή της συνωμοσίας δεν θα ήταν μια συγκεντρωτική οργάνωση, αλλά μάλλον μικρές ομάδες φίλων και συμμαχίες τέτοιων ομάδων. Πρόκειται για μια ριζοσπαστική ιδέα»[3].

Πολύ «ριζοσπαστικές» αυτές οι ιδέες και είναι ολοφάνερο, όπως συνάγεται από την ανάγνωση του βιβλίου, ότι οι ιδέες του Ουέλλς επηρέασαν τα μάλα την Φέργκιουσον, που ωστόσο φαίνεται να «λησμονεί» τη «ριζοσπαστικότερη» ιδέα του Ουέλλς, αφού δεν κάνει καμία αναφορά σ’ αυτήν στο βιβλίο της. Ο Ουέλλς στην Ανοιχτή Συνωμοσία τάσσεται αναφανδόν, ήγουν απροκάλυπτα, υπέρ του Παγκόσμιου Κράτους!

Ο Ουέλλς έγραφε, μεταξύ άλλων, στην Ανοιχτή Συνωμοσία: «Ο εκμοντερνισμός του θρησκευτικού ορμέφυτου μάς οδηγεί κατευθείαν στην προσπάθεια για την εγκαθίδρυση του παγκόσμιου κράτους ως καθήκοντος, και στην προσεκτική μελέτη της απαραίτητης οργάνωσης αυτής της προσπάθειας που θα οδηγήσει […] στην εγκαθίδρυση ενός παγκόσμιου διευθυντηρίου»[4].

Ρομπέρτο Ασσατζιόλι (1888-1974). Ιταλός ψυχίατρος γεννημένος στη Βιέννη, μαθητής του Φρόυντ, που διατύπωση τη θεωρία της υπερπροσωπικής ψυχολογίας που είναι γνωστή ως «ψυχοσύνθεσις», σύμφωνα με την οποία το άτομο, μέσω της σύνθεσης, θα πρέπει να αποτελέσει ένα Όλον. Ο Ασσατζιόλι δεν ήθελε μέσω της ψυχοσύνθεσης να υποκαταστήσει την ψυχοθεραπεία αλλά να την συμπληρώσει.

Έναν χρόνο αργότερα, το 1929, ο Ουέλλς έγραφε ότι η ιστορία των προηγούμενων εκατό χρόνων είχε χαρακτηριστεί από τις προσπάθειες όλων των σημαντικών κρατών του κόσμου να διασφαλίσουν τον έλεγχο των πρώτων υλών σε παγκόσμιο επίπεδο. «Όλοι οι σύγχρονοι ιμπεριαλισμοί», συνέχιζε ο Ουέλλς, «δεν είναι παρά οι περισσότερο ή λιγότερο συνειδητές προσπάθειες των κάποτε εθνικών κρατών να γίνουν παγκόσμια».

Υπάρχουν μόνον δύο εναλλακτικές λύσεις όσον αφορά το μέλλον της ανθρωπότητας. Είτε όλα αυτά τα κυρίαρχα κράτη θα πολεμούν διαρκώς μεταξύ τους μέχρις ότου απομείνει μόνον ένα, είτε η ανθρωπότητα θα πρέπει να οδηγηθεί στο σημείο να καταλάβει την παρούσα κατάσταση και «να υποκαταστήσει τις δοκιμασμένες στο χρόνο αλλά σήμερα ξεπερασμένες παραδόσεις της ανεξάρτητης εθνικής κυριαρχίας με τη νέα ιδέα ενός παγκόσμιου οργανισμού, και να στρέψει τις πολιτικές της προσπάθειες προς αυτή την κατεύθυνση». Για την επίτευξη αυτού του στόχου, δηλαδή της δημιουργίας του παγκόσμιου κράτους, απαιτούνται, σύμφωνα με τον Ουέλλς, «πνευματικές και ηθικές προσαρμογές του πλέον πολύπλοκου, δύσκολου και κοπιώδους τύπου. Αυτό σημαίνει μια τρομερή ρήξη με την παράδοση και την εκ βάθρων ανακατασκευή του εκπαιδευτικού συστήματος σε ολόκληρο τον κόσμο»[5].

Και ποια μορφή θα είχε το παγκόσμιο κράτος που ευαγγελιζόταν ο Ουέλλς; Θα ήταν άραγε «ένα χωρίς ηγεσία δίκτυο», ένας «μη συγκεντρωτικός οργανισμός» αποτελούμενος από μικρές ομάδες φίλων και συμμαχίες τέτοιων ομάδων; Όχι, βέβαια!

Ο Ουέλλς ονειρευόταν την παγκόσμια δικτατορία!

«Γιατί δεν θα έπρεπε μια δικτατορία –όχι του τάδε ή του δείνα, ούτε του προλεταριάτου, αλλά της ενημερωμένης και μορφωμένης κοινής λογικής– να κυβερνήσει κάποτε τη Γη;», αναρωτιόταν το 1932. Στο ίδιο κείμενο αναφέρει ακόμα και ποια μέτρα θα έπαιρνε αν ο ίδιος ήταν ο παγκόσμιος δικτάτορας: «Η Δικτατορία μου θα ήταν ουσιαστικά μια Εκπαιδευτική Δικτατορία. Κάθε μεγάλη αλλαγή στην πολιτική, κοινωνική και οικονομική ζωή απαιτεί μία αντίστοιχη εκπαιδευτική αλλαγή […] Στην αρχή της Δικτατορίας μου θα περιόριζα την έκδοση χρήματος σε μία μόνον κεντρική παγκόσμια αρχή».

Γίνεται, άραγε, παγκόσμιο κράτος χωρίς παγκόσμια τράπεζα; Δεν γίνεται… Μήπως, όμως, γίνεται παγκόσμιο κράτος χωρίς παγκόσμια αστυνομία; «Θα υπήρχε ένα παγκόσμιο συμβούλιο οικονομικού ελέγχου, ένας κεντρικός αστυνομικός έλεγχος […] και ένας μεγάλος παγκόσμιος οργανισμός που θα υποστήριζε την παιδεία, την επιστημονική έρευνα και τη διαρκή αναθεώρηση των ιδεών», προσέθετε ο Ουέλλς[6].

Η Μ. Φέργκιουσον σιωπά αιδημόνως όσον αφορά τις ιδέες του Ουέλλς περί παγκοσμίου κράτους. Είναι φανερό ότι επηρεάστηκε βαθύτατα από τον Ουέλλς, αν και στο βιβλίο της προτίμησε παραλείψει τα περί παγκοσμίου κράτους και να περιοριστεί στην «εκπαιδευτική δικτατορία», την οποία ο Ουέλλς θεωρεί απαραίτητη πριν από τη «μεγάλη αλλαγή».

Εξάλλου, μέντορας της Μ. Φέργκιουσον υπήρξε ο Ουίλλις Χάρμαν, ένθερμος υποστηρικτής των ιδεών περί «παγκόσμιας διακυβέρνησης»[7]. Ο Χάρμαν, που είχε διατελέσει επί σειρά ετών διευθυντής του Κέντρου για τη Μελέτη της Κοινωνικής Πολιτικής στο Ινστιτούτο Ερευνών Στάνφορντ, ήταν επικεφαλής μιας ομάδας επιστημόνων που είχαν συντάξει το 1974 την έκθεση «Η μεταβαλλόμενη εικόνα του ανθρώπου». Με το βιβλίο της η Μ. Φέργκιουσον ανέλαβε να «εκλαϊκεύσει» τα όσα αναφέρονταν στην έκθεση, την οποία χαρακτηρίζει «κλασική»[8]. Ο Χάρμαν είχε διεξάγει στο Ινστιτούτο και κάποιες «μελέτες» σχετικά με τα αποτελέσματα της χρήσης LSD, χρηματοδοτημένες από τις γνωστές «υπερεσίες». Την ίδια περίοδο, αρχές της δεκαετίας του 1970, στο Ινστιτούτο διεξάγονταν και έρευνες σχετικά με την –τουλάχιστον– αμφιλεγόμενη «ψυχική παρατήρηση εξ αποστάσεως» (remote viewing), τις οποίες ο Χάρμαν γνώριζε, αν και δεν συμμετείχε στα σχετικά προγράμματα. Το 1973 έγινε πρόεδρος του Ινστιτούτου Νοητικών Ερευνών, που είχε ιδρύσει ο πρώην αστροναύτης Έντγκαρ Μίτσελ (Απόλλων 14), που ενδιαφερόταν ιδιαίτερα για την παραψυχολογία[9].

Αλλά αυτά –και άλλα πολλά– είναι άλλες ιστορίες…

Εξάλλου, «όλα είναι ένα»[10].

Τζιντού Κρισναμούρτι (1895-1986). Ινδός στοχαστής. Ο πατέρας του ήταν μέλος της Θεοσοφικής Εταιρείας από το 1881, και το 1909 όλη η οικογένεια μετακόμισε στο αρχηγείο της Θεοσοφικής Εταιρείας στο Αντυάρ. Εκεί λίγους μήνες αργότερα, τον «ανακάλυψαν» οι Άννι Μπέζαντ και Τσ. Ου. Ληντμπήτερ, ηγέτες τότε της Εταιρείας, που πίστεψαν ότι ίσως ο Κρισναμούρτι ήταν ο αναμενόμενος μεσσίας, ο Μαϊτρέγια. Το 1929, ωστόσο, αρνήθηκε να συνεχίσει να παίζει το ρόλο του «ερχόμενου», και άρχισε να ταξιδεύει σε ολόκληρο τον κόσμο διαδίδοντας τις φιλοσοφικές του απόψεις. Μετά τον θάνατό του, η κόρη της γραμματέως του τον κατηγόρησε ότι διατηρούσε παράνομες σεξουαλικές σχέσεις με τη μητέρα της επί δεκαετίες και ότι την υποχρέωνε να προβαίνει σε εκτρώσεις.

Συνειδητότητα ή Συνειδητοποίηση;

«Αν η απόγνωση της επιβίωσης», έγραφε ο Ραούλ Βανεγκέμ πριν από σαράντα χρόνια, «δεν ενωθεί με τη νέα συνειδητοποίηση για να συγκλονίσει τα χρόνια που θα ’ρθουν, δε μένουν παρά δυο “δικαιολογίες” στον απομονωμένο άνθρωπο: η τρύπια καρέκλα των κομμάτων ή των παραφυσικών αιρέσεων, και ο άμεσος θάνατος με χιούμορ. Κάποιος δεκαεξάχρονος φονιάς δήλωνε πρόσφατα: “Σκότωσα γιατί βαριόμουν”»[11].

Αν τα κόμματα στη σημερινή μεταμοντέρνα εποχή, την εποχή «του τέλους των ιδεολογιών» δεν έχουν ούτε καν τρύπιες καρέκλες, και δεν μας ενδιαφέρει το –μαύρο– χιούμορ των δεκαεξάχρονων δολοφόνων, τότε δεν μας απομένουν παρά μόνον δύο λύσεις: ή η συνειδητοποίηση του τι ακριβώς «παίζεται» στον πλανήτη ή το «παιχνίδι» της νέας συνειδητότητας και των παραφυσικών αιρέσεων.

Σημειώσεις

---

[1] Φέργκιουσον, ό.π., σελ 17.

[2] Φέργκιουσον, ό.π., σελ. 52.

[3] Φέργκιουσον, ό.π., σελ. 274.

[4] H. G. Wells, The Open Conspiracy and Other Writings. London, 1933, σ. 33. Αρκετά αποσπάσματα αυτού του βιβλίου υπάρχουν στην ιστοσελίδα http://users.cyberone.com.au/myers/opencon.html.

[5] H. G. Wells, Imperialism and the Open Conspiracy. Faber & Faber, London, 1929, σ. 18-19. Τα σχετικά αποσπάσματα υπάρχουν στην ιστοσελίδα http://users.cyberone.com.au/myers/hgwells.html.

[6] H. G . Wells, After Democracy. London, Watts & Co., 1932, σελ. 203, 201, 199. Τα σχετικά αποσπάσματα υπάρχουν στην ιστοσελίδα http://users.cyberone.com.au/myers/hgwells.html.

[7] «Global Governance». Ο όρος «governance» στα αγγλικά είναι συνώνυμος του όρου «government-κυβέρνηση» (Merriam-Webster’s Collegiate Dictionary), τον προτιμούν όμως οι «politically correct» κύκλοι εντός και εκτός του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, γιατί δεν προκαλεί αντιδράσεις. Περιέργως στην Ελλάδα έχει καθιερωθεί να μεταφράζεται ως «διακυβερνησιμότητα» ή «διακυβέρνηση».

[8] Φέργκιουσον, ό.π., σελ. 451.

[9] Britannica.

[10] Για πολλά από αυτά τα «όλα», προσεχώς…

[11] Vaneigem, ό.π., σελ. 44.

Σημείωση για τις φωτογραφίες

Η Μαίρυλιν Φέργκιουσον για να σχηματίσει μια σαφέστερη γνώμη «για τη συνωμοσία και τις απόψεις των οπαδών της», έστειλε στα τέλη του 1977 «ερωτηματολόγια σε διακόσια δέκα άτομα, τα οποία ασχολούντο με την κοινωνική μεταμόρφωση σε πολλούς και διάφορους τομείς. Εκατόν ογδόντα πέντε απάντησαν» (σελ. 15). Όταν ζητήθηκε από τους ερωτηθέντες «να κατονομάσουν άτομα που οι ιδέες τους τους επηρέασαν, είτε μέσω προσωπικής επαφής είτε μέσω των γραπτών τους, οι πιο συχνά αναφερθέντες, κατά σειρά συχνότητας ήσαν: Πιέρ Τελάρ ντε Σαρντέν, Καρλ Γιουνγκ, Άμπραχαμ Μάσλοου, Καρλ Ρότζερς, Άλντους Χάξλεϋ, Ρομπέρτο Ασσατζιόλι και Τζ. Κρισναμούρτι» (σελ. 561).