Το Γκόλεμ του Πλάτωνα [VII]

Γκόλεμ: ιδού η λέξη που κρυβόταν... κάτω από τις παύλες στον γενικό τίτλο των σημειωμάτων "Το _ _ _ _ _ _ του Πλάτωνα".

Στην εβραϊκή λαϊκή παράδοση, το γκόλεμ ήταν ένα ανθρωποειδές πλάσμα φτιαγμένο από ανόργανα υλικά [raw material] στο οποίο όμως κάποιοι ευσεβείς ραββίνοι κατάφερναν να εμφυσήσουν ζωή μέσω κάποιων καββαλιστικών μυστικών.

Σύμφωνα με τον θρύλο, δημιουργός του Γκόλεμ ήταν ο Μαχαράλ ["ο δάσκαλός μας και ραββίνος"] Λεβ της Πράγας, ένας διάσημος καββαλιστής, φιλόσοφος και ταλμουδιστής, ονόματι Ιούδας Λεβ μπεν Μπεζουλήλ [1525-1609]. Ο Λεβ δημιούργησε το Γκόλεμ για να προστατεύσει τους εβραίους της Πράγας από τους αντισημίτες που τους κυνηγούσαν.

Σύμφωνα με μία άλλη εκδοχή του θρύλου, το Γκόλεμ τελικά στράφηκε ενάντια στον δημιουργό του και τον σκότωσε.

Όταν στις 27 Ιουνίου, ξεκινούσα αυτή τη σειρά σημειωμάτων σχετικά με "Το Γκόλεμ του Πλάτωνα", δεν φανταζόμουν ότι σε λιγότερο από δύο εβδομάδες θα επιβεβαιωνόμουν με τόσο τραγικό τρόπο. Οι εβραίοι, για να προστατευτούν, επέλεξαν να δημιουργήσουν ένα Γκόλεμ, το οποίο έχει πια αρχίσει να στρέφεται εναντίον τους - και όχι μόνον εναντίον τους.

Και το αδιέξοδο μπροστά στο οποίο βρίσκονται δεν είναι αποτέλεσμα μόνον της πολιτικής που εφαρμόζει εδώ και δεκαετίες το κράτος του Ισραήλ, δεν είναι αποτέλεσμα του τρόπου με τον οποίο διαπαιδαγωγούνται οι εβραίοι εδώ και αιώνες, αλλά και αποτέλεσμα του τρόπου με τον οποίο εδώ και χιλιετίες κάποιοι ραββίνοι αποφάσισαν να επιβληθούν πάνω στους συμπατριώτες τους.

Έχουμε αναφερθεί ήδη στα όσα κάποιοι εβραίοι "καταλογίζουν" στον Πλάτωνα. Ο Πλάτωνας ονειρεύτηκε μια κοινωνία στην οποία οι άρχοντες-βασιλείς-ιερείς-φιλόσοφοι θα επέβαλαν τον πλήρη έλεγχό τους πάνω σε κάθε όψη της ζωής των πολιτών. Κι αυτό κάποιοι το κατάφεραν. Και το Γκόλεμ που δημιούργησαν στρέφεται πια και εναντίον τους... Και το χειρότερο όλων είναι το ότι οι πλέον αρμόδιοι δεν το καταλαβαίνουν ή δεν θέλουν να το καταλάβουν...

Αυτή η σειρά σημειωμάτων για "Το Γκόλεμ του Πλάτωνα" θα είναι η εξιστόρηση της δημιουργίας αυτού του τέρατος, της εξέλιξής του, της καταστροφικής δράσης του. Και του ψυχορραγήματός του -σ' αυτούς τους "έσχατους καιρούς"- που απειλεί να παρασύρει μαζί του ολόκληρες κοινωνίες. Αν όχι ολόκληρη την ανθρωπότητα...

ΥΓ. Το εξώφυλλο του κόμικ περιοδικού για το "Plato's Golem" είναι δικό μου "δημιούργημα".

Latuff - Finkelstein

Η Κοντολίζα Ράις, μετά τη σημερινή συνάντησή της με τον πρωθυπουργό του Ισραήλ, δήλωσε:

"Είναι καιρός για μία νέα Μέση Ανατολή. Είναι καιρός να πούμε σε όσους δεν θέλουν μία νέα Μέση Ανατολή ότι θα υπερισχύσουμε".

Υπουργός Εξωτερικών είναι η κυρία ή περιοδεύουσα εκπρόσωπος γραφείου κηδειών;





Μερικά σκίτσα του 38χρονου Βραζιλιάνου Carlos Latuff. Τα δύο πρώτα από αυτή τη σελίδα [το σκίτσο με την Κόντι είναι σημερινό] και τα υπόλοιπα από σχετική σελίδα με σκίτσα του στον ιστότοπο του Norman Finkelstein. Ο Νόρμαν Φινκελστάιν, πέραν των δύο βιβλίων του που έχουν μεταφραστεί στα ελληνικά [και στα οποία έχουμε ήδη αναφερθεί], έχει δημοσιεύσει πρόσφατα και το βιβλίο Beyond Chutzpah: On the Misuse of Anti-Semitism and the Abuse of History. Στο διαδίκτυο υπάρχει η Εισαγωγή αυτού του βιβλίου.

... στον Λίβανο με αγάπη!

Θυμάστε εκείνα τα χαριτωμένα κοριτσάκια από το Ισραήλ που έγραφαν μηνύματα στις βόμβες του ισραηλινού στρατού;

Ε, δεν έχετε παρά να δείτε και τους παραλήπτες τους!

Από το Ισραήλ στον Λίβανο... [1]

Από το Ισραήλ στον Λίβανο... [2]

Τώρα το λένε "αυτοάμυνα"

25 Νοεμβρίου 1940
Σιωνιστές τρομοκράτες ανατινάζουν μέσα στο λιμάνι της Χάιφα το S/S Patria. Τα θύματα μεταξύ των επιβατών είναι παραπάνω από 288 νεκροί.

6 Νοεμβρίου 1944
Δολοφονείται στο Κάιρο, από Σιωνιστές τρομοκράτες της "Στερν", ο Βρεταννός υπουργός σε θέματα της Μέσης Ανατολής Λόρδος Μόιν.

22 Ιουλίου 1946
Η Σιωνιστική τρομοκρατική οργάνωση "Ιργκούν" ανατινάζει στην Ιερουσαλήμ το ξενοδοχείο "King David". Θύματα παραπάνω από 91 πρόσωπα νεκροί (Άραβες, Βρεταννοί και Εβραίοι).

1946-1947
Η Σιωνιστική τρομοκρατική οργάνωση "Ιργκούν" ανατινάζει τη Βρεταννική Πρεσβεία της Ρώμης και ταχυδρομεί σ' όλο τον κόσμο, παγιδευμένες επιστολές. Ένα απ' τα θύματα ο Βρεταννός διπλωμάτης Ρεξ Φάραμ.

1947-1948
Η Σιωνιστική τρομοκρατία αναγκάζει περισσότερους από 700.000 άμαχους Παλαιστίνιους, να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους και τη γη των πατέρων τους. Το Ισραήλ, από τότε, αρνείται να τους επιτρέψει να γυρίσουν ή και να τους αποζημιώσει για τη γη που τους έκλεψε.

9 Απριλίου 1948
Ο Μεναχέμ Μπεγκίν κι η Σιωνιστική τρομοκρατική οργάνωση "Ιργκούν", δολοφονούν 251 άμαχους Άραβες χωρικούς, εν ψυχρώ, στο χωριό Ντεΐρ Γιασίν. Αυτή η σφαγή γίνεται αφορμή να πάρει ο Μπεγκίν το παρατσούκλι "χασάπης".

17 Σεπτεμβρίου 1948
Ο μεσολαβητής του ΟΗΕ για την Παλαιστίνη Κόμης Μπερναντότε, δολοφονείται στην Ιερουσαλήμ από Σιωνιστές τρομοκράτες της "Στερν".

Είναι ατέλειωτος όμως ο ματωβαμένος κατάλογος των Σιωνιστικών τρομοκρατικών επιχειρήσεων. [...] Δεν θάταν λίγο να πει κανείς ότι ξεπέρασαν [σ.σ. οι σιωνιστές] σε αγριότητα κι αυτούς τους Γερμανούς δήμιούς τους.

Δολοφονούν γυναίκες και βρέφη, καταστρέφουν ολόκληρα χωριά, ανατινάζουν με δυναμίτη πόλεις ολόκληρες, όπως την Κουνέιτρα (53.000) κάτοικοι. [...]

Η φοβερότερη, όμως, πράξη της Σιωνιστικής τρομοκρατίας είναι η ρίψη, από ένα αναγνωριστικό αεροπλάνο, παγιδευμένων παιδικών παιχνιδιών! Στο μικρό χωριό Αρκούμπ, στο Νότιο Λίβανο, έριξαν μπάλες, σβούρες αρκουδάκια, κούκλες, τραινάκια, ρομπότ, τρανζιστοράκια κι άλλα παιχνίδια, που στην πραγματικότητα ήταν παγιδευμένες νάρκες. Τα παιδιά, μόλις έφυγε το αεροπλάνο έτρεξαν να παίξουν και μόλις κουνούσαν ή κούρντιζαν το παιχνίδι, αυτό έσκαγε και τα σκότωνε. Ο γράφων επισκέφθηκε το Αρκούμπ και είδε θύματα και παιχνίδια με τα μάτια του [...]

Όλα τα παραπάνω προέρχονται από το βιβλίο του Πέτρου Βάβαλη, Μεναχέμ Μπέγκιν - Ο "Χασάπης" του Ντεΐρ Γιασίν [εκδ. γραμμή, Αθήνα, 1978, σελ. 31-34. Ορθογραφία-σύνταξη του πρωτότυπου, υπογραμμίσεις δικές μου].

Οι Ισραηλινοί, εκτιμώντας προφανώς την "προσφορά" του, ανέδειξαν αργότερα τον Μεναχέμ Μπέγκιν [1913-1992], πρωθυπουργό της χώρας [1977-1983], ενώ η διεθνής κοινότητα τον τίμησε και με το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης! Ο Μ. Μπέγκιν ήταν πρωθυπουργός όταν τα ισραηλινά στρατεύματα είχαν εισβάλει για πρώτη φορά στο Λίβανο το 1982.

Ο κόμης Φόλκε Μπερναντότε [1895-1948], δολοφονήθηκε από μέλη της ομάδας Lehi, που είναι πιο γνωστή ως Συμμορία του [Αβραάμ] Στερν. Μεταξύ των τριών ανθρώπων του ηγετικού κέντρου της Στερν που ενέκριναν τη δολοφονία του Μπερναντότε ήταν και ο Γιτζάκ Σαμίρ [1915], μετέπειτα πρωθυπουργός κι αυτός του Ισραήλ [1983-1984 και 1986-1992].

Το 1940 και 1941, η Lehi είχε προτείνει να συμμετάσχουν στον πόλεμο στο πλευρό της Γερμανίας, για να καταφέρουν να εκδιώξουν τους Βρετανούς από την Παλαιστίνη. Πώς είπατε; [περισσότερες πληροφορίες στο άρθρο Lehi της wikipedia, που μόνον για αντι-εβραϊσμό ή αντι-σημιτισμό δεν μπορεί να κατηγορηθεί].

Τα αναφέρω όλα αυτά, όχι για άλλους λόγους αλλά γιατί διάβαζα χτες τα όσα είχε γράψει στο γνωστό άρθρο του ο Εντγκάρ Μορέν όπου, μεταξύ άλλων, απορούσε γιατί, «Δύσκολα μπορεί κάποιος να φανταστεί πως ένα έθνος φυγάδων, προερχόμενο από τον λαό που έχει καταδιωχθεί περισσότερο στην ιστορία της ανθρωπότητας (...) είναι ικανό να μετατραπεί μέσα σε δύο γενιές σε λαό εξουσιαστή ο οποίος, με την εξαίρεση μιας αξιοθαύμαστης μειονότητας, βρίσκει ικανοποίηση στο να περιφρονεί και να εξευτελίζει».

Ποιες δυο γενιές;

Τα λέγαμε και προχτές: "Δεν μπορείς να κατηγορείς ως μιμητές τους πρώτους διδάξαντες".

Περί αντισημιτισμού και άλλα τινά

Ας ευλογήσω και λίγο τα γένια μου.

Γράφει, μεταξύ άλλων, ο Παντελής Μπουκάλας στο άρθρο του "Ο «καρκίνος» και το φόβητρο", που δημοσιεύτηκε χθες στην Καθημερινή:

Kατά τύχην όλως, η αθώωση από το τριτοβάθμιο δικαστήριο του Παρισιού, την περασμένη εβδομάδα, του Εβραίου φιλοσόφου και κοινωνιολόγου Εντγκάρ Μορέν ήρθε σε στιγμές που η μορφή του «αντισημιτισμού» εξαπολύεται εναντίον όσων καταδικάζουν την εισβολή των ισραηλινών στρατευμάτων στον Λίβανο και το «σωφρονιστικό» σμπαράλιασμά του. Για «αντισημιτισμό» ακριβώς και για «φυλετική δυσφήμιση» είχε κατηγορηθεί ο Μορέν (όπως και ο ευρωβουλευτής Σαμί Νασίρ και ο συγγραφέας Ντανιέλ Σαλνάβ), είχε μάλιστα καταδικαστεί το 2005 από το εφετείο των Βερσαλλιών [...]

Η μομφή του «αντισημιτισμού «χρησιμοποιείται πολύ συχνά σε όλο τον δυτικό κόσμο σαν φόβητρο, σαν μέθοδος λογοκριτική. Οσοι βιάζονται να αποδώσουν τη μομφή αυτή, ταυτίζουν τεχνηέντως, πρώτον, τους Ισραηλινούς με τους Εβραίους (αλλά ο Μορέν, λ.χ., είναι Εβραίος χωρίς να είναι Ισραηλινός) και, δεύτερον, τον λαό του Ισραήλ με την πολιτική και στρατιωτική του ηγεσία.

Σημειωτέον ότι μηνυτές του Εντγκάρ Μορέν ήταν οι οργανώσεις "Δικηγόροι Χωρίς Σύνορα" και "Γαλλία-Ισραήλ", που, όπως αναφέρει ο Π. Μπουκάλας, "είχαν σκανδαλιστεί" από ένα άρθρο του, δημοσιευμένο στην εφημερίδα «Λε Μοντ» στις 4 Ιουνίου 2002, υπό τον τίτλο «Ισραήλ - Παλαιστίνη: ο καρκίνος». Αποσπάσματα αυτού του άρθρου, καθώς και το ιστορικό της δίωξης και της αθώωσης, δημοσιεύτηκαν την περασμένη Πέμπτη στην εφημερίδα Τα Νέα.

Η Ελευθεροτυπία δημοσιεύει σήμερα το άρθρο του Τάκη Φωτόπουλου, "Στόχος της σφαγής: η συντριβή κάθε αντίστασης", όπου αναφέρονται και τα εξής:

Η λύση αυτή [σ.σ. του ενιαίου εβραιο-παλαιστινιακού κράτους] άλλωστε ήδη αποκλείεται, όταν το 86% των Ισραηλινών έχει φτάσει στην εξαχρείωση, να υποστηρίζει τους κτηνώδεις βομβαρδισμούς λεωφορείων στον Λίβανο και προηγούμενα την απάνθρωπη ισοπέδωση της Γάζας και όταν η πλειοψηφία των Εβραίων της Διασποράς, εκτός από κάποιες τιμητικές εξαιρέσεις, όχι μόνο δεν καταδικάζουν έμπρακτα τα εγκλήματα αυτά -διακόπτοντας την τεράστια οικονομική στήριξή τους προς τους σιωνιστές- αλλά και κατεβαίνουν σε διαδηλώσεις υπέρ του σιωνιστικού Ισραήλ!

Χαρακτηριστικά, στη Βρετανία, όπου βρίσκεται η πολιτικά ισχυρότερη εβραϊκή κοινότητα μετά την αμερικανική και όπου το «αντικειμενικό» BBC δίνει μεγαλύτερη έμφαση στα θύματα της «τρομοκρατίας» από τα υπερδεκαπλάσια θύματα της σιωνιστικής τρομοκρατίας (προφανώς ακολουθώντας τη ρατσιστική ρήση του σιωνιστή πρωθυπουργού ότι η ζωή ενός Εβραίου είναι πολύ πιο σημαντική από αυτήν ενός Παλαιστινίου), η συντριπτική πλειοψηφία της εβραϊκής κοινότητας υποστηρίζει με κάθε μέσο το σιωνιστικό κράτος.

Δεν είναι λοιπόν περίεργο ότι όταν ο διευθυντής του Συμβουλίου των αντιπροσώπων των Βρετανο-Εβραίων ερωτήθηκε γιατί το επίσημο αυτό όργανο δεν επέκρινε την ισραηλινή πολιτική, η θρασύτατη απάντησή του ήταν «δεν έχω τίποτα να πω για τις επιθέσεις στη Γάζα, αλλά εάν διαπιστώσουμε οποιαδήποτε έξαρση των αντι-σημιτικών επιθέσεων εξαιτίας του τρόπου που παρουσιάζονται τα γεγονότα (από τα ΜΜΕ), αναμφίβολα θα μιλήσουμε».

Η στάση αυτή επιβεβαιώνει άλλη μια φορά τη θέση του προοδευτικού Εβραίου Finkelstein για τη δημιουργία μιας πελώριας «βιομηχανίας του Ολοκαυτώματος» από τους σιωνιστές, οι οποίοι εκμεταλλεύονται την ιστορική αυτή τραγωδία για να καλύψουν κάθε έγκλημα των σιωνιστών σήμερα και να τρομοκρατήσουν ιδεολογικά οποιονδήποτε θα αντιταχθεί στα εγκλήματα αυτά με την ταμπέλα που κολλάνε ακόμη και σε επιφανείς προοδευτικούς Εβραίους ως... αντισημίτες!

Ο Νόρμαν Φινκελστάιν, που αναφέρεται στο προηγούμενο άρθρο είναι ο συγγραφέας του βιβλίου, Η Βιομηχανία του Ολοκαυτώματος, στο οποίο είχα αναφερθεί σε παλαιότερο κείμενό μου. Σε άλλο κείμενό μου είχα παρουσιάσει και το βιβλίο του ίδιου συγγραφέα Εικόνα και Πραγματικότητα της Ισραηλινο-Παλαιστινιακής Διαμάχης. Δύο ακόμη βιβλιοπαρουσιάσεις μου ίσως σας ενδιαφέρουν: Εβραίοι εναντίον του Σιωνισμού (επιμ. Γιώργος Καραμπελιάς) και Πίσω από την Ιντιφάντα του 21ου Αιώνα [συλλογικό έργο του περιοδικού Aufheben].

Τελευταίο, αλλά όχι έσχατο. Ο Σπύρος Λίτσας αναφέρει μεταξύ άλλων στο άρθρο του "Το Ισραήλ και η Λακεδαιμόνια Πολιτεία", που δημοσιεύεται σήμερα στην Ημερησία:

Tο Tελ Aβίβ ασκεί μεθοδικά το Θουκυδίδιο δόγμα της άσκησης ποσοτικά μεγαλύτερου διλήμματος ασφάλειας στις εχθρικές χώρες από αυτό που λαμβάνει το ίδιο από αυτές. Kι αυτό το βλέπουμε να συμβαίνει σήμερα στο Λίβανο και τη Γάζα.

Ολα τα παραπάνω μας οδηγούν στο ακόλουθο συμπέρασμα. Tο ισραηλινό οικοδόμημα και οι κανόνες που διέπουν τη λειτουργία του σήμερα αποτελούν την ιστορική προέκταση της Λακεδαιμόνιας πολιτείας. Η γνώση των βαθύτερων κινήτρων της συμπεριφοράς του Iσραήλ είναι ένα χρήσιμο εργαλείο για τους αξιωματούχους, που σε σύντομο χρονικό διάστημα θα κληθούν να διευθετήσουν την κρίση στη Mέση Aνατολή.

ΥΓ. Οι υπογραμμίσεις στα κείμενα είναι δικές μου. Έχει διατηρηθεί η ορθογραφία των πρωτότυπων.

Περί σχολίων

Καλοί οι υπολογιστές, αλλά μερικές φορές μάς κάνουν τη ζωή δύσκολη.

Σήμερα, κάποιο μηχάνημα άρχισε να ανεβάζει διάφορα σχόλια, με την υπογραφή anonymous, όπου διαφημίζονταν διάφορα καζίνο, δάνεια, υποθήκες, ringtones και ποιος ξέρει τι άλλο. Φυσικά τα έσβησα, αλλά για να μην ξανασυμβεί και χάνουμε το χρόνο μας, εσείς προσπαθώντας να διαβάσετε κάποια υποτιθέμενα σχόλια κι εγώ σβήνοντάς τα, ενεργοποίησα το "word verification" των σχολίων.

Κάθε φορά, λοιπόν, που θα θέλετε να δημοσιεύσετε κάποιο σχόλιο θα πρέπει στο τέλος να δακτυλογραφείτε και κάποια λέξη, που παράγεται τυχαία και την οποία δεν μπορούν να διαβάσουν και να αναπαράγουν τα μηχανήματα.

Λίγη δουλίτσα παραπάνω, αλλά ελπίζω στην κατανόησή σας. Sorry!

ΑΝΑΣΚΟ[λο]ΠΗ[ι]ΣΗ [Ι]

Ανασκόπηση της κατάστασης στη Μέση Ανατολή ή η ανασκολόπιση της πραγματικότητας.

Ας πάρουμε τα πράγματα κάπου από την αρχή.

Δευτέρα, 17 Ιουλίου. Ο πρέσβης των ΗΠΑ στον ΟΗΕ Τζων Μπόλτον απαντώντας σε ερώτηση σχετικά με το θάνατο οκτώ Καναδών πολιτών που σκοτώθηκαν από πυρά ισραηλινών αεροπλάνων στο νότιο Λίβανο την Κυριακή, δηλώνει ότι δεν υπάρχει "ηθική ισοδυναμία" [moral equivalence] όσον αφορά το θάνατο πολιτών που σκοτώνονται από ισραηλινά πυρά και το θάνατο ισραηλινών πολιτών που πεθαίνουν εξαιτίας "κακόβουλων τρομοκρατικών ενεργειών".

Ηθικόν δίδαγμα: όλοι οι πολίτες είναι ίσοι, αλλά μερικοί είναι πιο ίσοι από τους άλλους.

Ποιοι ήταν οι Καναδοί πολίτες; Ένα καναδο-λιβανέζικο ζευγάρι [ο σύζυγος φαρμακοποιός στο Μόντρεαλ], τα τέσσερα παιδιά τους, η μητέρα του και ένας θείος, που έκαναν διακοπές κοντά στους συγγενείς τους στο Λίβανο. Σκοτώθηκαν και τρεις από τους τελευταίους.

Ο Τζων Μπόλτον συνέχισε: "Απλώς δεν είναι το ίδιο πράγμα να λέμε ότι είναι το ίδιο να στοχεύεις σκόπιμα αθώους πολίτες, να επιθυμείς τον θάνατό τους, να εκτοξεύεις ρουκέτες και να χρησιμοποιείς εκρηκτικές συσκευές ή να προχωρείς σε απαγωγές και το ίδιο οι λυπηρές και εξαιρετικά ατυχείς συνέπειες της αυτοάμυνας".

Αν ο Μπόλτον έχει αυτές τις απόψεις για τις δολοφονίες Καναδών πολιτών φανταστείτε τι άποψη έχει για τις "παράπλευρες απώλειες" Λιβανέζων πολιτών...

Ο Τζ. Μπόλτον λογικό [;] είναι να έχει αυτές τις απόψεις. Μέλος κι αυτός της κλίκας των νεοσυντηρητικών που καθορίζουν τα τελευταία χρόνια την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, δεν θα μπορούσε παρά να επηρεαστεί από τις... θεολογικές πεποιθήσεις τους. Εβραίοι, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, πρώην αριστεροί [τροτσκιστές] στην πλειοψηφία τους, αποτελούν την αιχμή του δόρατος του εβραϊκού λόμπυ στις ΗΠΑ.

Τώρα, αν εγώ θέσω το ερώτημα σχετικά με το τι ακριβώς αναφέρει το Ταλμούδ για τους μη εβραίους [που στα αγγλικά ο όρος είναι gentiles, στα εβραϊκά goyim, στα ελληνικά (της Καινής Διαθήκης) έθνη ή εθνικοί και που η ακριβής μετάφραση είναι "βδελύγματα"] κινδυνεύω να χαρακτηριστώ αντισημίτης;

Διότι σκέφτομαι ότι ο ρατσισμός ["η κοινωνική ή πολιτική πρακτική διακρίσεων, που βασίζεται στο δόγμα της ανωτερότητας μιας φυλής, εθνικής ή κοινωνικής ομάδας και στην καλλιεργημένη αντίληψη των μελών της ότι οφείλουν να περιφρουρήσουν την αμιγή σύσταση, την καθαρότητα της ομάδας τους, καθώς και τον κυριαρχικό τους ρόλο έναντι των υπολοίπων φυλετικών, εθνικών, κοινωνικών κ.λπ. ομάδων, που θεωρούνται από αυτά κατώτερες" (Μπαμπινιώτης)] δεν πλήττει μόνον τους αντισημίτες αλλά έχει πλήξει εδώ και χιλιάδες χρόνια τους... σημίτες.

Θυμάμαι ότι σε μία από τις "κλασικές Θεαμαπάτες" είχα αναφερθεί σε μία καθόλα εμετική ιστορία, σχετικά με μία επιστημονική μελέτη που είχε δημοσιευτεί σε μία επιστημονική επιθεώρηση του εξωτερικού. Οι συντάκτες της μελέτης είχαν καταλήξει, μετά από έρευνες, στο συμπέρασμα ότι το 98% [ή περίπου] των εβραίων κατοίκων του Ισραήλ είχαν το ίδιο DNA με τους Παλαιστίνιους. Αμέσως μετά την κυκλοφορία του περιοδικού, ο εκδότης του απέστειλε επιστολή στους συνδρομητές με την οποία τους ζητούσε να αφαιρέσουν και να πετάξουν τις σελίδες του συγκεκριμένου άρθρου. "Προφανώς" οι εβραίοι δεν έχουν το ίδιο DNA με τους Παλαιστίνιους.

Το πόσο καθαρό είναι το DNA τους, φαίνεται και από δεκάδες σοβαρές μελέτες [αρκεί μία έρευνα στο διαδίκτυο] που έχουν γίνει από εβραίους και στις αναφέρονται τα αποτελέσματα ερευνών σύμφωνα με τις οποίες οι εβραίοι είναι γενετικά... καθαροί. Σύμφωνα με μία από αυτές τις έρευνες, τα τελευταία δύο χιλιάδες χρόνια, μόλις ένας στους 200 γάμους μεταξύ εβραίων ήταν μικτός. Δηλαδή από τα 400 άτομα που παντρεύονταν μόλις ένα ήταν "βδέλυγμα".

Αυτά περί καθαρότητας. Περί ανωτερότητας δεν θα μιλήσουμε. Ο Εκλεκτός Λαός του Θεού δεν έχει χρεία συνηγόρων...

Αυτά τα ολίγα, για να μην νομίζετε ότι η συμπεριφορά του ισραηλινού στρατού προς τους Παλαιστίνιους ή τους Λιβανέζους αποτελεί μία περιστασιακή παρεκτροπή...

Και, βέβαια, όποιος τολμήσει να ασκήσει έστω και την παραμικρή κριτική στην πολιτική του Ισραήλ, χαρακτηρίζεται αυτομάτως αντισημίτης. Πάντως, προσωπικά διαφωνώ με την εξίσωση σιωνισμού και ναζισμού. Δεν μπορείς να κατηγορείς ως μιμητές τους πρώτους διδάξαντες.

Γιατί ένα από τα περίεργα της ιστορίας είναι και το γεγονός ότι, όσον αφορά στον φυλετισμό, οι ναζί αντέγραψαν τους εβραίους. Κάτι που κανείς -ή σχεδόν κανείς- δεν αναφέρει. Καλώς ή κακώς [κάκιστα κατά την προσωπική μου άποψη] οι ναζί θεωρούσαν ότι για όλα τα δεινά της Γερμανίας ευθύνονταν οι εβραίοι. Ποια ήταν η συνταγή επιτυχίας των εβραίων; Φυλετική καθαρότητα, κοινωνική και οικονομική συνοχή, φυλετικός απομονωτισμός. Αυτό ακριβώς επιδίωξαν οι ναζί να επιτύχουν στη Γερμανία, με τα γνωστά αποτρόπαια αποτελέσματα.

Απαραίτητη διευκρίνηση: όταν λέμε ότι το 1999 οι Αμερικανοί βομβάρδισαν τη Γιουγκοσλαβία, φυσικά και δεν θεωρούμε υπεύθυνο για τους βομβαρδισμούς κάθε Αμερικανό πολίτη, αλλά την ηγετική κλίκα των ΗΠΑ, που ανεξάρτητα από το ποιο κόμμα βρίσκεται στην εξουσία, καθορίζει την πολιτική της χώρας. Το ίδιο ακριβώς εννοούμε ότι μιλάμε για τις δολοφονίες αμάχων στον Λίβανο ή στην Παλαιστίνη από το Ισραήλ. Άλλο οι ηγετικές κλίκες ή ομάδες που κυβερνούν μία χώρα και άλλο ο λαός της χώρας. Σαφές;

Άλλο η ηγετική κλίκα του Ισραήλ και άλλο οι Ισραηλινοί πολίτες. Άλλο η ηγετική κλίκα των ραββίνων που, όπως έχουμε ήδη δει, αντέγραψαν τα της Ιδανικής Πολιτείας και πέτυχαν έτσι την επιβίωση του λαού τους, και άλλο ο ίδιος ο λαός.

Όμως... όπως θα 'λεγε και ο αείμνηστος sir Καρλ Πόππερ, άλλο η "κλειστή κοινωνία" των εβραίων κι άλλο εκείνη που ευαγγελίζονταν ο Πλάτων ή ο Χέγκελ και πραγματοποίησαν ο Χίτλερ και ο Στάλιν. Γιατί "άλλο"; Προφανώς, του "ξέφυγε" του sir. Και δεν αναφέρθηκε καθόλου στον πιο "κλειστή κοινωνία" που έχει υπάρξει ποτέ... Κι άμα δεν ξεκινήσεις την κριτική από το δέντρο που κάθεσαι...

Το ξέρω ότι έχω θέσει ένα σωρό ζητήματα, και μάλιστα άνευ των προσφιλών μου βιβλιογραφικών παραπομπών, αλλά εδώ είμαστε και θα συνεχίσουμε... Ούτως ή άλλως, οι συγκρούσεις στη Μέση Ανατολή δεν πρόκειται να σταματήσουν. Ούτε σύντομα ούτε στον αιώνα τον άπαντα...

Ισραήλ και Πλάτων

Η ανάλυση της πολιτικής του Ισραήλ, που βασίζεται στην «εβραϊκή ιδεολογία», με τη χρήση εννοιών της πλατωνικής φιλοσοφίας δεν είναι και τόσο παράξενη, αναφέρει ο Ίσραελ Σαχάκ[1].

Αρκετοί μελετητές, σημαντικότερος εκ των οποίων υπήρξε ο Μόζες Χάντας[2], ισχυρίστηκαν ότι τα θεμέλια του «κλασικού ιουδαϊσμού», δηλαδή του ιουδαϊσμού όπως αυτός διαμορφώθηκε από τους σοφούς του Ταλμούδ, στηρίζονται σε πλατωνικές επιρροές και ειδικά στην εικόνα της Σπάρτης όπως αυτή εμφανίζεται στον Πλάτωνα[3].

Σύμφωνα με τον Χάντας, ένα καθοριστικό χαρακτηριστικό του πλατωνικού πολιτικού συστήματος, που υιοθετήθηκε από τον ιουδαϊσμό ήδη από την εποχή των Μακκαβαίων (142-63 π.Χ.), ήταν η αντίληψη «ότι κάθε φάση της ανθρώπινης συμπεριφοράς πρέπει να υπόκειται σε θρησκευτικούς κανόνες που στην πραγματικότητα θα διαμορφώνονται από τον κυβερνήτη». Δεν μπορεί να υπάρξει καλύτερος ορισμός του «κλασικού ιουδαϊσμού» και των τρόπων με τους οποίους τον χειραγώγησαν οι ραββίνοι, από αυτόν τον πλατωνικό ορισμό.

Συγκεκριμένα, ο Χάντας ισχυρίζεται ότι ο ιουδαϊσμός υιοθέτησε αυτό που «ο ίδιος ο Πλάτων συνόψισε ως αντικειμενικούς στόχους του προγράμματός του», στο ακόλουθο πολύ γνωστό απόσπασμα:

«Η ύψιστη απ' όλες τις αρχές είναι πως ποτέ κανένας, άντρας ή γυναίκα, δεν επιτρέπεται να δρα ανεξάρτητα από τους αρχηγούς. Ούτε ο νους κανενός θα 'πρεπε να εθιστεί έτσι που αυτός να αφήνεται να κάνει ο,τιδήποτε με δική του πρωτοβουλία. Ούτε από ζήλο, ούτε ακόμα χάριν παιδιάς.

Αλλά τόσο στον πόλεμο, όσο και σε περίοδο ειρήνης, θα προσέχει πάντα τον αρχηγό του και θα τον ακολουθεί πιστά. Και στο παραμικρό ζήτημα ακόμα θα υπακούει στις εντολές του αρχηγού. Για παράδειγμα, θα πρέπει να σηκώνεται ή να κινείται ή να γυμνάζεται ή να πλένεται ή να γευματίζει ή να αναλαμβάνει καθήκοντα νυχτοφύλακα ή αγγελιαφόρου μόνον εάν έχει διαταχθεί να το κάνει.

[…] Με δυο λόγια, οφείλουμε να συνηθίσουμε σε αυτόματη αποβολή της συνήθειας να κάνουμε κάτι χωρίς τις εντολές του. Πρέπει να μάθουμε να ζούμε όσο πιο καλά γίνεται ως μέλη μιας ομάδας, γιατί αυτό είναι το καλύτερο και πιο αποτελεσματικό μέσο που εξασφαλίζει τη σωτηρία και την τελική νίκη σε καιρό πολέμου. Καθένας από μας οφείλει να εξασκείται από τα παιδικά του χρόνια στον τρόπο που θα διοικεί και θα διοικείται από τους άλλους. Η ιδέα της ανεξάρτητης, από τις εντολές των αρχηγών, δράσης πρέπει να εξαλειφθεί για πάντα από τη ζωή όλων των ανθρώπων…»[4]

Εκπληκτικό πράγματι απόσπασμα, απόσταγμα της πλατωνικής φιλοσοφίας για τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να είναι οργανωμένη η ιδανική πολιτεία.

Κανείς και ποτέ δεν πρέπει να βρίσκεται εκτός του ελέγχου των αρχόντων («μηδέποτε άναρχον μηδένα είναι»), κανείς να μην αποφασίζει και να δρα μόνος του («αυτόν εφ’ αυτού τι κατά μόνας δραν»), αλλά να υπακούει και στα πιο ασήμαντα («βραχύτατα») στον άρχοντα, να περπατάει, να γυμνάζεται, να λούζεται, να τρώει πάντα «τοις κείνων ρήμασι πειθόμενος», υπακούοντας δηλαδή στις εντολές και στο πρόγραμμα των αρχόντων, και όλα αυτά όχι μόνον σε περιόδους πολέμων αλλά σε ειρηνικές περιόδους.

Η ανεξαρτησία από κάθε έλεγχο, η μη συμμόρφωση προς τις εντολές των αρχόντων, το να λαμβάνει κάποιος αποφάσεις για τον εαυτό του και να δρα μόνος του, εν ολίγοις η «αναρχία», θα πρέπει να εξαλειφθεί άπαξ δια παντός από τη ζωή όλων των ανθρώπων.

Όλων των ανθρώπων; Όχι ακριβώς. Οι άρχοντες δεν συγκαταλέγονται μεταξύ «απάντων των ανθρώπων». Και παρά τα πλατωνικά λεγόμενα ότι όλοι θα πρέπει να μάθουν από παιδιά να άρχουν και να κυβερνώνται, είναι σαφές ότι οι άρχοντες αποτελούν το αντίδοτο στην αναρχία των υπολοίπων, αφού μπορούν να λαμβάνουν αποφάσεις όχι μόνον για τον εαυτό τους αλλά και για όλους τους υπόλοιπους…

Αν στο παραπάνω πλατωνικό απόσπασμα, τονίζει ο Ι. Σαχάκ, αντικαταστήσουμε τη λέξη «άρχοντας» με τη λέξη «ραββίνος», τότε έχουμε σχηματίσει μια τέλεια εικόνα για τον κλασικό ιουδαϊσμό, που συνεχίζει να επηρεάζει βαθύτατα την ισραηλινο-εβραϊκή κοινότητα και να καθορίζει σε μεγάλο βαθμό την σημερινή πολιτική του κράτους του Ισραήλ[5]…

Σημειώσεις

[1] Israel Shahak, Jewish History, Jewish Religion – The Weight of Three Thousand Years, Pluto Press, 1994, κεφ. 1 «A Closed Utopia?».

[2] Moses Hadas, Hellenistic Culture, Fusion and Diffusion, Columbia University Press, New York, 1959, ιδιαίτερα τα κεφαάλαια VII και XX.

[3] Υπάρχει και ένα κείμενό μου, που είχα «ανεβάσει» παλιότερα στο site μου και το «ανέβασα» ξανά σ’ αυτό το μπλογκάκι, γιατί ίσως σας ενδιαφέρει. Πρόκειται για το, Πλην Λακεδαιμονίων (των αδελφών τους από το γένος του Αβραάμ) και θεοληρούντων.

[4] Πλάτων, Νόμοι, 942 a-d. Το απόσπασμα αυτό έχει ήδη αναφερθεί στο «Το _ _ _ _ _ _ του Πλάτωνα [Ι]».

[5] Shahak, ό.π.

Ίσραελ Σαχάκ - Μόζες Χάντας

Ίσραελ Σαχάκ

Ο Ίσραελ Σαχάκ [Israel Shahak] γεννήθηκε το 1933 στη Βαρσοβία. Στη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής συνελήφθη μαζί με τους γονείς του και κλείστηκε στα στρατόπεδα συγκέντρωσης του Πονιάτοβο και, στη συνέχεια, του Μπέργκεν-Μπέλζεν. Καθώς ο πατέρας του είχε πεθάνει στο στρατόπεδο, μετά την απελευθέρωσή του το 1945 μετανάστευσε με τη μητέρα του στην Παλαιστίνη, λίγα μόλις χρόνια πριν από την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ. Σπούδασε χημεία και, αργότερα, επί σειρά ετών εργάστηκε ως καθηγητής χημείας στο Εβραϊκό Πανεπιστήμιο.

Στα μέσα της δεκαετίας του 1960 συνέβη ένα γεγονός το οποίο θα άλλαζε για πάντα τη ζωή του: έτυχε να είναι παρών σε ένα περιστατικό κατά το οποίο ένας υπερορθόδοξος εβραίος αρνήθηκε να επιτρέψει τη χρήση του τηλεφώνου του ώστε να κληθεί ένα ασθενοφόρο που θα προσέφερε τις πρώτες βοήθειες σε κάποιον μη-εβραίο που είχε λιποθυμήσει στη γειτονιά. Ήταν Σάββατο.

Ο Ί. Σαχάκ αντί να καταγγείλει απλώς το γεγονός στον τύπο συναντήθηκε με μία ομάδα ραββίνων που είχαν οριστεί από το ισραηλινό κράτος. Όταν τους έθεσε το ερώτημα αν η συμπεριφορά του υπερορθόδοξου εβραίου ήταν συνεπής με τη δική τους ερμηνεία της εβραϊκής θρησκείας, του απάντησαν ότι ο περί ου ο λόγος εβραίος είχε συμπεριφερθεί σωστά, και μάλιστα ευλαβικά, παραπέμποντάς τον μάλιστα και σε σχετική περικοπή του Ταλμούδ.

Ο Ί. Σαχάκ κατήγγειλε το γεγονός στην καθημερινή εφημερίδα Χααρέτζ, και η δημοσιοποίησή του προκάλεσε μέγα σκάνδαλο.

Όπως αναφέρει ο ίδιος, «οι συνέπειες του σκανδάλου ήταν, για μένα, μάλλον αρνητικές. Ούτε οι ραββινικές αρχές του Ισραήλ ούτε εκείνες της διασποράς αναθεώρησαν ποτέ τον κανόνα τους ότι ένας εβραίος δεν μπορεί να παραβιάσει το Σάββατο για να σώσει τη ζωή ενός μη εβραίου». Σύμφωνα με τους ραββίνους κάτι τέτοιο ήταν επιτρεπτό αν επρόκειτο να σωθεί η ζωή ενός εβραίου[1].

Έκτοτε ο Ί. Σαχάκ αφιέρωσε τη ζωή του στην καταγγελία του θεμελιωδώς ρατσιστικού κράτους του Ισραήλ και της θρησκείας του. Υπέρμαχος των ανθρωπίνων και πολιτικών δικαιωμάτων στο Ισραήλ, έγινε ευρύτερα γνωστός εκτός Ισραήλ για τις «Μεταφράσεις από τον εβραϊκό τύπο», «που έδιναν τη δυνατότητα στον μη εβραιόφωνο κόσμο να ρίξει μια μοναδική ματιά στην εξτρεμιστική και ρατσιστική ρητορική για τους Άραβες, τους Παλαιστίνιους και την ανωτερότητα των εβραίων που χαρακτηρίζει μεγάλο μέρος του κυρίαρχου πολιτικού λόγου στο Ισραήλ. Οι μεταφράσεις αποσαφήνιζαν επίσης τη στρατηγική σκέψη και τους πολιτικούς στόχους του Ισραήλ κατά τρόπο τελείως αντίθετο με την επίσημη προπαγάνδα, που εμφάνιζε το Ισραήλ ως ένα υπό πολιορκία κράτος που αγωνιζόταν μόνον για την ειρήνη και την επιβίωση. Τα γραπτά του Σαχάκ εξέθεταν διαρκών και κατήγγειλαν το Ισραήλ ως ένα επεκτατικό, σωβινιστικό και ρατσιστικό κράτος που έτεινε από τη φύση του να κυριαρχήσει στους γειτονικούς αραβικούς λαούς, και ειδικά στους Παλαιστίνιους»[2].

Σύμφωνα με τον Ί. Σαχάκ, η ιουδαϊκή θρησκεία είναι άκαμπτη και μισαλλόδοξη και «δηλητηριάζει τις καρδιές των ανθρώπων», γι’ αυτό και οι εβραίοι του Ισραήλ θα πρέπει να αναλάβουν ένα έργο αυτοκριτικής που να περιλαμβάνει και το ίδιο το εβραϊκό παρελθόν[3].

Μεταξύ των ανθρώπων στη Δύση που τίμησαν τον Ί. Σαχάκ με τη φιλία τους ήταν και οι Νόαμ Τσόμσκυ, Έντουαρντ Σαΐντ, Γκορ Βιντάλ.

Ο Ί. Σαχάκ συνέγραψε αρκετά βιβλία, ενώ αποσπάσματα από τα βιβλία του έχουν μεταφραστεί και δημοσιευτεί στα ελληνικά σε διάφορα τεύχη του περιοδικού Άρδην.. Πέθανε το 2001.

Μόζες Χάντας

Ο, εβραϊκής καταγωγής, Μόζες Χάντας [Moses Hadas] γεννήθηκε στην Ατλάντα των ΗΠΑ το 1900 από γονείς ορθόδοξους εβραίους, μετανάστες από την Ανατολική Ευρώπη που μιλούσαν γίντις.

Σπούδασε κλασική φιλολογία και δίδαξε για αρκετές δεκαετίες αρχαία ελληνική και λατινική φιλολογία στο Κολλέγιο του Πανεπιστημίου Κολούμπια στην Πόλη της Νέας Υόρκης. Δεινός μελετητής όχι μόνον των αρχαίων ελληνικών και των λατινικών αλλά και της εβραϊκής και αραβικής φιλολογίας, μετέφρασε πλήθος ελληνικών, λατινικών και εβραϊκών κειμένων στα αγγλικά. Συγγραφέας αρκετών βιβλίων [ανάμεσά τους και τα: Ιστορία της Ελληνικής Φιλολογίας (1950) και Ουμανισμός: Το Ελληνικό Ιδανικό και η Επιβίωσή του (1960)].

Σημειωτέον ότι ο Μόζες Χάντας εργάστηκε για ένα σύντομο χρονικό διάστημα κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου –πού αλλού;- στο Γραφείο Στρατηγικών Μελετών (OSS), την υπηρεσία πρόδρομο της CIA.

Σημειωτέον, επίσης, ότι ο Μ. Χάντας είχε αποφοιτήσει και από το Εβραϊκό Θεολογικό Σεμινάριο κάτι που του εξασφάλισε και την ιδιότητα του ραββίνου. Ειδικευόταν ως ραββίνος στους γάμους και αργότερα στη ζωή του τελούσε αποκλειστικά γάμους μεταξύ εβραίων και μη εβραίων

Σημειώσεις

---

[1] Israel Shahak, Jewish History, Jewish Religion – The Weight of Three Thousand Years, Pluto Press, 1994, κεφ. 1 «A Closed Utopia?».

[2] http://www.bintjbeil.com/E/occupation/shahak2.html

[3] Άρδην, τ. 33.

Πλην Λακεδαιμονίων...

Πλην Λακεδαιμονίων
(των αδελφών τους από το γένος του Αβραάμ[1])
και θεοληρούντων

«Στην Ελλάς του 2000»,
στην Ελλάς των διαβαλκανικών business και των διαπλεκομένων,
στην Ελλάς της –πάση θυσία– ένταξης σε μια νεκρή πνευματικά Ευρώπη,
στην Ελλάς των ευρωλιγούρηδων, των ευρωληρούντων
και των παραληρούντων,
στην Ελλάς των αντιαμερικανών του «Στρατηγέ μου, ιδού ο στρατός σας!»,
στην Ελλάς του «Ευχαριστούμε τους Αμερικανούς για τα Ίμια»,
και του «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ, το ίδιο συνδικάτο»,
στην Ελλάς των «περιβολιών της μουσικής» και των «μεγάρων της Παναγίας»,
στην Ελλάς του πολιτιστικού επαρχιωτισμού
και του αθηναϊκού υδροκρατισμού…

Στην Ελλάς του 2000,
δεν υποφέρει μόνον η αιτιατική,
υποφέρουν και όλοι οι Χαρισματικοί Ιδαλγοί ντε λα Χλαπάτσα,
οι Δον Κιχώτες του μηρυκασμού,
που ονειρεύονται την «ορθή πολιτεία» των πλατωνικών «διονυσιοκολάκων»,
που θεωρούν ότι ο Επίκουρος είναι ταβέρνα στους Αμπελοκήπους,
που λακωνίζουν αθηναιολογούντες,
που αποδέχονται την Καινή Διαθήκη του Υιού και απορρίπτουν την
Παλαιά Διαθήκη του Πατρός,
που θεωρούν Μέγα τον Κωνσταντίνο και βάρβαρο τον Αλάριχο,
που ονειρεύονται Κόκκινες Μηλιές και Πράσινα Άλογα ή πράσσειν άλογα…
Στην Ελλάς του 2000, εν ολίγοις, όλοι οι υπόλοιποι υποφέρουν από φρικίας και φρίττουν από τας βλακείας.

Το νεοελληνικό κράτος οικοδομήθηκε πάνω σε τρεις θεμελιώδεις μύθους: τον μύθο για τον πολιτισμό της αρχαίας Ελλάδας, τον μύθο για τον χριστιανικό –βυζαντινό– πολιτισμό και τον μύθο για τον ευρωπαϊκό πολιτισμό. Οι τρεις αυτοί μύθοι, χρησιμοποιούμενοι από ετερόκλητες συμμαχίες ατόμων, ομάδων και κοινωνικών στρωμάτων, θα διαμορφώσουν αυτό που μπορούμε σήμερα να αποκαλέσουμε νεοελληνικό αχταρμά. Οι λάτρεις του αρχαίου ελληνικού πνεύματος θα περιφρονήσουν οτιδήποτε σύγχρονο και λαϊκό, οι χριστιανοί θα περιφρονήσουν οτιδήποτε αρχαιοελληνικό και ευρωπαϊκό και οι ευρωπαϊστές θα περιφρονήσουν οτιδήποτε μη προερχόμενο από την Εσπερία.

Οι ομάδες που εξέφρασαν και συνεχίζουν να εκφράζουν τους δύο τελευταίουςαιώνες αυτούς τους μύθους συγκρότησαν μια συμμαχία και χρησιμοποιώνταςτο κράτος ισορροπιών που διαμορφώθηκε κατόρθωσαν να περιθωριοποιήσουνοτιδήποτε γνήσια ελληνικό εμφανίστηκε σ’ αυτόν τον τόπομετά την Επανάσταση του 1821. Ο «φιλελληνισμός» και η «ελληνικότητα» του δυτικού πολιτισμού είναι ένα μύθευμα, ο «ελληνο-χριστιανικός»πολιτισμός υπήρξε όσο υπήρξε και ο «ελληνο-ρωμαϊκός» πολιτισμός καιείναι αμφίβολο αν έγινε ποτέ έστω και η παραμικρή προσπάθεια να κατανοηθούν οι λόγοι για τους οποίους μεγαλούργησαν οι αρχαίοι «Έλληνες».

Τα εισαγωγικά στην λέξη Έλληνες, ίσως ξενίσουν μερικούς, όμως όσο άτοπο είναι να μιλάμε σήμερα για «ελληνικό λαό» εξίσου άτοπη είναι και η αφαίρεση από την πραγματικότητα να μιλούμε για «αρχαίο ελληνικό» πολιτισμό.

Το θαύμα του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού γεννήθηκε στα παράλια της Ιωνίας. Οι κάτοικοι της Ιωνίας θα αρχίσουν, από τον 8ο αιώνα, να συνειδητοποιούν ότι δεν είναι μόνον «κοινωνικά ζώα», θα θελήσουν να πετάξουν από πάνω τους τον ζυγό των βασιλιάδων και των θεών και να πάρουν στα χέρια τους την δική τους τύχη και την τύχη των πόλεών τους. Μέσα από αυτή την πάλη θα γεννηθεί η ελληνική «πόλη», ο πολίτης της οποίας «αγρυπνούσε ζηλότυπα στην ελευθερία του και πολεμούσε να την πλατύνει ολοένα με άοκνη συμμετοχή στην δημόσια ζωή» [2].

Από την άλλη οι Ίωνες φυσικοί φιλόσοφοι «ένιωθαν αποστολή τους να φωτίσουν τον λαό, να σκορπίσουν τις καταχνιές του μύθου και με τις θετικές και χρήσιμες γνώσεις, με την νατουραλιστική αντίληψη του κόσμου, να τον κάμουν ο ίδιος να πάρει στα χέρια του την τύχη του» (Θεοδωρίδης [3]). Οι φυσικοί φιλόσοφοι, αρχής γενομένης με τους Θαλή, Αναξίμανδρο και Αναξιμένη, σε μια προσπάθεια που θα διαρκέσει αιώνες και θα ολοκληρωθεί με τον Δημόκριτο, θα επιχειρήσουν να ερμηνεύσουν αυτόν τον κόσμο με την λογική, ξεφεύγοντας από την θολούρα των μύθων και του μυστικισμού, γνήσια τέκνα της εποχής τους, της εποχής που ο δήμος αγωνίζεται, και καταφέρνει, να πάρει την τύχη του στα χέρια του.

«Το εξαιρετικό και μοναδικό φαινόμενο”, μας λέει ο Καστοριάδης, “που παρατηρείται στην αρχαία Ελλάδα, προϋπόθεση και αποτέλεσμα μιας άλλης θεώρησης του κόσμου είναι η αμφισβήτηση της παράδοσης». Η κοινωνία δεν μένει προσκολημμένη στους θεσμούς που βρήκε από τους πατεράδες της ή στον λόγο και τις εντολές ενός κάποιου Ιεχωβά. Αμφισβητεί τους θεσμοθετημένους νόμους, «νόμους που απαντούν άπαξ δια παντός στο ερώτημα: ποιός άρχει;” όπως επίσης αποφεύγει να διατυπώσει μια “τελική απάντηση” σχετικά με το “τι είναι καλό, τι είναι κακό, τι είναι κόσμος, για ποιό πράγμα αξίζει κανείς να ζει ή να μην ζει». Αν εξαιρέσουμε την αρχαία Ελλάδα «σε όλες τις άλλες γνωστές κοινωνίες θεωρήθηκε αυτονόητη η συνέχιση της ζωής όπως βρέθηκε και η διατήρηση του καθενός στην θέση του. Το αυτονόητο για τους κλασικούς εβραίους δεν ήταν η αναζήτηση της ελευθερίας ή της ισότητας ή της δικαιοσύνης, αλλά η συμμόρφωση προς τις εντολές του Ιεχωβά. Για έναν χριστιανό, αν πράγματι είναι χριστιανός, αυτό που έχει σημασία δεν είναι η τύχη της κοινωνίας αλλά η σωτηρία της ψυχής του και η κατάκτηση της αιώνιας ζωής»[4].

Οι αρχαίοι Έλληνες αναζητούν, γυρεύουν να βρουν την θέση τους στην κοινωνία και, κατ’ επέκταση, στον κόσμο. Δεν την θεωρούν δεδομένη και παγιωμένη. Η λειτουργία του κόσμου και η θέση των ανθρώπων σ’ αυτόν δεν είναι a priori γνωστή. Αν κάποια γενιά βρήκε κάποιες απαντήσεις, αυτές δεν ισχύουν για την επόμενη.

Το «σαράκι» της δημοκρατίας θα εξαπλωθεί σε ολόκληρο τον ελληνικό κόσμο. Ο δήμος διεκδικεί το χάρισμα των χρεών, το μοίρασμα των γαιών, την συμμετοχή του στα κοινά. Χωρίς αντίσταση; Όχι βέβαια! Οι αριστοκράτες δεν θα πάψουν ούτε στιγμή να αντιστέκονται σ’ αυτήν την είσοδο της «πλέμπας» στο προσκήνιο της ιστορίας και θα έχουν την μεγάλη ευκαιρία τους στα μετά τον Πελοποννησιακό Πόλεμο χρόνια. Η μεγαλύτερη αντίσταση, όμως, θα προέλθει από τους Δωριείς, που αγωνίστηκαν να διατηρήσουν την κυριαρχία τους πάνω στους υποταγμένους είλωτές τους. «Η Λακωνική, η Αχαΐα, η Ήλιδα, οι περισσότερες περιοχές του Μοριά, η Βοιωτία για ένα μεγάλο διάστημα, η Θεσσαλία, η Μακεδονία, η Ήπειρος, η Κυρηναϊκή κι άλλες περιοχές στις αποικίες, έμειναν με τον παλαιότερο τρόπο της παραγωγής, κατοικημένες “σποράδην”, οι κάτοικοί τους “κονίποδες” χωρικοί κι η συμβολή τους στην ελληνική ανάπτυξη είταν μηδαμινή. Αν η Ελλάδα κρατούσε στο σύνολό της αυτό τον τύπο [παραγωγής], σήμερα δεν θα γινόταν λόγος γι’ αυτή.» (Θεοδωρίδης [5],η έμφαση δική μου.)

Η αρχική έννοια της ελευθερίας (είναι ελεύθερος αυτός που δεν είναι σκλάβος [6]) θα αποκτήσει νέο νόημα στις ελληνικές πόλεις. «Η πρώτη εμπειρία», μας λέει η Jacqueline de Romilly, «που συγκλόνισε και τρομοκράτησε τους Έλληνες δεν είχε σχέση με μια κοινωνική διαφορά που τη γνώριζαν πάντα, όπως και οι περισσότεροι λαοί, αλλά από το ενδεχόμενο να γίνουν δούλοι από έναν πόλεμο και μία ήττα.»[7]

Μέσω των μηδικών πολέμων οι Έλληνες θα συνειδητοποιήσουν την πολιτική ελευθερία: δεν έχουν κανέναν αφέντη –αντίθετα με τους βαρβάρους– παρά μόνον τον νόμο και αυτόν όχι πάντα. Θα ακολουθήσει μια δεύτερη ανακάλυψη: η δημοκρατική ελευθερία. Όλοι είναι ίσοι. Όλοι μπορούν να συμμετάσχουν στην διακυβέρνηση της πόλης. Όλοι μπορούν να εκφέρουν ελεύθερα την γνώμη τους.

Και φτάνουμε έτσι στο συγκλονιστικότερο χαρακτηριστικό της αθηναϊκής δημοκρατίας. Εφόσον όλοι οι πολίτες είναι ίσοι και «μερικοί δεν είναι πιο ίσοι από τους άλλους» (Όργουελλ, 1984) θα πρέπει όλοι τους να συμμετέχουν στην διακυβέρνηση της πόλης. Στην αρχαία αθηναϊκή δημοκρατία τα μέλη της βουλής, των δικαστηρίων, οι άρχοντες αναδεικνύονταν μέσω κληρώσεως. Δεν εκλέγονταν. Εξάλλου, η εκλογή εθεωρείτο ίδιον των ολιγαρχικών συστημάτων. Οι αποφάσεις της Εκκλησίας του Δήμου άρχιζαν με την φράση: «Έδοξε τω Δήμω…» Όχι «έδοξε τω Θεώ» ή «έδοξε τω βασιλεί». Η κλήρωση των βουλευτών –και όχι μόνον– είναι ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά της δημοκρατίας τα οποία οι μελετητές μόνον εν παρόδω αναφέρουν. Κι αυτό δεν ισχύει μόνον για τους απολογητές των σύγχρονων «δημοκρατιών», αυτών των –κατά Καστοριάδη– «φιλελεύθερων ολιγαρχιών», αλλά και για τους πιο ένθερμους αρνητές τους. Δεν γνωρίζω καμιά επαναστατική ομάδα που να έχει έστω προτείνει την ανάδειξη κάποιων μελών για την επιτέλεση συγκεκριμένων έργων μέσω κλήρωσης. Στην καλύτερη περίπτωση, οι «συμβουλιακοί» έχουν προτείνει την εκλογή των εκπροσώπων τους και την δυνατότητα άμεσης ανάκλησής τους όταν οι αποφάσεις τους έρχονται σε αντίθεση με την γνώμη των μελών του εργατικού συμβουλίου…

***

Οι αρχαίοι Έλληνες αρνήθηκαν να συμμορφωθούν στους κανόνες ενός παιχνιδιού αν δεν καθόριζαν οι ίδιοι όχι μόνον τους κανόνες αλλά και το ίδιο το παιχνίδι. Κι αυτός ο καθορισμός ήταν άμεσος και συγκεκριμένος, κάθε χρονική στιγμή. Δεν είναι καθόλου παράξενο, λοιπόν, που η δημοκρατία γεννήθηκε στην αρχαία Ελλάδα.

Ακόμα και οι θεοί των Ελλήνων, δημιουργήματα οι μεν των δε, δεν απαιτούν την συμμόρφωση και την υπακοή των θνητών σε κάποιους αυστηρά καθορισμένους, θεϊκούς νόμους. Ο Δίας ασχολείται συχνότατα με τις όμορφες θνητές, ενώ σπανιότατα κατακεραυνώνει κάποιους υβριστές ανθρώπους. Πόση διαφορά από τον «Πανάγαθο» ιουδαιο-χριστιανό Ιεχωβά! Μια ματιά στην Παλαιά Διαθήκη αρκεί να πείσει τον οποιονδήποτε για το θεϊκό βασίλειο τους «Ενός και Μοναδικού», οι άνθρωποι δεν είναι παρά υποψήφιοι αμνοί προς σφαγή, στην παραμικρή ανυπακοή τους στους νόμους.

Οι Έλληνες δεν ενδιαφέρονται για την μετά θάνατον ζωή. Τους αρκεί αυτός ο κόσμος με τις χάρες και τα προβλήματά του. Δεν έχουν πάρε-δώσε ατομικού χαρακτήρα με τους θεούς. Ο Κόσμος τους χτίζεται πάνω στην επίγνωση ότι δεν υπάρχει φυγή από τον κόσμο και από τον θάνατο, ότι ο άνθρωπος είναι θνητός. Η θέση τους σ’ αυτόν τον κόσμο δεν είναι μια σχέση ατομική απέναντι στους θεούς, οι οποίοι εξασφαλίζουν την μετά θάνατον αιωνιότητα, αλλά μια σχέση κοινωνική. Σχέση με άλλους ανθρώπους με τους οποίους συμπορεύονται.

Έτσι δεν είναι τυχαίο το ότι «η πραγματική κοινωνικο-οικονομική βάση της αρχαίας δημοκρατικής πολιτείας ήταν η κοινότητα των ανεξάρτητων μικροπαραγωγών και όχι η δουλεία». (Καρλ Μαρξ).

Οι Έλληνες αρκούνται στην παραγωγή των απαραίτητων προς το ζην και το ευ ζην και αρνούνται να υποταχθούν σε νόμους που εκπορεύονται από κάποιο παρελθοντικό ή ουράνιο υπερπέραν. Αρκούνται στους διανοητικούς οργασμούς που τους επιτρέπουν να γνωρίσουν τον κόσμο γύρω τους και να συγκαθορίσουν τους νόμους της κοινής ζωής τους.

Η έννοια της ανταμοιβής ή του κέρδους (που προέρχεται από την συμμόρφωση σε κάποιους κανόνες) τούς είναι άγνωστη. Η συμμετοχή στα κοινά είναι χρέος τους. Το μοναδικό χρέος που αναγνωρίζουν στους εαυτούς τους.

***

Μέσα από τα ερείπια που άφησε πίσω του ο Πελοποννησιακός Πόλεμος, βρήκαν την ευκαιρία να βγουν στο φως της ημέρας όλοι εκείνοι που επί δημοκρατίας λούφαζαν και κατά την διάρκεια του πολέμου συνωμοτούσαν κατά της δημοκρατίας περιμένοντας την νίκη της Σπάρτης. «Οι “λακωνίζοντες” είχαν το πολίτευμά της για υπόδειγμα και θαύμαζαν τον μυθικό νομοθέτη της Λυκούργο. “Καλλίστη μεν γαρ δήπου δοκεί πολιτεία είναι η Λακεδαιμονίων” λέγει ο Κριτίας (Ξεν., Ελλ. II 3, 34). Με όμοια αναγνώριση μιλούσε ο Σωκράτης και τα συγγράμματα του Πλάτωνα, του Ξενοφώντα, του Αριστοτέλη είναι γεμάτα από εγκώμια στο σπαρτιατικό πολίτευμα και στα “λακωνικά ήθη”.» (Θεοδωρίδης [8])

Η ολιγαρχία και η ιδεαλιστική φιλοσοφία, με τους Σωκράτη, Πλάτωνα, Αριστοτέλη, θα πάρουν την πικρή τους εκδίκηση από τον δήμο και την φυσική φιλοσοφία. Οι «άριστοι» θα πρέπει να κυβερνούν –«το άρχειν ήδιστον», μας λέει ο Αριστοτέλης [9]– ο λαός θα πρέπει να ασχολείται μόνον με την αθάνατη ψυχή του να είναι καλός και υπάκουος γιατί ποιός ξέρει μέσα σε τι σώμα θα γεννηθεί η ψυχή του την επόμενη ζωή. «Πρόδρομος και θεωρητικός των ολοκληρωτικών ιδεών και διδάσκαλος των βαρβαροτήτων που στιγμάτισαν τον εικοστό αιώνα, η πλατωνική “ορθή πολιτεία” με την εξουσία των επιλέκτων με τους ανθρωποφύλακες λύκους και το λαϊκό χοιροστάσιο.» (Σιμόπουλος [10]) Ο Σωκράτης περιγράφει στην Πολιτεία του Πλάτωνα αυτήν την «χιλιοδοξασμένη» ιδανική πολιτεία του. Περιγράφει ακόμα και το τι θα πρέπει να τρώει ή να μην τρώει η πλέμπα. Και ο Γλαύκος τον ρωτάει: «Κι αν κατασκεύαζες, Σωκράτη, καμιά πόλη χοίρων, με τι άλλο απ’ αυτά που είπες θα τους χόρταζες;» [11]

«Η καλλιέργεια του φόβου και της δεισιδαιμονίας στο λαό, θα ’ναι η γραμμή άμυνας που θ’ αναπτύξει η ιδεαλιστική φιλοσοφία για να συγκρατήσει τις μάζες μακριά από τα απειλητικά φαινόμενα των προοδευτικών ιδεών.» (Ζωγράφου [12]) Δεν πρόκειται παρά για το αποκορύφωμα μιας διαμάχης που είχε ξεκινήσει αιώνες πριν, που είχε οδηγήσει στην ακμή αλλά και στην παρακμή του ελληνικού κόσμου. Οι καρποί της αθηναϊκής δημοκρατίας, αποστερημένοι από κάθε ικμάδα τους, θα γονιμοποιήσουν είκοσι σχεδόν αιώνες αργότερα την ευρωπαϊκή «αναγέννηση». Αλλά σε πόσο διαφορετικές συνθήκες!

Σήμερα, γινόμαστε μάρτυρες τραγελαφικών φαινομένων. Θεωρητικοί των πολιτισμών των στρατοπέδων εκθειάζουν έναν πολιτισμό-στρατόπεδο, εκείνον της Σπάρτης, χρησιμοποιώντας τα επιτεύγματα της αθηναϊκής δημοκρατίας. Χαρακτηρίζουν φυλετικά κατώτερες όσες φυλές δεν ανέπτυξαν πολιτισμούς ανάλογους με εκείνον της αρχαίας Ελλάδας –δηλαδή, της Ιωνίας και της Αττικής, δηλαδή της δημοκρατικής πόλης της Αθήνας. Η Σπάρτη, όμως, ελάχιστα προσέφερε στον κόσμο των ιδεών, των επιστημών ή ακόμα και των τεχνών. Οι Λακεδαιμόνιοι αποτελούσαν και αυτοί μια κατώτερη φυλή ή μήπως συγκαταλέγονται μεταξύ των βαρβάρων;

***

Στα χρόνια του Αλεξάνδρου και των διαδόχων του θα ανδρωθεί ο μέγιστος των φιλοσόφων της αρχαίας Ελλάδας, ο Επίκουρος. Θα επιχειρήσει στα ταραγμένα εκείνα χρόνια να λυτρώσει τον άνθρωπο από τον φόβο των θεών και από τον φόβο του θανάτου. Ο Επίκουρος πιστεύει στην ύπαρξη των θεών, θεωρεί όμως ότι δεν νοιάζονται για τα ανθρώπινα ούτε επιβλέπουν όσα γίνονται, «μήτε επιμελείσθαι των ανθρωπίνων… μήτε όλως τα γιγνόμενα επισκοπείν», τους χαρακτηρίζει «απρονόητους».

Η «απρονοησία» των θεών θα προκαλέσει την αγανάκτηση των θεοσεβούμενων. «Επίκουρος ο την πρόνοιαν αναιρών», σημειώνει με φρίκη ο νεοπλατωνικός Πλωτίνος, όπως παλαιότερα ο Πλούταρχος, και σαν αποτρόπαιο έγκλημα το καταγγέλουν οι χριστιανοί Πατέρες [13]. Ο πατέρας της εκκλησίας Κλήμης ο Αλεξανδρεύς, σύμφωνα με τον Μαρξ [14], «αξίζει ξεχωριστή μνεία σε σχέση με τον Επίκουρο, γιατί την προειδοποίηση του Αποστόλου Παύλου απέναντι στους κινδύνους της φιλοσοφίας [15] γενικά την ερμηνεύει, μεταβάλλοντας το νόημά της, ως [αποκλειστική] προειδοποίηση απέναντι στους κινδύνους της επικούρειας φιλοσοφίας, αφού τούτη εδώ, καθώς λέει, δεν φαντασιοκόπησε σχετικά με την θεία πρόνοια και τα παρόμοια». Ο Κλήμης, γεννημένος στην Αθήνα από εθνικούς γονείς, γνώριζε την ελληνική παιδεία και ήταν ιδιαίτερα επηρεασμένος από τον Πλάτωνα, την Στοά και τον Φίλωνα. Ο τελευταίος –όχι άδικα– χαρακτηρίστηκε ως «Εβραίος Πλάτων».

Ο Πλάτων, αιώνες πριν από τον χριστιανισμό και τα συγχωροχάρτια του μεσαίωνα, ανακαλύπτει ακόμα και τα συγχωροχάρτια για τους νεκρούς: «Κι ένα σωρό ακόμη βιβλία παρουσιάζουν (…) που περιέχουν τις ιεροτελεστίες αυτών των θυσιών, και πείθουν όχι μόνο τους ιδιώτες αλλά και ολόκληρες πόλεις ακόμη, πως με τις θυσίες των και με κάτι τέτοια ξεφαντώματα μπορούν να επιτύχουν και για ζωντανούς και για πεθαμένους τον εξαγνισμό και την άφεση των αμαρτιών τους^. και ονομάζουν τελετές ολ’ αυτά τα μέσα, που μας λυτρώνουν από τα βασανιστήρια του κάτω κόσμου, που δε θα τα ξεφύγουν όσοι τις παραμελούν» (Πολιτεία [16], 364e-365a, η έμφαση δική μου.) Ίσως να μην χαρακτηρίστηκε άδικα «Μωυσής αττικίζων» από τον Νουμήνιο (γύρω στο 160 μ.Χ.)

Η δυσαρέσκεια και η εκδίκηση των θεών έπαιξε μεγάλο ρόλο σε όλες τις θρησκείες. «Η αδιαφορία των θεών για τ’ ανθρώπινα και το σβήσιμο της ψυχής με τον θάνατο, όπως δίδασκαν οι Επικούρειοι, γλίτωνε τον άνθρωπο από τέτοιους φόβους κι αγωνίες» (Θεοδωρίδης [17])

Η αθεΐα είναι, για τον Επίκουρο, προτιμότερη από την δεισιδαιμονία. Κρυπτοαθεϊστή, τον χαρακτηρίζει ο Κορδάτος [18]. Δίδασκε ακόμα ότι δεν υπάρχει ζωή μετά θάνατον και ότι οι θεωρίες για την αθανασία της ψυχής είναι μωρολογήματα: «Το φρικωδέστερον των κακών, ο θάνατος, ουδέν προς ημάς^. επειδήπερ, όταν μεν ημείς ώμεν, ο θάνατος ου πάρεστιν^. όταν δ’ ο θάνατος παρή, τόθ, ημείς ουκ εσμέν.» Ο Επίκουρος τόνιζε ακόμα πως είναι «προτιμότερο να πιστεύουμε στα τυφλά τα παραμύθια που μας ιστορούν την γένεση και την δράση των θεών, παρά να πιστεύουμε στην Ειμαρμένη των Στωικών, γιατί οι θεοί της μυθολογίας συγχωράνε κιόλας, ενώ η Ειμαρμένη είναι ανελέητη» (Κορδάτος [19])

Το ίδιο ανελέητη θα είναι και η «ιστορία» με τον Επίκουρο. Από τα έργα του πολυγραφότατου Επίκουρου θα σωθούν ελάχιστα αποσπάσματα, σε έργα άλλων συγγραφέων. Το ίδιο συνέβη και με τα έργα του Δημοκρίτου, τα οποία ο «αττικίζων Μωυσής» ευχόταν να καούν στην πυρά και φυσικά δικαιώθηκε πλήρως από την «ιστορία». Διότι δεν μπορεί ο οποιοσδήποτε Επίκουρος να χαρακτηρίζει τον Αριστοτέλη «άσωτο» και «φαρμακοπώλη» και τους «πλατωνικούς “Διονυσιοκόλακας” επειδή ίσως μερικοί από τους μαθητές του Πλάτωνα έγιναν κοπέλια του τύραννου της Συράκουσας Διονυσίου. Τον ίδιο πάλι τον Πλάτωνα τον αποκαλούσε χλευαστικά χρυσόν». (Κορδάτος [20])

Γιατί η ιστορία φέρθηκε τόσο άδικα στον Επίκουρο; Ο επικουρισμός ήταν η μακροβιότερη φιλοσοφική σχολή που για επτά περίπου αιώνες αποτέλεσε το βάλσαμο όλων των «κολασμένων» του ελληνιστικού και ρωμαϊκού κόσμου, που προσπαθούσαν να επιβιώσουν μέσα σε έναν ολιγαρχικό κόσμο αντιπαλεύοντες με τους λογής σωτήρες και τους θεοσεβούμενους και θεοληρούντες σοφούς που το μόνο στο οποίο αποσκοπούσαν ήταν στο να ενσταλλάξουν τον φόβο για τους θεούς και την δεισιδαιμονία στις λαϊκές μάζες για να πάψουν αυτές να διεκδικούν μια καλύτερη κάτω από τον ήλιο μοίρα.

Οι απόψεις του Επίκουρου για το απρονόητον των θεών, για την ανυπαρξία της μετά θάνατον ζωής, για την ελευθερία (η βούλησή μας, έλεγε, δεν ξέρει αφέντη, είναι «αδέσποτος»), για τον γάμο και την οικογένεια θα προκαλέσουν, όπως ήταν φυσικό, την μήνιν των χριστιανών, όπως έχουμε ήδη δει. Ο Ιάκωβος θα νιώσει την ανάγκη στην Επιστολή του να κατακεραυνώσει εκείνους που επιζητούν τις ηδονές («επιζητείτε και δεν έχετε»), τους μοιχούς και τις μοιχαλίδες που δεν ξέρουν «ότι η φιλία του κόσμου είναι έχθρα έναντι του Θεού; Όποιος, λοιπόν, θελήσει να είναι φίλος του κόσμου, γίνεται εχθρός του Θεού». Και συνεχίζει αποκαλυπτικά: «Ο Θεός στους υπερήφανους αντιτάσσεται, στους ταπεινούς όμως δίνει χάρη. Υποταχθείτε, λοιπόν, στον Θεό^. αντισταθείτε λοιπόν στον διάβολο, και θα φύγει από σας» [21]. Είχαν αλλάξει δραματικά οι συνθήκες από την εποχή που ο Αισχύλος έγραφε για τους Έλληνες «ούτινος δούλοι κέκληνται φωτός ουδ’ υπήκοοι» [22].

Η λέξη «φόβος» αναφέρεται περί τις 600 φορές στην Αγία Γραφή. Η «αιώνια ζωή» περί τις 45 (και μόνον στην Καινή Διαθήκη). Η «ελπίδα» –«το χαλινάρι της υποταγής» [23]– πάνω από 200 φορές. Ο φόβος για τον Θεό, ο φόβος για τον θάνατο και η ελπίδα για την αιώνια ζωή, ο «Θεός της ελπίδας» [24], η υποταγή όχι μόνον προς τον Θεό αλλά και προς τον οποιονδήποτε Καίσαρα, περιορίζουν ασφυκτικά τα πλαίσια μέσα στα οποία μπορεί να κινηθεί ο άνθρωπος. Η μοναδική «ελευθερία» που απομένει στον άνθρωπο είναι η ελευθερία της συμμόρφωσης στους άνωθεν –ή Άνωθεν– κανόνες. «Από την αδυναμία τους ν’ αλλάξουν τις γύρω τους συνθήκες, έπεσαν στη μοιρολατρία και δέχονταν, πως τάχα δεν μπορεί να γίνει καμιά διόρθωση του κακού. Και σα συνέπεια τούτης της αντίληψης, δημιουργήθηκε η πεποίθηση, πως όλα στον κόσμο διέπονται από νόμους που ο άνθρωπος δεν μπορεί να τους εξουσιάσει ή ν’ αντιδράσει σ’ αυτούς και πως όλα κανονίζονται από τη Θεία Πρόνοια ή την Ειμαρμένη», γράφει ο Κορδάτος [25] όχι για τους χριστιανούς αλλά για τους Στωικούς. Το βασικό μήνυμα της Στοάς «η αληθινή ελευθερία βρίσκεται στην υποταγή», σαν «ιδανική αυτοάμυνα ανθρώπων που υποδουλώθηκαν και δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα για να απελευθερωθούν (…) πέρασε στον χριστιανισμό και με την Αναγέννηση στην ιδεολογία της αστικής κουλτούρας της Ευρώπης. Οι ίδιοι οι Έλληνες έμειναν άθικτοι απ’ αυτήν τη διδασκαλία…» [26]

***

Μετά την διαρραγή της κοινότητας στην αρχαιοελληνική πόλη, η υπακοή των πολιτών στον άρχοντα είναι ο κυρίαρχος κοινωνικός θεσμός. Οι συγκρούσεις μεταξύ των αρχόντων στην ελληνιστική και ρωμαϊκή εποχή εξάντλησαν κάθε ικμάδα του αρχαίου κόσμου. Με την είσοδο του χριστιανισμού στο προσκήνιο της ιστορίας, η καταρρακωμένη ιδέα της κοινότητας μεταξύ ανθρώπων που υφίσταται για το γενικό καλό, αντικαθίσταται με την χριστιανική κοινότητα. Μόνον που εδώ τον κύριο λόγο τον έχει η σχέση ατόμου-Θεού. Τα μέλη μιας κοινότητας ανήκουν σ’ αυτήν μόνον επειδή το καθένα χωριστά έχει εγκαθιδρύσει μια σχέση με τον Θεό. «Και μια και δεν πρόκειται να καταργήσουμε τους δούλους, θα καταργήσουμε τ’ αφεντικά. Όλοι θα γίνουμε ίσοι: Όλοι δούλοι του Θεού»[27].

Η ιδέα της ανταμοιβής, του κέρδους της αιώνιας βασιλείας είναι πια στην ημερήσια διάταξη. Δεκαπέντε αιώνες αργότερα, με την επαναφορά του ευνουχισμένου αρχαιοελληνικού πνεύματος και την άνοδο της τάξης των εμπόρων στην Δ. Ευρώπη, η σχέση Θεού-ανθρώπου μπαίνει στο περιθώριο.

Το μόνο που απομένει είναι η ατομική οντότητα του καθενός και η ιδέα του κέρδους-συμφέροντος.

Η αλόγιστη ανάπτυξη θα γεννοβολήσει ένα τέρας που κυοφορούνταν ήδη από τους τρεις προχριστιανικούς αιώνες. Το τέρας της μοναξιάς. Το γενικό συμφέρον των αρχαιοελληνικών κοινοτήτων θα αντικατασταθεί από το ατομικό συμφέρον. Στις μυλόπετρες της καθημερινότητας τα όνειρα και τα σχέδια του κάθε απομονωμένου ανθρώπου θα μεταβάλλονται σε χρήμα για κάποιους άλλους.

Η οικονομία βασιλεύει. Το χρήμα κυβερνά. Η μόνη υπαρκτή ανθρώπινη σχέση είναι η ανυπαρξία σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων. Η μόνη αίσθηση κοινότητας που υπάρχει είναι η κοινή παρακολούθηση των ίδιων τηλεοπτικών προγραμμάτων, η κατανάλωση παρόμοιων προϊόντων, η χρήση των ίδιων αντικειμένων. Οι άνθρωποι συναντιούνται μα δεν βρίσκονται.

***

«Στην Ελλάς του 2000», μια αρχαία Ελλάδα, που δεν υπήρξε ποτέ, ένας χριστιανισμός, που δεν υπήρξε ποτέ, ένα Βυζάντιο, που δεν υπήρξε ποτέ, μια σύγχρονη Ελλάδα, που δεν υπήρξε ποτέ, καταβροχθίζουν, σα σκουλήκια, μια Ελλάδα που συνεχίζει να αντιστέκεται. Από τους καλοταϊσμένους σκώληκες θα ξεπηδήσουν νύμφες που θα γυρέψουν κάποιον άλλο Πάνα σε μιανάλλη Arcadia [28]…

Στην αυγή του 3000…

Χρήστος Μόρφος

Epicuri de grege porcus [29]

Σημειώσεις

---

[1] «Και τούτο το αντίγραφον των επιστολών ων έγραψεν Ιωνάθαν τοις Σπαρτιάταις^. “Ιωνάθαν αρχιερεύς (…) Σπαρτιάταις τοις αδελφοίς χαίρειν. Έτι πρότερον απεστάλησαν επιστολαί προς Ονίαν τον αρχιερέα παρά Αρείου του βασιλεύοντος εν υμίν ότι εστέ αδελφοί ημών, ως το αντίγραφον υπόκειται (…) Και επεδέξατο Ονίας τον άνδρα τον απεσταλμένον ενδόξως και έλαβε τας επιστολάς, εν αις διεσαφείτο περί συμμαχίας και φιλίας”.» (Μακκαβαίων Α΄, 12:5-8)

«Και τούτο το αντίγραφον των επιστολών, ων απέστειλαν Ονία^. “Άρειος βασιλεύς Σπαρτιατών Ονία ιερεί μεγάλω χαίρειν. Ευρέθη εν γραφή περί τε των Σπαρτιατών και Ιουδαίων, ότι εισίν αδελφοί και ότι εισίν εκ γένους Αβραάμ (…) Και η ύπαρξις υμών ημίν εστι, και τα ημών υμίν εστιν”.» (Μακκαβαίων Α΄, 12:19-23)

«Και τούτο το αντίγραφον των επιστολών, ων απέστειλαν οι Σπαρτιάται^. “Σπαρτιατών άρχοντες και η πόλις Σίμωνι ιερεί μεγάλω και τοις πρεσβυτέροις και τοις ιερεύσει και των λοιπώ δήμω των Ιουδαίων αδελφοίς χαίρειν”.» (Μακκαβαίων Α΄, 14:20)

[2] Νέστλε, στην διασκευή της Ιστορίας της Ελληνικής Φιλοσοφίας του Τσέλλερ, έκδ. 13η, ελλην. μετ. 15. Αναφέρεται στο βιβλίο του Χ. Θεοδωρίδη, Επίκουρος, Η Αληθινή Όψη του Αρχαίου Κόσμου, σελ. 19, εκδ. Εστία, Αθήνα, 1981.

[3] Χ. Θεοδωρίδη, Επίκουρος, Η Αληθινή Όψη του Αρχαίου Κόσμου, σελ. 35, Βιβλιοπωλείον της Εστίας, Αθήνα, 1981.

[4] Κ. Καστοριάδης, Η Αρχαία Ελληνική Δημοκρατία και η Σημασία της για μας Σήμερα, σελ. 12-13, εκδ. Ύψιλον, Αθήνα, 1986.

[5] Ό.π., σελ. 18.

[6] Για τους Ρωμαίους, για παράδειγμα, «η λέξη Libertas συνδέεται αξεχώριστα με την καθιερωμένη δουλεία: δεν έχει άμεση πολιτική έννοια». (Λαυρέντιος Γκεμερέυ, Η Δύση της Δύσης, η Απομυθοποίηση της Ευρώπης και ο Ελληνισμός, σελ. 53, εκδ. Παπαζήση, Αθήνα.

[7] Jacqueline de Romilly, Η Αρχαία Ελλάδα σε Αναζήτηση της Ελευθερίας, σελ. 39, μετ. Κατερίνα Μηλιαρέση, Εκδόσεις το Άστυ, Αθήνα, 1992.

[8] Ό.π., σελ. 64.

[9] Αριστοτέλης, Ρητορική, 1871, b 26.

[10] Κυριάκος Σιμόπουλος, Η Διαφθορά της Εξουσίας, Αθήνα, 1992.

[11] «Ει δε υών πόλιν, ω Σώκρατες, κατεσκεύαζες, τι αν αυτάς άλλο ή ταύτα εχόρταζες;» Πλάτων, Πολιτεία, 372 d.

[12] Λ. Ζωγράφου, Αντιγνώση, Τα Δεκανίκια του Καπιταλισμού, 7η έκδοση, εκδ. Λογοθέτης, Αθήνα, 1987.

[13] Θεοδωρίδης, ό.π., σελ. 340.

[14] Καρλ Μαρξ, Διαφορά της Δημοκρίτειας και Επικούρειας Φυσικής Φιλοσοφίας, σελ. 71.

[15] «Βλέπετε μη σας εξαπατήσει κάποιος διαμέσου της φιλοσοφίας και της μάταιης απάτης, σύμφωνα με τα στοιχεία του κόσμου, και όχι σύμφωνα με τον Χριστό.» (Προς Κολοσσαείς, 2:8) Σημειωτέον ότι είναι το μοναδικό εδάφιο της Καινής Διαθήκης στο οποίο αναφέρεται ο όρος φιλοσοφία.

[16] Πλάτων, Πολιτεία, μετ. Ιωάννης Γρυπάρης, εκδ. Ι. Ζαχαρόπουλος, Αθήνα.

[17] Ό.π., σελ. 345.

[18] Γιάννης Κορδάτος, Ιστορία της Αρχαίας Ελληνικής Φιλοσοφίας, σελ. 431, εκδ. Μπουκουμάνη, Αθήνα, 1972.

[19] Ό.π., σελ. 432.

[20] Ό.π., σελ. 412.

[21] Επιστολή Ιακώβου, 4:1-7.

[22] Πέρσες, 242.

[23] Ρ. Βανεγκέμ, Η Επανάσταση της Καθημερινής Ζωής, μετ. Σ. Βελέντζας, εκδ. Άκμων, Αθήνα.

[24] «Ο Θεός της ελπίδας είθε να σας γεμίσει με κάθε χαρά και ειρήνη καθώς ασκείτε πίστη…» (Προς Ρωμαίους, 15:13)

[25] Ό.π., σελ. 396.

[26] Γκεμερέυ, ό.π., σελ. 54.

[27] Λ. Ζωγράφου, ό.π., σελ. 195.

[28] Αλλά όχι με τον τρόπο που ονειρευόταν ο Βιργίλιος, ένας από τους μεγαλύτερους χοίρους [δηλαδή, γουρούνι με όλη την –κακή– σημασία της λέξης] της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας [Et in Arcadia ego… Και εγώ (έζησα) στην Αρκαδία...]

[29] «Χοίρος εκ της αγέλης του Επικούρου», αλλά όχι «ακριβώς» με τον τρόπο που χρησιμοποίησε την φράση για να χαρακτηρίσει τον εαυτό του ο Οράτιος (Epist. I, 4, 16), ένας ακόμη από τους μεγαλύτερους χοίρους της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.

Έχασε τη ζωή του, αλλά βρήκε το θάνατο

Η φωτογραφία [ΑΠΕ] φέρει την εξής λεζάντα στο in.gr: "Μικρές Ισραηλινές γράφουν μηνύματα για τη Χεζμπολάχ σε βλήματα που θα εκτοξευτούν από το στρατό"... Κι όπως είχε πει η Γκόλντα Μεΐρ, πρωθυπουργός κάποτε του Ισραήλ, όταν ισραηλινά αεροπλάνα βομβάρδιζαν στρατόπεδα Παλαιστινίων προσφύγων στο Λίβανο: "Κάθε γκαστρωμένη Παλαιστίνια είναι μία βόμβα στα θεμέλια του κράτους του Ισραήλ"...

Παρακολουθούσα ειδήσεις την περασμένη εβδομάδα. Άφωνος. Έλεγε η ομιλούσα κεφαλή: "ένα κοριτσάκι έξι ετών έχασε τη ζωή του". Στη Λωρίδα της Γάζας. Από ισραηλινά πυρά.

"Έχασε τη ζωή του". Έτσι ακριβώς! Προφανώς, την κρατούσε στο χεράκι του, κάπου της έπεσε, την έχασε, δεν την ξαναβρήκε!

Απρόσεκτοι εκεί στη Μέση Ανατολή. Πάνω από διακόσια άτομα, δεκάδες παιδιά ανάμεσά τους, έχουν χάσει τη ζωή τους στον Λίβανο την τελευταία εβδομάδα. Απρόσεκτοι! Δεν δολοφονήθηκαν, δεν σκοτώθηκαν, έχασαν τη ζωή τους.

Αυτά από την έξω πλευρά των συνόρων του Ισραήλ. Στο εσωτερικό του τα πράγματα -και οι ειδήσεις- είναι διαφορετικές. Οχτώ άτομα βρήκαν τραγικό θάνατο στη Χάιφα, από πύραυλο της Χεζμπολά. "Προσεκτικοί" εκεί στο Ισραήλ. Οι άλλοι χάνουν. Αυτοί βρίσκουν. Ή, μάλλον, προσεκτικοί δεν είναι οι Ισραηλινοί. Προσεκτικές είναι οι ομιλούσες κεφαλές. Και το σινάφι τους.

Τι θα έκανε το Ισραήλ χωρίς τη Χαμάς και τη Χεζμπολά; Άγνωστο. Η πρώτη έχει υποστηριχτεί -εμμέσως πλην σαφώς- από το Ισραήλ κατά περιόδους. Αλλά ας μην αρχίσουμε να ψάχνουμε. Θα μελαγχολήσουμε. Για τη δεύτερη, ο τίτλος ενός άρθρου του Κ. Τσαπόγα στη χθεσινή Ελευθεροτυπία τα λέει όλα: "Ισραηλινό φιλί ζωής στη Χεζμπολά".

"Θα γίνουμε όλοι Χεζμπολά!", φώναζαν κάποιοι Λιβανέζοι μπροστά στις κάμερες, πριν από μερικές ημέρες. Μπίνγκο!

"Θα γίνουμε όλοι Χαμάς!", υποθέτω ότι θα φωνάζουν αρκετοί στη Λωρίδα της Γάζας και στα υπόλοιπα παλαιστινιακά εδάφη! Ξανά μπίνγκο!

Οι Ισραηλινοί χτυπάνε τη σιιτική Χεζμπολά. Οι "προαιώνιοι" σύμμαχοί τους, οι Αμερικανοί, "κυβερνούν" το Ιράκ με τη βοήθεια των σιιτών [έχουμε αναφερθεί και παλιότερα στους σιίτες του Ιράκ]. Σιίτες και Σουνίτες αλληλοσφάζονται στο Ιράκ [οι βόμβες που σκάνε καθημερινά στο Ιράκ προφανώς δεν πλήττουν τα στρατεύματα κατοχής...] Το σιιτικό Ιράν βρίσκεται μονίμως στο ισραηλινο-αμερικανικό στόχαστρο. Το σιιτικό Ιράν χρηματοδοτεί τόσο τη σιιτική Χεζμπολά όσο και τη σουνιτική Χαμάς. Μύλος...

Πιθανώς το Ισραήλ να χτυπά την όλο και περισσότερο αποστρατιωτικοποιημένη -σιιτική- Χεζμπολά για να εμποδίσει την άνοδο -ή την κάθοδο- στην περιοχή της -σουνιτικής- Αλ Κάιντα. Ίσως.

Μύλος; Κάτι παραπάνω.

Ο πρώτος ηγέτης των σιιτών μουσουλμάνων, κάποιος Αμπντουλά ιμπν Σαμπά, ήταν εβραίος ραββίνος από την Υεμένη που προσηλυτίστηκε στον μωαμεθανισμό. Χα!

Για -ελαφρώς- περαιτέρω ενημέρωση:

Σειρά άρθρων για την κατάληψη του Νοτίου Λιβάνου από το Ισραήλ [1978-2000] [αγγλικά].

Προσέξτε το άρθρο του Ίσραελ Σαχάκ, "Τα πραγματικά συμφέροντα του Ισραήλ στο Λίβανο" [αγγλικά]. Αν και γραμμένο το 1996, παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον. Οι γκεμπελικές σοφιστείες του Ισραήλ περί ασφαλείας του κ.λπ. έχουν πολύ πιο στέρεες υλικές βάσεις.

Αναφέρει διάφορα ο Ι. Σαχάκ. Για αδασμολόγητα προϊόντα, για δολοφονίες... για... για... Α! Και έχει ένα ενδιαφέρον απόσπασμα από άρθρο της Etty Hassid σε ισραηλινή εφημερίδα:

"Όσο δύσκολο κι αν είναι να το πιστέψει κανείς, το κράτος του Ισραήλ είναι ενεργά αναμεμειγμένο στο εμπόριο ναρκωτικών, ειδικά στα βόρεια σύνορά του με τον Λίβανο. Οι εμπλεκόμενοι είναι, από τη μια μεριά, ο ισραηλινός στρατός, η Σαμπάκ, η Μοσσάντ και η ισραηλινή αστυνομία και, από την άλλη πλευρά, Λιβανέζοι έμποροι ναρκωτικών, ισραηλινοί Βεδουΐνοι από τη Νεγκέβ και απόστρατοι [ισραηλινοί] ανώτεροι αξιωματικοί."

Τελειώνοντας το άρθρο του, ο Ί. Σαχάκ επισημαίνει:

Οι ισραηλινοί πόλεμοι στο Λίβανο είναι ανάλογοι με τους Πολέμους του Οπίου στον 19ο αιώνα...

Γκλουπ!!!

Ο Ίσραελ Σαχάκ θα μας απασχολήσει και στο επόμενο σημείωμα. Θέμα του σημειώματος; Ισραήλ και -ποιος άλλος;- Πλάτων.

Και ξανά γκλουπ!!!

Θεματικές Ενότητες [Επιτέλους!]

Όλα για σας, ω γενναίοι και ευγενικοί και αγαπητοί αναγνώστες μου! Εσείς λούεσθε εις τας παραλίας της επικρατείας, αλλά ο καλός σας γραφιάς εργάζεται για το κοινό καλό.

Από σήμερα προστέθηκε στη δεξιά στήλη αυτών των σελίδων ένας κατάλογος που φέρει τον τίτλο "Θεματικές Ενότητες". Εκεί θα βρείτε κατηγοριοποιημένα όλα όσα έχουν δημοσιευτεί σε τούτο το μπλογκάκι. Προς το παρόν υπάρχουν οι εξής κατηγορίες [εν καιρώ και ανάλογα με τις ανάγκες θα προστεθούν και άλλες] κατ' απόλυτον αλφαβητικήν σειράν:

• Αφασιαλάνδη ή Αφασιαλανδία. Κοινώς στη χώρα του Αφάσιου. Όλοι κρύβουμε έναν Αφάσιο μέσα μας όταν είμαστε μόνοι μας, αλλά όταν γίνουμε δύο ή περισσότεροι ο Αφάσιος του καθενός μας αποκαλύπτεται και ξετυλίγει τις καλύτερες πτυχές της ύπαρξής του.
• Βιβλία. Τα γνωστά. Μόλις ένα προς το παρόν, αλλά...
• Διαδικτυακά. Περί διαδικτύου, μπλογκαρισμάτων και υπολογιστών.
• Κόσμος. Κουράγιο! Αφάσιοι δεν ζουν μόνον στην Αφασιαλάνδη. Τουλάχιστον δεν είμαστε οι χειρότεροι.
• Νέα Τάξη - Νέα Εποχή. Θεματική ενότητα που προβλέπεται ότι θα γνωρίσει μεγάλες πιένες στο απώτατο μέλλον.
• Συνωμοσιοταξίες. Η χαρά της Αριστεράς. Συνωμοσίες υπήρχαν αλλά δεν υπάρχουν πια. Συνομοταξίες, τάξεις και αταξίες ανθρώπων υπάρχουν;
• Το _ _ _ _ _ _ του Πλάτωνα. Παύλες παντού! Στο -σχεδόν- άμεσο μέλλον δεν θα έχει και μεγάλη σχέση με τον ίδιο τον Πλάτωνα, αλλά με διάφορα φυντανάκια που "κάλλιον απεργάσθησαν και απεργάζονται"...

Και αν παρόλα αυτά επιμένετε να δείτε με μια ματιά όλα όσα έχουν δημοσιευτεί στο μπλογκάκι, λίγο πιο κάτω, και κάτω από τον τίτλο "Τω καιρώ εκείνω" πατήστε το "Νοέμβριος 2005" και θα δείτε αυτό που θα δείτε.

[Μεσοβέζικη λύση, τελικά, αυτή που διάλεξα για την κατηγοριοποίηση, pero que puedo hacer? Μέχρι ο blogger να αποφασίσει να το κάνει, προσπαθούμε. Όλα δι' υμάς!]

Σαχαρασία

Έλαβα ένα e-mail σήμερα. Αποστολέας κάποιο, άγνωστο σε εμένα, "δίκτυο αλληλοβοήθειας". Το μήνυμα περιείχε μόνον μια λέξη ["PEACEMAKERS!!!.JPG"] και την αντίστοιχη φωτογραφία. Αυτή:

Προφανώς ο αποστολέας θα έκανε κάποια έρευνα στο διαδίκτυο και θα ανακάλυψε ότι είχα αναφερθεί παλιότερα [στις "κλασικές" Θεαμαπάτες] στον Τζέιμς Ντε Μέο και στη θεωρία του περί Σαχαρασίας. "Ανακάλυψα" τον Τζ. Ντε Μέο πριν από καμιά δεκαπενταριά χρόνια, στις αρχές της δεκαετίας του 1990, όταν είχα παρακολουθήσει στην Αθήνα μια διάλεξή του. Είχα αγοράσει τότε και κάποιο περιοδικό που εξέδιδε [κάπου βρίσκεται στη βιβλιοθήκη μου, αλλά πού;]. Αρκετά χρόνια αργότερα εξέδωσε και το βιβλίο Σαχαρασία.

Είχα γράψει κάτι σχετικό και πιο παλιά στο Τρίτο Μάτι [τχ. 85, Μάρτιος 2000]. Ανέφερα μεταξύ άλλων:

Φυσικά θα ενδιαφέρεστε για το θρυλικό και «εξαφανισμένο» για δεκαετίες βιβλίο του Ράιχ, Contact with Space, που εκδόθηκε λίγο πριν από το θάνατό του, το 1957, και όπου περιγράφει τις εμπειρίες και τις ανακαλύψεις του για τα Άγνωστης Ταυτότητας Ιπτάμενα Αντικείμενα και το ρόλο τους στην ολοένα και μεγαλύτερη ερημοποίηση του πλανήτη. Το βιβλίο αυτό διατίθεται πλέον σε φωτοτυπίες από το Wilhelm Reich Museum (www.somtel.com/~wreich/index.html) στην τιμή των 45 δολαρίων.

Με το φαινόμενο της ερημοποίησης έχει ασχοληθεί και ο μαθητής του Ράιχ James DeMeo, που πριν από λίγα χρόνια είχε δώσει και μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα διάλεξη στη χώρα μας. Στη διεύθυνση www.orgonelab.org υπάρχει ο τόπος του Orgone Biophysical Research Laboratory που έχει ιδρυθεί από τον DeMeo. Ο DeMeo έχει μελετήσει τον τρόπο με τον οποίο η ερημοποίηση, που άρχισε περί το 4000 π.Χ. στην ευρύτερη περιοχή της Σαχαρασίας, επηρέασε την ανθρώπινη συμπεριφορά. Λεπτομέρειες μπορείτε να διαβάσετε στη συνέντευξή του στο www2.flatlandbooks.com/flatland/DeMeo1.html [το link δεν ισχύει πια] και στο άρθρο του σχετικά με τη «Γεωγραφία των Ακρωτηριασμών των Γεννητικών Οργάνων» στη διεύθυνση www.noharmm.org/geography.htm.

Μεγαλύτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα όσα έγραφα στις 2 Απριλίου 2003 στις "κλασικές" Θεαμαπάτες, εν μέσω αναφορών στον πόλεμο κατά του Ιράκ, στις αγγλοσαξωνικές συμμορίες, στον... Θουκυδίδη και στον... Ηράκλειτο:

Ποια είναι όμως τα βαθύτερα αίτια των πολέμων; Όχι δεν αναφέρομαι σε συμφέροντα, ιδεολογίες ή δεν ξέρω γω τι. Ρωτάω γιατί πολεμούν οι άνθρωποι μεταξύ τους. Ή, για να το θέσω διαφορετικά, πότε άρχισαν οι άνθρωποι να πολεμούν μεταξύ τους;

«Από» ανέκαθεν, θα απαντήσουν οι θαυμαστές του πόλεμος-μήτηρ-πάντων.Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε…

«Αχόρταγος» ο άνθρωπος. Και «θωρακισμένος».

«Αχόρταγος», όχι γιατί πεινάει. Αλλά γιατί φοβάται ότι θα πεινάσει. Γιατί αυτό μας λέει το μυαλό μας, που δεν είναι το δικό μας μυαλό. Είναι το μυαλό εκείνων που φοβούνται ότι θα πεινάσουν. Και που μας το έχουν επιβάλει.

Και «θωρακισμένος». Συναισθηματικά, οτιδήποτε. Γύρω στο 4.000 π.χ. αρχίζει η ερημοποίηση της Σαχάρας. Αρχίζουν οι πόλεμοι. Η πατριαρχία. Οι κλειτοριδεκτομές. Το φάσκιωμα των μωρών. Η «θωράκιση». Σαχαρασία. Η περιοχή από τις δυτικές ακτές της Βόρειας Αφρικής ως τα βάθη της Μογγολίας. Ερημοποιημένη περιοχή. Με τους πιο βάρβαρους κατοίκους. Τους πιο βάρβαρους πολεμιστές. Τους χειρότερους πολέμους. Την περιοχή που γεννήθηκαν οι μονοθεϊσμοί. Όταν χάθηκε ο πράσινος-παράδεισος, ανακαλύφτηκε ο θεός-έρημος.

Τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Ιστορία κατακτήσεων, ιστορία πολέμων, ιστορία αχορταγιάς, ιστορία θλίψης. Η ανθρώπινη ιστορία.

Α, ναι! Ολίγος Καστανέντα για τα περί «αχορταγιάς», και ολίγος Ντε Μέο για τα περί «θωράκισης» και «ερημοποίησης»…

Εκτός κι αν ο παπάρας της Ιωνίας είχε δίκιο. Για τον μητροπατέρα όλων. «Από» ανέκαθεν…

Σαχαρασία. Κυριακή μεσημέρι. Η "πόλη στη νέα Σαχάρα", που θα 'λεγε κι ο Χόρχε, έρημη, καυτή και, πάνω απ' όλα, ήσυχη. Ό,τι πρέπει για περαιτέρω έρευνα:

• Η Προέλευση και η Εξάπλωση της Πατριαρχίας στην Σαχαρασία από το 4000 π.Χ.: Ευρήματα Σχετικά με ένα Παγκόσμιο Γεωγραφικό Πρότυπο Ανθρώπινης Συμπεριφοράς, Συνδεμένη με το Κλίμα, του Τζαίημς ΝτεΜέο, Ph.D. [Μετάφραση στα ελληνικά: Θανάσης Μανταφούνης].

Νέα Τάξη - Νέα Εποχή [Εισαγωγή Ic]

Προηγούμενο

Η Ανοιχτή Συνωμοσία

Η Μαίρυλιν Φέργκιουσον στο βιβλίο της Η Συνωμοσία του Υδροχόου αναφέρει ότι «Ένα χωρίς ηγεσία αλλά πανίσχυρο δίκτυο εργάζεται για να προκαλέσει ριζικές αλλαγές στις Ηνωμένες Πολιτείες […] Το δίκτυο αυτό είναι η Συνωμοσία του Υδροχόου»[1]. Στην επόμενη σελίδα τονίζει ότι «υπάρχουν λεγεώνες συνωμοτών» που βρίσκονται σε μεγάλες επιχειρήσεις, σε πανεπιστήμια, «στο επιτελείο του Λευκού Οίκου, σε νομοθετικά στρώματα […] κυριολεκτικά σε όλες τις πολιτικές αρένες των Ηνωμένων Πολιτειών». Για να μην θεωρηθεί, όμως, ότι η συνωμοσία του Υδροχόου είναι μια πολιτική συνωμοσία, αμέσως μετά η Φέργκιουσον συμπληρώνει: «όποιοι κι αν είναι η θέση ή η παιδεία τους, οι συνωμότες είναι συνδεδεμένοι, αδελφωμένοι από τις εσώτερες ανακαλύψεις και σεισμούς». Αυτές οι «εσώτερες» ανακαλύψεις αλλάζουν τους συνωμότες που με τη σειρά τους θα μετασχηματίσουν ολόκληρο τον κόσμο.

Ο μετασχηματισμός ολόκληρου του κόσμου θα είναι προς την κατεύθυνση της παγκόσμιας κυεβέρνησης; Η Φέργκιουσον δεν αναφέρει κάτι τέτοιο στο βιβλίο της, δεν είναι όμως δύσκολο να καταλήξουμε σε κάποια συμπεράσματα.

Η συνωμοσία του Υδροχόου δεν είναι, για τη Φέργκιουσον, μια «μυστική» συνωμοσία, αλλά «φανερή» και «ανοιχτή», κάτι που γίνεται φανερό και από τις εγκωμιαστικές αναφορές της στον Χ. Τζ. Ουέλλς: «Στην “Ανοιχτή Συνωμοσία: Σχέδια για μια Παγκόσμια Επανάσταση” (1928), ο μυθιστοριογράφος και ιστορικός Χ. Τζ. Ουέλλς έλεγε ότι έχει ωριμάσει ο καιρός να συνενωθούν μικρές ομάδες σε ένα ευέλικτο δίκτυο που θα μπορούσε να γεννήσει την παγκόσμια αλλαγή»[2].

Η παγκόσμια αλλαγή του Ουέλλς είναι, άραγε, ίδια με την παγκόσμια αλλαγή της Φέργκιουσον; Αυτό δεν διευκρινίζεται από τη συγγραφέα, που αναφέρεται και σε άλλο σημείο του βιβλίου της στην Ανοιχτή Συνωμοσία: «Είναι αξιοσημείωτο ότι ο Χ. Τζ. Ουέλλς είχε προβλέψει το 1928 στο σχέδιό του για μια νέα κοινωνία ότι η Ανοιχτή Συνωμοσία δεν θα είχε “συνήθεις” οπαδούς […] Η μορφή της συνωμοσίας δεν θα ήταν μια συγκεντρωτική οργάνωση, αλλά μάλλον μικρές ομάδες φίλων και συμμαχίες τέτοιων ομάδων. Πρόκειται για μια ριζοσπαστική ιδέα»[3].

Πολύ «ριζοσπαστικές» αυτές οι ιδέες και είναι ολοφάνερο, όπως συνάγεται από την ανάγνωση του βιβλίου, ότι οι ιδέες του Ουέλλς επηρέασαν τα μάλα την Φέργκιουσον, που ωστόσο φαίνεται να «λησμονεί» τη «ριζοσπαστικότερη» ιδέα του Ουέλλς, αφού δεν κάνει καμία αναφορά σ’ αυτήν στο βιβλίο της. Ο Ουέλλς στην Ανοιχτή Συνωμοσία τάσσεται αναφανδόν, ήγουν απροκάλυπτα, υπέρ του Παγκόσμιου Κράτους!

Ο Ουέλλς έγραφε, μεταξύ άλλων, στην Ανοιχτή Συνωμοσία: «Ο εκμοντερνισμός του θρησκευτικού ορμέφυτου μάς οδηγεί κατευθείαν στην προσπάθεια για την εγκαθίδρυση του παγκόσμιου κράτους ως καθήκοντος, και στην προσεκτική μελέτη της απαραίτητης οργάνωσης αυτής της προσπάθειας που θα οδηγήσει […] στην εγκαθίδρυση ενός παγκόσμιου διευθυντηρίου»[4].

Ρομπέρτο Ασσατζιόλι (1888-1974). Ιταλός ψυχίατρος γεννημένος στη Βιέννη, μαθητής του Φρόυντ, που διατύπωση τη θεωρία της υπερπροσωπικής ψυχολογίας που είναι γνωστή ως «ψυχοσύνθεσις», σύμφωνα με την οποία το άτομο, μέσω της σύνθεσης, θα πρέπει να αποτελέσει ένα Όλον. Ο Ασσατζιόλι δεν ήθελε μέσω της ψυχοσύνθεσης να υποκαταστήσει την ψυχοθεραπεία αλλά να την συμπληρώσει.

Έναν χρόνο αργότερα, το 1929, ο Ουέλλς έγραφε ότι η ιστορία των προηγούμενων εκατό χρόνων είχε χαρακτηριστεί από τις προσπάθειες όλων των σημαντικών κρατών του κόσμου να διασφαλίσουν τον έλεγχο των πρώτων υλών σε παγκόσμιο επίπεδο. «Όλοι οι σύγχρονοι ιμπεριαλισμοί», συνέχιζε ο Ουέλλς, «δεν είναι παρά οι περισσότερο ή λιγότερο συνειδητές προσπάθειες των κάποτε εθνικών κρατών να γίνουν παγκόσμια».

Υπάρχουν μόνον δύο εναλλακτικές λύσεις όσον αφορά το μέλλον της ανθρωπότητας. Είτε όλα αυτά τα κυρίαρχα κράτη θα πολεμούν διαρκώς μεταξύ τους μέχρις ότου απομείνει μόνον ένα, είτε η ανθρωπότητα θα πρέπει να οδηγηθεί στο σημείο να καταλάβει την παρούσα κατάσταση και «να υποκαταστήσει τις δοκιμασμένες στο χρόνο αλλά σήμερα ξεπερασμένες παραδόσεις της ανεξάρτητης εθνικής κυριαρχίας με τη νέα ιδέα ενός παγκόσμιου οργανισμού, και να στρέψει τις πολιτικές της προσπάθειες προς αυτή την κατεύθυνση». Για την επίτευξη αυτού του στόχου, δηλαδή της δημιουργίας του παγκόσμιου κράτους, απαιτούνται, σύμφωνα με τον Ουέλλς, «πνευματικές και ηθικές προσαρμογές του πλέον πολύπλοκου, δύσκολου και κοπιώδους τύπου. Αυτό σημαίνει μια τρομερή ρήξη με την παράδοση και την εκ βάθρων ανακατασκευή του εκπαιδευτικού συστήματος σε ολόκληρο τον κόσμο»[5].

Και ποια μορφή θα είχε το παγκόσμιο κράτος που ευαγγελιζόταν ο Ουέλλς; Θα ήταν άραγε «ένα χωρίς ηγεσία δίκτυο», ένας «μη συγκεντρωτικός οργανισμός» αποτελούμενος από μικρές ομάδες φίλων και συμμαχίες τέτοιων ομάδων; Όχι, βέβαια!

Ο Ουέλλς ονειρευόταν την παγκόσμια δικτατορία!

«Γιατί δεν θα έπρεπε μια δικτατορία –όχι του τάδε ή του δείνα, ούτε του προλεταριάτου, αλλά της ενημερωμένης και μορφωμένης κοινής λογικής– να κυβερνήσει κάποτε τη Γη;», αναρωτιόταν το 1932. Στο ίδιο κείμενο αναφέρει ακόμα και ποια μέτρα θα έπαιρνε αν ο ίδιος ήταν ο παγκόσμιος δικτάτορας: «Η Δικτατορία μου θα ήταν ουσιαστικά μια Εκπαιδευτική Δικτατορία. Κάθε μεγάλη αλλαγή στην πολιτική, κοινωνική και οικονομική ζωή απαιτεί μία αντίστοιχη εκπαιδευτική αλλαγή […] Στην αρχή της Δικτατορίας μου θα περιόριζα την έκδοση χρήματος σε μία μόνον κεντρική παγκόσμια αρχή».

Γίνεται, άραγε, παγκόσμιο κράτος χωρίς παγκόσμια τράπεζα; Δεν γίνεται… Μήπως, όμως, γίνεται παγκόσμιο κράτος χωρίς παγκόσμια αστυνομία; «Θα υπήρχε ένα παγκόσμιο συμβούλιο οικονομικού ελέγχου, ένας κεντρικός αστυνομικός έλεγχος […] και ένας μεγάλος παγκόσμιος οργανισμός που θα υποστήριζε την παιδεία, την επιστημονική έρευνα και τη διαρκή αναθεώρηση των ιδεών», προσέθετε ο Ουέλλς[6].

Η Μ. Φέργκιουσον σιωπά αιδημόνως όσον αφορά τις ιδέες του Ουέλλς περί παγκοσμίου κράτους. Είναι φανερό ότι επηρεάστηκε βαθύτατα από τον Ουέλλς, αν και στο βιβλίο της προτίμησε παραλείψει τα περί παγκοσμίου κράτους και να περιοριστεί στην «εκπαιδευτική δικτατορία», την οποία ο Ουέλλς θεωρεί απαραίτητη πριν από τη «μεγάλη αλλαγή».

Εξάλλου, μέντορας της Μ. Φέργκιουσον υπήρξε ο Ουίλλις Χάρμαν, ένθερμος υποστηρικτής των ιδεών περί «παγκόσμιας διακυβέρνησης»[7]. Ο Χάρμαν, που είχε διατελέσει επί σειρά ετών διευθυντής του Κέντρου για τη Μελέτη της Κοινωνικής Πολιτικής στο Ινστιτούτο Ερευνών Στάνφορντ, ήταν επικεφαλής μιας ομάδας επιστημόνων που είχαν συντάξει το 1974 την έκθεση «Η μεταβαλλόμενη εικόνα του ανθρώπου». Με το βιβλίο της η Μ. Φέργκιουσον ανέλαβε να «εκλαϊκεύσει» τα όσα αναφέρονταν στην έκθεση, την οποία χαρακτηρίζει «κλασική»[8]. Ο Χάρμαν είχε διεξάγει στο Ινστιτούτο και κάποιες «μελέτες» σχετικά με τα αποτελέσματα της χρήσης LSD, χρηματοδοτημένες από τις γνωστές «υπερεσίες». Την ίδια περίοδο, αρχές της δεκαετίας του 1970, στο Ινστιτούτο διεξάγονταν και έρευνες σχετικά με την –τουλάχιστον– αμφιλεγόμενη «ψυχική παρατήρηση εξ αποστάσεως» (remote viewing), τις οποίες ο Χάρμαν γνώριζε, αν και δεν συμμετείχε στα σχετικά προγράμματα. Το 1973 έγινε πρόεδρος του Ινστιτούτου Νοητικών Ερευνών, που είχε ιδρύσει ο πρώην αστροναύτης Έντγκαρ Μίτσελ (Απόλλων 14), που ενδιαφερόταν ιδιαίτερα για την παραψυχολογία[9].

Αλλά αυτά –και άλλα πολλά– είναι άλλες ιστορίες…

Εξάλλου, «όλα είναι ένα»[10].

Τζιντού Κρισναμούρτι (1895-1986). Ινδός στοχαστής. Ο πατέρας του ήταν μέλος της Θεοσοφικής Εταιρείας από το 1881, και το 1909 όλη η οικογένεια μετακόμισε στο αρχηγείο της Θεοσοφικής Εταιρείας στο Αντυάρ. Εκεί λίγους μήνες αργότερα, τον «ανακάλυψαν» οι Άννι Μπέζαντ και Τσ. Ου. Ληντμπήτερ, ηγέτες τότε της Εταιρείας, που πίστεψαν ότι ίσως ο Κρισναμούρτι ήταν ο αναμενόμενος μεσσίας, ο Μαϊτρέγια. Το 1929, ωστόσο, αρνήθηκε να συνεχίσει να παίζει το ρόλο του «ερχόμενου», και άρχισε να ταξιδεύει σε ολόκληρο τον κόσμο διαδίδοντας τις φιλοσοφικές του απόψεις. Μετά τον θάνατό του, η κόρη της γραμματέως του τον κατηγόρησε ότι διατηρούσε παράνομες σεξουαλικές σχέσεις με τη μητέρα της επί δεκαετίες και ότι την υποχρέωνε να προβαίνει σε εκτρώσεις.

Συνειδητότητα ή Συνειδητοποίηση;

«Αν η απόγνωση της επιβίωσης», έγραφε ο Ραούλ Βανεγκέμ πριν από σαράντα χρόνια, «δεν ενωθεί με τη νέα συνειδητοποίηση για να συγκλονίσει τα χρόνια που θα ’ρθουν, δε μένουν παρά δυο “δικαιολογίες” στον απομονωμένο άνθρωπο: η τρύπια καρέκλα των κομμάτων ή των παραφυσικών αιρέσεων, και ο άμεσος θάνατος με χιούμορ. Κάποιος δεκαεξάχρονος φονιάς δήλωνε πρόσφατα: “Σκότωσα γιατί βαριόμουν”»[11].

Αν τα κόμματα στη σημερινή μεταμοντέρνα εποχή, την εποχή «του τέλους των ιδεολογιών» δεν έχουν ούτε καν τρύπιες καρέκλες, και δεν μας ενδιαφέρει το –μαύρο– χιούμορ των δεκαεξάχρονων δολοφόνων, τότε δεν μας απομένουν παρά μόνον δύο λύσεις: ή η συνειδητοποίηση του τι ακριβώς «παίζεται» στον πλανήτη ή το «παιχνίδι» της νέας συνειδητότητας και των παραφυσικών αιρέσεων.

Σημειώσεις

---

[1] Φέργκιουσον, ό.π., σελ 17.

[2] Φέργκιουσον, ό.π., σελ. 52.

[3] Φέργκιουσον, ό.π., σελ. 274.

[4] H. G. Wells, The Open Conspiracy and Other Writings. London, 1933, σ. 33. Αρκετά αποσπάσματα αυτού του βιβλίου υπάρχουν στην ιστοσελίδα http://users.cyberone.com.au/myers/opencon.html.

[5] H. G. Wells, Imperialism and the Open Conspiracy. Faber & Faber, London, 1929, σ. 18-19. Τα σχετικά αποσπάσματα υπάρχουν στην ιστοσελίδα http://users.cyberone.com.au/myers/hgwells.html.

[6] H. G . Wells, After Democracy. London, Watts & Co., 1932, σελ. 203, 201, 199. Τα σχετικά αποσπάσματα υπάρχουν στην ιστοσελίδα http://users.cyberone.com.au/myers/hgwells.html.

[7] «Global Governance». Ο όρος «governance» στα αγγλικά είναι συνώνυμος του όρου «government-κυβέρνηση» (Merriam-Webster’s Collegiate Dictionary), τον προτιμούν όμως οι «politically correct» κύκλοι εντός και εκτός του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, γιατί δεν προκαλεί αντιδράσεις. Περιέργως στην Ελλάδα έχει καθιερωθεί να μεταφράζεται ως «διακυβερνησιμότητα» ή «διακυβέρνηση».

[8] Φέργκιουσον, ό.π., σελ. 451.

[9] Britannica.

[10] Για πολλά από αυτά τα «όλα», προσεχώς…

[11] Vaneigem, ό.π., σελ. 44.

Σημείωση για τις φωτογραφίες

Η Μαίρυλιν Φέργκιουσον για να σχηματίσει μια σαφέστερη γνώμη «για τη συνωμοσία και τις απόψεις των οπαδών της», έστειλε στα τέλη του 1977 «ερωτηματολόγια σε διακόσια δέκα άτομα, τα οποία ασχολούντο με την κοινωνική μεταμόρφωση σε πολλούς και διάφορους τομείς. Εκατόν ογδόντα πέντε απάντησαν» (σελ. 15). Όταν ζητήθηκε από τους ερωτηθέντες «να κατονομάσουν άτομα που οι ιδέες τους τους επηρέασαν, είτε μέσω προσωπικής επαφής είτε μέσω των γραπτών τους, οι πιο συχνά αναφερθέντες, κατά σειρά συχνότητας ήσαν: Πιέρ Τελάρ ντε Σαρντέν, Καρλ Γιουνγκ, Άμπραχαμ Μάσλοου, Καρλ Ρότζερς, Άλντους Χάξλεϋ, Ρομπέρτο Ασσατζιόλι και Τζ. Κρισναμούρτι» (σελ. 561).